درود. مطلب امروز هم نوم می باشد و البته بسیار جذاب. درباره ی سیاره ی پلوتون می باشد. سیاره ای که سیاره نیست. پلوتون با بی مهری سیارات دیگر مواجه شد آن ها آن را از خود راندند( در انتهای همین متن توضیح داده شده است). یوسف و برادران یوسف زمانه ات را بشناس. خب بگدریم. جدیدا دانشمندان به این نتیجه رسیده اند که در زیر سطح سیاره ی پلوتو، آب وجود دارد. نه تنها آب، بلکه اقیانوس. اما مگر می شود؟ خب بلی. می شود. تصور وجود آب در جایی بجز زمین همواره برای بشر یک توهم بوده. خب اما نباید این چنین باشد. میلیون ها و میلیارد ها سیاره در جهان وجود دارد که در سطح خود آب دارند. مگر آب چیست؟ H2O. و تا هیدروژن یدونه اکسیژن. همینم چیزیه که غیر ممکن باشه؟ با ما همراه باشید.


همچنین بخوانید: بیش از 140 نو سیاره در آنسوی مدار های پلوتون کشف شده است!!!


پلوتون و همچنین بقیه ی سیارات بیرونی منظومه ی شمسی (مشتری، زحل، اورانوس، نیپتون)،غالباً به نظر تاریک، یخی و بی ثمر هستند (با دمای سطحی حدود ۲۳۰- درجه سانتیگراد). اما اکنون یک پژوهش جدید که در Nature Geoscience منتشر شده است، نشان می دهد که این سیاره از زمان تشکیل تاکنون دارای یک فضای داخلی گرم است و ممکن است هنوز زیر پوسته یخی خود یک اقیانوس داخلی و مایع داشته باشد.

این بدان معنی است که سایر سیارات کوتوله یخی بزرگی که ممکن است اقیانوس های داخلی اولیه نیز داشته باشند، ممکن است امروزه برخی از آن ها همچنان وجود داشته باشند. خب برید او ور که این خیلی هیجان انگیزه! چرا؟ چون همانطور که در آنجا آب گرم وجود دارد، زندگی نیز می تواند جریان داشته باشد.

به محض شروع تحقیقات کاوشگر جدید Horizon، ناسا شروع به انتشار مجدد تصاویر و داده های دیگر از پرواز خود در سال 2016 از پلوتون کرد مشخص شد که این یکی از جالب ترین دنیا هایی است که تاکنون دیده شده. در زیر جو لایه لایه ی آن، یک سطح یخ زده از آب و یخ های ناخالص و یک فضایی از آب وجود دارد که توسط نیتروژن یخ زده پوشانده شده است.

پوسته یخی آب با شکستگی های زیادی روبرو شده است که به نظر می رسد همه این ها نتیجه کشش سطحی است. آن شکاف ها در یخ اولین نکات را درمورد این که ممکن است آب مایع به شکل اقیانوس داخلی در زیر پوسته ی آن جریان داشته باشد، ارائه داده است. شواهد بیشتری به زودی در تایید این موضوع پدیدار شدند؛ مانند اشاره به این که پوسته ی یخی توانسته خود را مجدداً جهت ببخشد و به یک فضای داخلی بدون اصطکاک (از این رو مایع) سوار شود.


همچنین بخوانید: سامانه ی خورشیدی جدید. سامانه ای با مدار های تقریبا هماهنگ!!!


اگر این یک اقیانوس داخلی داشته باشد، پلوتون بسیار منحصر به فرد است. شواهد موجود برای اقیانوس های امروزی در داخل قمر های یخی مانند اروپای مشتری، تایتان و انسلادوس زحل به قدری قوی است که دانشمندان معدودی احتمال می دهند که حداقل در یک دوره ی زمانی در زیر پوسته ی پلوتون، آب وجود داشته. آن هم به صورت اقیانوس.

چشم انداز ارائه شده از این مطالعه جدید از مطالعه نقشه های سطحی و ویژگی های پلوتون ناشی می شود. محققان دریافتند که ترک های سطح آن در تمام طول حیات این سیاره ایجاد ششده اند (نه فقط در دوره های خاص). یعنی از حدود 4.5 میلیارد سال پیش.

