با نقد و بررسی سریال Carnival Row همراه ما باشید تا ببینیم این سریال چه نقاط ضعف و قوتی داره و اینکه آیا اصلا ارزش دیدن رو داره یا نه. سریال Carnival Row (راسته ی کارناوال) از سریال های مورد انتظار امسال بود. افراد زیادی بودند که بعد از تموم شدن game of thrones دنبال یک سریال فانتزی خوب میگشتن که بتونه عطش اونها رو برای دیدن یک فانتزی بزرگسالانه ی خشن سیراب کنه. “کارناوال رو” هم همون سریالی بود که این افراد دنبالش میگشتن. سریالی که هم توش پر از موجودات جادویی و فانتزیه و هم به جنبه های سیاسی و اجتماعی دنیای خودش میپردازه.
داستان سریال توی شهری به نام برگ جریان داره که موجودات افسانه ای مثل پری ها و سنتورها و… برای فرار از خرابی و خسارت های ناشی از جنگ به اونجا پناه آوردن. این شهر در ظاهر همون چیزیه که این موجودات به اون نیاز دارن. جایی به دور از جنگ که توی اون در آرامش و امنیت زندگی کنن اما برگ با جایی که خیال میکردن فرق داره.
در شهر برگ تنها چیزی که تقریبا همه ی مردم توی اون اتفاق نظر دارن اینه که موجودات دیگه پست تر از خودشونن و چیزی نیستن جز حیوون هایی که دارن توی شهرشون زندگی میکنن و حرف میزنن. مردم شهر حتی به اون ها لقب کریچ رو میدن و از هیچ کاری برای تحقیر اونها دریغ نمیکنن.
سریال دو شخصیت اصلی داره که داستان رو جلو میبرن. رایکرافت فیلیستریت که معمولا همه اون رو فایلو صدا میزنن. فایلو یک کهنه سرباز و یکی از پلیس های شهره که از معدود انسان هاییه که رفتار خوبی با موجودات جادویی شهرشون داره و بین اون ها و انسان های عادی تفاوتی قائل نمیشه. همین کار فایلو باعث میشه که بیشتر همکارانش هم از اون دل خوشی نداشته باشن. فایلو به دنبال پیدا کردن قاتلیه که هرازگاهی دست به قتلهای مرموزی میزنه که دلیلشون هم معلوم نیست.
شخصیت دوم یک پری به اسم وینیت هستش که قبلا هم ماجراهای عاشقانه ای با فایلو داشته اما حالا رابطه ی اونها آنچنان با همدیگه خوب نیست. وینیت از تازه واردان به شهر برگه و هنوز نتونسته با نژاد پرستی مردم اونجا کنار بیاد و اصلا از زندگی که در برگ داره راضی نیست.
تنها دلیلی که باعث شده علاقه ی فایلو و وینیت به همدیگه کمی واقعی جلوه کنه، بازی خوب بازیگران اونها یعنی اورلاندو بلوم و کارا دلوینه که تمام سعی خودشون رو میکنن با بازی خودشون کم کاری سریال رو در پرداختن به رابطه‌ی فایلو و وینیت رو جبران کنن.
اورلاندو بلوم که بیشتر ما اون رو برای نقش های ویل ترنر در دزدان دریایی کارائیب و همینطور لگولاس در سری فیلم های هابیت و ارباب حلقه ها میشناسیم، توی این سریال به بهترین شکل نقش پلیس وظیفه شناس و عاشق پیشه رو بازی میکنه. بلوم با نوع راه رفتن و صحبت کردنش تاثیر گذاری شخصیتش رو دوچندان میکنه جوری که نمیشه فرد دیگه‌ای رو به جای اون متصور شد.
کارا دلوین هم از همون اول سریال به بیننده میفهمونه که می‌دونه داره چه نقشی رو بازی میکنه و روی اون کاملا تسلط داره. بازی دلوین کاملا به بیننده یک شخصیت رنج دیده که دیگه تحمل سختی بیشتری نداره رو القا میکنه.
