سریال مانکن جدید ترین سریال این روزهای شبکه خانگی، سریالی پر ستاره ولی پر اثر حسین سهیلی زاده. با ما در نقد و بررسی قسمت اول سریال مانکن همراه باشید.
از اینجا نقد و بررسی تمام قسمت های سریال مانکن رو مطالعه کنید.
حسین سهیلی زاده بعد از سریال های موفقی همچون دلنوازان، فاصله ها، آوای باران و ترانه ی مادری در رسانه ی ملی تجربه ی جدید خودش رو در نمایش خانگی پشت سر میذاره.
سریال مانکن با حضور محمد رضا فروتن، مریلا زارعی، امیر حسین آرمان، نازنین بیاتی و فرزاد فرزین همانند سایر سریال های پخش خانگی از نظر وجود ستاره و بازیگر هیچ کاستی نداره و به تبع حضور همچین بازیگرانی خودش دلیل بر پر بیننده بودن این سریال ها میشه هرچند در بسیاری از موارد این سریال ها نیمه کاره رها میشه یا در نهایت جوری به اتمام میرسه که از دیدن اون سریال پشیمونتون می کنه.
در ادامه ی نقد و بررسی قسمت اول سریال مانکن:
شروع سریال مانکن شبیه پایان یک سریال بود. لحظه های احساسی یک عشق که در حال تموم شدنه و بازیگران یعنی امیر حسین آرمان و نازنین بیاتی تمام زور خودشون رو برای هر چه احساسی تر نشون دادن این صحنه می زنن ولی در نهایت چون ما تصویر و ایده ای از این عشق نداریم فقط بیننده ایم و درگیر هیچ حسی نمیشیم.
متاسفانه چیزی که این روزها در نمایش خانگی به شدت باهاش مواجه ایم اهمیت موسیقی و تبدیل فیلم به یک شبکه ی پخش موزیکه که چندین کلیپ موزیک پخش می کنن و اون وسط چند دقیقه ای هم فیلم. که فکر می کنم با خوندن این جمله خاطره های دیدن آخرین قسمت های سریال ممنوعه واستون زنده شده.
جالبه که مسیر غلطی که شروع میشه رو همچنان ادامه می دن فقط برای طولانی تر شدن تایم سریال و شاید فروش بیشتر که ماحصل این کاره و یه جورایی کاملا با این کار به شعور مخاطب توهین می شه.
نکته ی جالبی که توجه منو به خودش جلب کرد استفاده از جلوه های ویژه ی عجیب و غریبی بود که تو این سریال استفاده شد و یه جورایی من و از فیلم پرت می کرد بیرون. برفی که اصرار داشتن لحظه به لحظه بباره و حتی تو صحنه ای که تو خونه فیلم برداری شد وجود برف دیده میشد. با این که درسته جدایی و برف با هم در تضاد نیستن ولی این همه اصرار برای خلق صحنه های گرافیکی جوری که تصور می کردی داری یه نسخه ی آماتور از والت دیزنی رو تماشا می کنی، خیلی بی معنی بود.
بخارهایی که اصرار داشتن از دهن خارج شه و بیشتر شبیه دود بود تا بخار برام خیلی جالب بود و ناخوداگاه یاد دراگون های گیم اف ترونز افتادم و خاطره های بد انتهای سریال.
موضوع کلی فیلم با این که شاید کمی متفاوت به نظر برسه ولی در واقع کلیشه های عاشقانه ی همیشگیه پسر فقیر و دختر پولداره.
متاسفانه بازی های غیر واقعی، فیلم نامه های بی محتوا و بی دیالوگ این روزهای پخش خانگی رو پر کرده و واقعا حیف جایی که یه خورده فضای بازتری برای کار داره به شدت به سمت بی محتوا بودن پیش می ره و انگار سریال ها تو این زمینه با هم رقابت دارن.
تنها نکته ی مثبت این سریال رو در موزیک و تیتراژش دیدم. خوانندگی تیتراژ و متن این سریال رو فرزاد فرزین بر عهده داره که شبیه سریال عاشقانه کار قوی و شنیدنیه.
همچنان منتظر اتفاقات خوب در شبکه پخش خانگی هستیم و هم چنان سریال شهرزاد در این بین ستاره ی درخشان این آسمونه.
امیدوارم هفته ی دیگه سریال مانکن نظرمونو راجع به کلیشه ای و بی محتوا بودن سریال های پخش خانگی عوض کنه.
به روز رسانی »
