نقد و بررسی انیمه The promised neverland : قسمت دهم و یازدهم فصل دوم 

نقد و بررسی انیمه The promised neverland ناکجا آباد موعود 

سلام به دنبال کنندگان عزیز وارونه به ویژه علاقمندان به بخش انیمه! با بررسی دو قسمت پایانی فصل دوم انیمه ناکجا آباد موعود Yakusoku no neverland در خدمت شما هستم. از اونجا که این فصل ازم خیلی انرژی گرفت و دیگه حوصله مقدمه چینی ندارم، مستقیم به سراغ اصل مطلب میرم. با نقد و بررسی انیمه The promised neverland با ما همراه باشید.

قبل از خوندن بررسی دو قسمت پایانی پرامیسد نورلند، نگاهی به این مطالب هم بیندازید:

معرفی انیمه Kono oto tomare ؛ اژدهایی در میان شکوفه های صورتی

چرا دولت ها درباره موجودات فضایی دروغ می گویند؟

نقد و بررسی فیلم جاستیس لیگ زک اسنایدر ؛ طبل توخالی

نقد و بررسی انیمه The promised neverland قسمت دهم و یازدهم فصل دوم

اولین چیزی که میتونم درباره پایان بندی این انیمه بگم، اینه: بعد از تموم شدن قسمت یازدهم فصل دوم، بلافاصله وارد پوشه اتک: جونیور های شدم تا هر چیزی که از این فصل دیدم رو بشوره ببره. میدونین چرا؟ چون ترجیح میدم لیوای رو در حال خوانندگی و دوخت و دوز و آرمین رو با لباس خرگوشی در حال بازاریابی ببینم تا اینکه حتی به فصل دوم نورلند موعود فکر کنم!!!

این دو قسمت، اونقدر فاجعه بودن که در مقایسه باهاشون، قسمت های قبلی، قسمت هایی عالی محسوب میشن. مشکل کجاست؟ مشکل اینجاست که وقتی ما در حال تماشای قسمت دهم هستیم، احساس میکنیم موسیقی متن برای داستانی که همش داره شانسی پیش میره، زیادی حماسیه! مشکل اینجاست که تا چند ثانیه پایانی قسمت یازدهم، مخاطب فکر میکنه که کل فصل دوم، صرفا تبلیغی برای یه دنباله بوده؛ ولی ای کاش بود! داستان واقفا همونجا تموم شد!!!

بزرگترین دلیل شکست فصل دوم ناکجا آباد موعود، این بود که با فصل اول، انتظارات رو خیلی بالا برده بود. بنابراین، وقتی فصل دوم اومد، همه درگیر حدسیات جالب خودشون و هیجان شدید برای فصل دوم بودن. به همین خاطر، فصل دوم نه تنها انتظارات رو برآورده نکرد، بلکه حتی باعث شد یه مخاطبی که عاشق فصل اول بوده، دیگه به اندازه قبل فصل اول رو دوست نداشته باشه.

نقد و بررسی انیمه The promised neverland ؛ سوء استفاده از خاطرات فصل اول، به قیمت چی؟

نکته ای که شاید اگه خیلی بعد از قسمت هفتم و هشتم امیدوار نمیشدم، قطعا یادآوری میکردم. موسیقی متن فصل اول ناکجا آباد موعود، احساس خاصی داشت. تا همین الان، شخصا خیلی اوقات زیر لب تم اصلیش رو میخونم. بنابراین، اگه یه تصویری باشه که در اون، ما بتونیم عناصر مشترک فصل اول و دوم رو ببینیم و همزمان این موسیقی رو گوش بدیم، قطعا خاطرات خوب فصل اول برامون زنده میشه و چندان کاری به ایراد فصل دوم نداریم.

همچنین بخوانید: بررسی انیمیشن رایا و آخرین اژدها ؛ مشکل همیشگی

اشتباه برداشت نکنید، قطعا استفاده از موسیقی فصل اول کار غلطی نیست! اما خب بلاخره در این موسیقی، حرف های عمیقی نهفته شده. بنابراین، این موسیقی حرمت داره. و نباید صرفا جهت اینکه خاطرات فصل اول زنده بشه ازش استفاده کرد؛ اونم در یه صحنه ای که مخاطب هیچ ارتباطی نمیتونه باهاش برقرار کنه.