دانشمندان فرض کرده اند که پلوتون به وسیله ی جمع کردن مواد یخی که هنگام تشکیل منظومه ی شمسی بیرونی متراکم شده اند، رشد می کند و بزرگ تر می شود. در چنین سناریویی، هیچ اقیانوس داخلی نمی توانست تشکیل شود؛ مگر تا زمانی که گرمای ناشی از پوسیدگی رادیواکتیو در هسته سیاره به اندازه کافی برای ذوب یخ های سطحی ایجاد شده باشد، به دام نیفتد.

در این شرایط، قدیمی ترین گسل های زمین شناسی روی سطح، دارای ویژگی های خاصی هستند (ویژگی های فشاری لقب گرفته). این امر به این دلیل است که تبدیل قسمت پایین یخ به آب مایع که متراکم تر است و حجم کمتری را اشغال می کند، می تواند یخ های پوشاننده ی سطح را در شرایط فشرده سازی قرار دهد.


همچنین بخوانید: ممکن است یک روز پایگاههای ماه از ادرار فضانوردان ساخته شود!!!


انواع دیگر شکستگی ها که به عنوان “ترک های باریک” تعبیر می شوند، تنها هنگامی ایجاد می شوند که سطح بالایی این اقیانوس هنگام یخ زدگی، گرمای خود را در فضا منتشر کند. انتشار این گرما ها به سطح سیاره، باعث ایجاد شکستگی ها و ترک هایی در یخ های سطحی آن می شود. فشار یخ باعث شده تا فضای داخلی اندکی گسترش یابد و سطح آن کمی کشیده و شکسته شود. با این حال، می دانیم که این ترک ها بسیار بسیار قدیمی هستند.

بنابراین نویسندگان این پژوهش استدلال می کنند که پلوتون جوان با جمع کردن قطعات کوچکی از مواد در فرآیند به اصطلاح “جمع شدن سنگریزه” به اندازه ی کافی رشد کرده و باعث ذوب شدن در پایه لایه های یخ می شود. این فرآیند، “شروع گرم” نامیده می شود.

پلوتون

یخ زدگی اقیانوس ممکن است در حدود یک میلیارد سال پیش متوقف شده باشد. زیرا تولید گرمای رادیواکتیو موقتاً قادر به تعادل نرخ فرار گرما به فضا بود. از آن زمان تاکنون، با تولید گرمای رادیو اکتیو پلوتون به مرور زمان، سقف اقیانوس همچنان یخ زد. ضخامت پوسته یخ شاید به حدود 180 کیلومتر رسیده باشد. اقیانوس بازمانده احتمالاً یک لایه به ضخامت 200 کیلومتر بین یخ و سنگ است.

اقیانوس های داخلی جذاب هستند. نه فقط به این دلیل که تغییرات در حجم چگونه می تواند سطح را فشرده کند؛ بلکه به دلیل این که آن ها زیستگاه های بالقوه ای برای زندگی هستند. بی ربط نیست که دمای سطح پلوتون بسیار پایین است. زیرا هر اقیانوس داخلی به اندازه کافی برای تشکیل و تداوم حیات، گرم است.


تو قرنطینه کف کردی؟ وقتشه با کهکشان و دنیای نجومی آشنا بشی!!!


البته با همه ی این ها، نمی توانیم به قطع و یقینا بگوییم که در سیاره پلوتون (اصلا نمیدونم درسته بهش بگم سیاره یا نه؟ چون از لیست سیارات منظومه ی شمسی خارجش کردن. چرا؟ چون کوچیکه) حیات وجود دارد. اما چیزی که برای شخص من یک یقین است، این است که ما در این جهان بیکران تنها نیستیم. انسان وقتی در آسمان شب، سرش را بالا می گیرد و به آسمان نگاه میکند و به عظمت جهان پیرامون خود می اندیشد، با خود می گوید که آیا ما در این جهان تنها هستیم؟ اگر من در آن لحظه آن جا باشم، جوابم یک “نه” قاطع خواهد بود. شما چطور؟