بررسی تهدید های احتمالی در کهکشان

در ادامه شما را با “دارت” ماموریت دفاعی بین سیاره ای ناسا آشنا خواهیم کرد. همگی خیلی خوب می دانیم که سال هاست محققان در حال برررسی آسمان برای تهدید های احتمالی هستند. اما آیا تا به حال به این فکر کرده اید که اگر واقعا تهدیدی از سوی دنیای نجوم برای سیاره عزیزمان اتفاق بیافتد، مثلا اگر سیارکی در مرحله برخورد با ما  و متلاشی شدن در سیاره مان باشد چه اتفاقی می افتد؟

مطلب پیشنهادی: راجع به پروژه MARS 2020 ناسا و سفر به مریخ چه میدانیم؟

ناسا فقط ربات به مریخ نمی فرستد…

خوب است بدانیم که ناسا فقط مسئول ربات فرستادن به مریخ و ساختن تلسکوپ های غول آسا نیست. یکی از مهم ترین برنامه های این سازمان تامین امنیت سیاره ما در برابر برخورد و متلاشی شدن سیارک ها و ستاره های دنباله دار با زمین است. بخش بزرگی از این برنامه دفاعی هم شامل بررسی آسمان و شناسایی این تهدید های احتمالی می شود. اما این تمام داستان نیست. ماموریت های دفاعی بین سیاره ای ناسا، دارت، خیلی بیشتر از این هاست!

مطلب پیشنهادی: کشف جدید کاوشگر ناسا در خاک های مریخ 

قرار است سیارکی به زمین برخورد کند؟

اول از همه اینکه هیچ سیارکی در مرحله متلاشی شدن و برخورد با زمین نیست. پس هنوز خیلی مانده تا به سرنوشت دایناسورها دچار شویم! هدف از دارت هم آماده سازی است. و سوال اصلی این است که اگر سنگ فضایی عظیمی در حال نزدیک شدن به زمین بود چه کار خواهیم کرد؟ و اینکه آیا واقعا می توانیم با اعتماد به نفس و خیال راحت بگوییم که برنامه هایمان برای آن روز کارایی دارند؟

ناسا بروس ویلیس می شود؟

ناسا قرار نیست بروس ویلیس شود و سیارک های خطرناک را در دل آسمان برایمان ریز ریز کند. در واقع ایده اصلی از ماموریت دفاعی دارت برخورد یکی از فضا پیماهایمان با این سیارک هاست تا مسیر حرکت این سنگ های آسمانی تغییر کند. این فضا پیما به زودی آماده سفر به کهکشان می شود و حدود یک سال زمان می برد تا به مقصدش، که همان سیارک متخاصم داستان ماست برسد!

ناگفته نماند که دارت بخشی از ماموریت های پروژه ای به نام “ماموریت برخورد و انحراف سیارک “AIDA” است. این پروژه با همکاری ناسا، آژانس هوا فضای اروپا، مرکز هوافضای آلمان، رصد خانه OCA در نیس فرانسه و آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جان هاپکینز انجام می شود.

در ادامه بخوانید» توییت های مردم درباره ی عملیات پرتاب موشک Falcon 9! 

مامورت دارت چیست؟

دارت، یا همان آزمایش تغییر جهت سیارک دو گانه یک آزمون برای برنامه های دفاعی بین سیاره ای ناساست. سیارک یا ستاره دنباله داری که قطری بیشتر از 140 متر داشته باشد و با فاصله ای کمتر از 5 درصد از فاصله زمین تا خورشید در حال نزدیک شدن به سیاره عزیزمان باشد PHO نامیده می شود. یعنی جرمی بالقوه خطرناک! البته بیشتر این جرم های بالقوه خطرناک خطری برایمان ندارند. یعنی تا به حال ناسا هیچ سیارک یا ستاره دنباله داری پیدا نکرده که تا 100 سال آینده به سیاره مان برخورد کند. اما بر اساس تخمین های این سازمان تنها 40 درصد از این اجرام قابل شناسایی هستند و این یعنی خطر!

پروژه ناسا؛ دیدیموس

پس ماجرا از این قرار است که محض احتیاط هم که شده ناسا فضاپیمایی به دل کهکشان می فرستد که اگر هم روزی یکی از این خرده سنگ ها هوس برخورد به زمین را کرد با برخورد به این فضاپیامای ناسا تغییر جهت دهد. راحت تر بگویم قرار است برای تغییر جهات سیارک دو گانه ای که در راه برخورد به زمین است و همه آنرا با نام دیدیموس می شناسند فضا پیما بفرستیم هوا! سیارک دیدیموس در واقع قمری به نام دیمرفس دارد که در مداری گردش میکند و هدف ازاین برخورد هم تغییر گردش این قمر این سیارک است.

چنین کاری خطر ندارد؟

خیر! ماموریت دارت خطری ندارد. دیدیموس، یا همان سیارک متخاصم داستان ما، برای زمین تهدیدی نیست. وقتی فضاپیمای این پروژه که اتفاقا به نام دارت نام گذاری شود به سیارک دیدیموس برسد 11 میلیون کیلومتر از ما دور خواهد بود و هدف تغییر مدار قمر این سیارک، دیمرفس، است!

مطلب پیشنهادی: 17 حقیقت جالب در مورد فضا که درموردشان چیزی نمی‌دانید! 

دارت کی عازم است؟

تاریخ پرتاب دارت به فضا چهارشنبه 23 نوامبر است. این فضاپیما توسط موشک اسپیس ایکس فالکون 6 در کالیفرنیا پرتاپ خواهد شد. و پیش بینی می شود از تاریخ 26 سپتامبر تا 1 اکتبر 2022به مقصدش که قمر دیدیموس است برسد.

دارت چگونه عمل میکند؟

ناسا قرار است از تکنیک ضربه گیر جنبشی استفاده کند. یعنی فضاپیما قرار است با قمر سیارک برخورد کند تا مسیرش را تغییر دهد. این را هم بگویم که این مانور هیجان انگیز دارت توسط دوربین های دارکو و برنامه های اتوماتیک مسیریابی انجام می شود. به عبارت دیگر این برنامه ها به دارت کمک می کنند مسیر برخوردش به دیمرفیس را با سرعت تقریبی 6.6 کیلومتر بر ثانیه طی کند، به آن برخورد کند و گردش این قمر را در مدارش به اندازه ای کمتر از 1 درصد تغییر دهد. اگر در این ماموریت موفق شویم تغییرات بزرگی اتفاق می افتد! آنقدر بزرگ که با تلسکوپ هایمان در زمین قادر به دیدنش خواهیم بود.  

مطلب پیشنهادی: تلسکوپ ناسا؛ چه برایمان آورده ای NEW HORIZON؟!