علاوه بر اون، نکته دیگه فلش بک های مربوط به فصل اول هستن. که به طرز عجیبی، آزاردهنده هستن. چرا؟ چون هرگز جایی که باید باشن نیستن. و انگار ما فقط اونا رو میبینیم تا یه وقت یادمون نره این ناکجا آباد موعود، همون ناکجا آباد موعود قبلیه.

باید بگم که، استفاده از خاطرات یه مخاطب، صرفا جهت اینکه اون رو بدون اینکه هیچ چیز جدیدی بهش نشون بدیگ پای صفحه نمایش نگه داری، واقعا ناخوشایند و زشته.

بررسی فصل دوم انیمه Yakusoku no neverland – شخصیت پردازی

چیزی جدیدی لازم هست تا بگم؟ یه یادآوری کوچولو: اما به شدت تک بعدیه و به عنوان بیننده نمیتونم پیشنهادهای دوستی مکررش رو درک کنم – ری عملا هیچ نقشی نداره و هر از گاهی فقط یه چیزی میگه، قبلا خیلی تغییر کرده بود ولی الان نسبتا عادی تر شده – نورمن هم که قبلا دیده بودیم، به سرعت تصمیمش رو عوض میکنه، تو این دو قسمت هم تغییر قابل توجهی نکرده – بازماندگان لامبدا؟ بچه های گریس فیلد؟ اینا اصلا کی بودن؟

همچنین بخوانید: انیمه های شبیه Tower of god که شما را از این دنیا جدا می کنند!

اها، یه نکته دبگه هم مونده بود. و اون هم ماماهای مزارع و پیتر راتری بودن. درباره مورد اول جلوتر صحبت میکنم، ولی الان نوبت “کوباندن” پیتر راتریه. میخوام چندتا سوال خیلی مهم بپرسم که جوابش از نظر یه نفر هر چیزی میتونه باشه: 

1. آیا شما پیتر راتری و انگیزه او را درک کرده اید؟

الف) بله / ب) خیر

2. آیا دقیقا متوجه پیشینه او شده اید؟ (احتمالا بله)

الف) بله / ب) خیر

3. آیا جیمز راتری را درک کرده اید؟

الف) بله / ب) خیر

4. آیا گریه کردن پیتر راتری بالای جنازه برادرش احساسات شما را برانگیخت؟

الف) بله / ب) خیر

5. آیا صحبت های به ظاهر فلسفی پیتر راتری در دقیقه آخر زندگی اش، تاثیری روی شما داشت؟ اصلا آیا به یادماندنی بود؟

الف) بله / ب) خیر

5 تا سوال مهم اما ساده. نتیجه آزمون؟ اگه بیشتر پاسخ های شما بله بودن، بنابراین پیتر راتری شخصیت پردازی خوبی داشته. اما اگه اکثرشون خیر بودن، در کمال تاسف، پیتر راتری موجودی تک بعدی بیش نیست.

بررسی قسمت 10 و 11 انیمه The promised neverland

میزان ارتباط برقرار کردن مخاطب با انیمه: برای خودم، این موضوع در حد صفر بود. به طوری که همونطور که در بالا گفتم، در قسمت دهم به شدت احساس میکردم این موسیقی حماسی اصلا مناسب چنین صحنه مصنوعی و افتضاحی نیست! 

سیر منطقی داستان: سیر منطقی؟ منطق؟ هاهاهاها!! در فصل دوم، منطق صرفا به یه شوخی نه چندان بامزه تبدیل شده. از تغییر جبهه ناگهانی ماماها و اشک ریختن اونا گرفته تا ظهور شیاطین عادی برای کمک به بچه ها. احساس میکنم انگار به اجبار از مخاطب میخوان که حالا که دیدین ماماها خبیث نیستن، پا به پاشون اشک بریزین و درکشون کنید. خب، ایزابلا به لطف فصل اول قابل درکه، ولی همچنان در فصل دوم تک بعدی به نظر میرسه. بقیه ماماها؟ لازم نیست که داستان تک تکشون برای ما گفته بشه! همین که ما بفهمیم چی شد که تغییر جبهه دادن و با ایزابلا همکاری کردن کافیه. قسمت دهم کاملا یه جوری بود که انگار ایزابلا ناگهان به ذهنش خطور کرده که این پیتر راتری چقدر روی اعصابه برای همین باید اسلحه به طرفش نشونه گرفت! 

کمک شیاطین به بچه ها؟ تنها چیزی که میتونم بگم ازنه که به هیچ وجه اونطور که احتمالا نویسنده میخواسته تاثی گذار نبود.

جذابیت: خب، فکرش رو بکنید که حسابی حوصله تون سر رفته و میخواین یه سریال تماشا کنید. آیا شما دوست دارید که: الف) داستان سریالی که تماشا میکنید غیرقابل حدس باشه، درست موقعی که فکر میکنید تئوری هاتون درست از آب در اومدن، گول بخورید یا اینکه: ب) داستان کاملا قابل حدس، غیر منطقی و حوصله سربر باشه و به روشی نفرت انگیز، آخر هر قسمت سریال ازتون التماس کنه که یه اپیزود دیگه هم ببینید؟؟

اگه دوست دارید “ب” رو تماشا کنید، تبریک میگم! فصل دوم ناکجا آباد موعود بهترین گزینه برای شماست! ولی اگه طرفدار دسته “الف” هستید، و به سراغ این انیمه رفتید، خیلی دوستانه بهتون پیشنهاد میکنم که دیگه حتی بهش فکر نکنید! چون واقعا فکر کردن به وقت و اینترنتی که پای این فصل رفت، دردناکه.

همچنین بخوانید: معرفی آثار ماکوتو شینکای ؛ کسی که به ما آموخت زندگی چقدر زیباست!

جذابیت فصل دوم در حد منفی ده هزاره. و موقع تماشای هر قسمت، مدام چک میکنید که چقدر مونده تا اپیزود تموم بشه. و این عذاب آوره. اصلا یه لحظه قسمت 11 فصل قبلی رو با قسمت 11 این فصل مقایسه کنید. انصافا آیا سخنرانی راتری، به پای حرف های ری موقعی که میخواست خودش رو بسوزونه میرسه؟ اما رو در اون قسمت بیشتر دوست داشتین یا در این قسمت؟؟

در کل، باید گفت که در کمال تاسف، ناکجا آباد موعود هرگز به پایان بندی ای که لیاقتش رو داشت نرسید.

نمیدونم چرا، انگار خیلی از سری های معروف و محبوب یه بیماری دارن، و اون هم بیماری “افت” هستش. از فصل 3 توکیو غول گرفته، تا 12 قسمت آخر دث نوت، همین فصل دوم ناکجا آباد موعود، کاهش محبوبیت سایکو پاس بعد از فصل دوم و… . اخه چرا؟ 

در چند دقیقه اخر قسمت 11، فکر میکردم که فصل دوم رو افتضاح ساخت تا داستان به جایی برسه که دوست دارن. و بعد از اونجا ادامه بدن. اما، نورمن و ری، چطور دنیا رو عوض میکنن؟ همین موضوع، احتیاج داشت به یه فصل اختصاصی. اما تنها چیزی که ما میبینیم، سوء استفاده دوباره از موسیقی نوستالژیک فصل اوله؛ و اینکه بچه های گریس فیلد بدون مشکل در دنیای آدما زندگی میکنن و آخر سر هم اما پیش خانوادش برمیگرده. خودتون ببینید وقتی میگم ترجیح میدم بشینم و نمایش سفیدبرفی در نسخه چیبی اتک رو نگاه کنم تا اینکه حتی به این فصل پرامیسد نورلند فکر کنم، منظورم چیه!! 

به عنوان حرف آخر، میخواستم از همگی تشکر کنم که تا آخر این فصل همراهمون بودین و حمایتمون کردین. با اینکه خود فصل دوم زیاد جالب نبود، ولی با این حال همراهی با شما ارزشش رو داشت:)))

در ادامه بخوانید:

انیمه توکیو غول Tokyo ghoul اثر بهتری میشد اگر…

بررسی انیمه میخوام پانکراست رو بخورم ؛ میشه با هم دوست باشیم؟