سریال در کل حرف های زیادی برای گفتن داره اما بعضی مواقع اونقدر درگیر گفتن حرف های خودش میشه که یادش میره داستانی هم برای جلو بردن داره و همین کندی داستان سریال در اواسط اون، باعث خستهکننده شدنش میشه. شخصیت های فرعی که داستان خستهکننده ای براشون نوشته شده هم بیش از پیش به خسته کننده شدن سریال کمک میکنن. البته سریال در قسمت های اول و قسمت های آخر خودش به خاطر اتفاقات بیشتری که میوفته و خط های داستانی کمترش، دیگه مشکل خسته کننده بودن رو نداره و حتی می‌تونه مخاطبش رو وادار کنه که چند قسمت رو پشت سر هم ببینه.
قسمت هایی از سریال به وضعیت سیاسی برگ و اتفاقاتی که در مجلس رخ میده اختصاص داره. توی قسمت‌های اول با دیدن این سکانس ها امیدوار میشید که وضع سیاسی برگ به خوبی نشون داده میشه ولی از قسمت های بعدی، مجلس به جایی تبدیل میشه که فقط شخصیت های مهم توی اون سخنرانی میکنن و افرادی جوگیری هم پشت سرشون هستن که فقط منتظرن تا شخصیت ها جملشون رو تموم کنن که شروع به تشویق یا سر و صدا کنن. در کل این ایده اگرچه خیلی خوب بوده ولی توی سریال به خوبی درنیومده و مخاطب رو با خودش همراه نمیکنه.
اما برعکس وضع سیاسی برگ که به خوبی به تصویر کشیده نشده، وضع اجتماعی و نژادپرستی انسان‌های برگ نسبت به باقی ساکنین شهر، به خوبی هرچه تمام تر نشون داده شده. موجودات افسانه ای هر روز مجبورن که جملات تحقیر آمیز انسان ها رو تحمل کنن و کارهای سطح پایین انجام بدن تا فقط برای ادامه زندگی خودشون پولی داشته باشن.
انسان ها دم از تمدن میزنن ولی نمیتونن حتی موجوداتی که تنها ظاهرشون با اون ها متفاوته رو در کنار خودشون تحمل کنن یا حتی باهاشون رفتار دوستانه ای داشته باشن. سریال هم به خوبی جو متشنج شهر رو به خاطر این کار مردم به تصویر میکشه. حتی پلیس ها که مسئول اجرای عدالت هستند، کاری با پرونده هایی که غیر انسانها براشون میارن، ندارن.
در ادامه ی نقد و بررسی سریال Carnival Row ، یکم از داستان فاصله میگیریم و به باقی ویژگی های سریال نگاهی میکنیم. یکی از نقاطی که سریال در اون عملکرد خیره کننده‌ای داشته، جلوه های ویژه اونه که حتی می‌تونه توی این زمینه با فیلم های سینمایی هم رقابت کنه. جلوه های ویژه سریال به حدی عالی و زیبا کار شده که ممکنه گاهی سریال رو فقط به خاطر دیدن بال زدن پری ها توی آسمون ببینید.
اما اگه از من بپرسید که بهترین ویژگی این سریال چیه، اون موسیقی متن سریاله. موسیقی متن به خوبی با حال و هوای سریال هماهنگه که هم حس و حال فانتزی سریال رو منتقل میکنه و هم در مواقعی که لازمه تیره و تاریک بودن سریال رو بیشتر میکنه.
کارناوال رو از سریال‌های خوب چند وقت اخیره. افرادی که دنبال یه فانتزی خوب میگردن اگه از قسمت‌های میانی سریال بتونن جون سالم به در ببرن و خوابشون نبره، میتونن اون چیزی رو که دنبالش هستن پیدا کنن.
ممنون از اینکه با نقد و بررسی سریال Carnival Row همراه بودید. اگر نظر و یا پیشنهادی دارید حتما از طریق بخش نظرات با ما در میون بزارید.
در ادامه بخوانید:
