چرا دانشمندان از ارتباط با آدم فضایی ها می ترسند؟
قبل از پاسخ به سوال خوب یا بد بودن برقراری ارتباط با آدم فضایی ها یا اصلا وجود این امکان، میخواهم متن را با مهم ترین نکته شروع کنم، پس آماده باشید. مهم ترین نکته این است: «هر چه بیشتر در مورد کهکشان ها اطلاع به دست می آوریم احتمال وجود گونه های زنده ی دیگر هم بیشتر می شود». هر بار با گسترش دانش تعداد بیشتری از سیاره ها را می شناسیم. هر روز در گوش دادن و جمع آوری اطلاعات دانش بیشتری پیدا میکنیم. و این یعنی خیلی زودتر از آنچه تصور می کنید به جواب این سوال می رسیم که: «آیا ما در این دنیا تنهاییم؟»
لینک مرتبط: دزدیده شدن انسانها توسط آدم فضایی ها حقیقت دارد؟
اما آیا ما به معنای واقعی کلمه دوست داریم این بیگانگان فضایی را بشناسیم؟
این همسایه های فضایی دوستانمان خواهند بود یا نابود کننده ی تنها خانه مان زمین؟ جواب دادن به این سوال آنقدر ها هم که فکر می کنید آسان نیست. شاید فکر کنید که جواب این جور سوال ها را فقط در فیلم های علمی-تخیلی می توان پیدا کرد. اما باید بدانید که درست همین حالا که این متن را می خوانید عده ای از فضاشناسان مشغول تحقیق هستند. منظورم از تحقیقات فقط گوش دادن به سیگنال های آمده از فضا نیست. خیلی هایشان پیام هایی به فضا می فرستند تا ای تی های همسایه را از وجودمان با خبر کنند.
تئوری های متفاوتی در زمینه ارتباط با آدم فضایی ها وجود دارد.
خیلی ها معتقدند ساکت ماندن و گوش دادن خیلی بهتر از فرستادن پیام است. چرا که ما در هر حال هیچ شناختی از بیگانگان نداریم. در هر صورت این داستان مانند دو روی یک سکه است. یا زمینمان را نابود میکنند و ما را به اسارت می گیرند یا موجب بهبود کیفیت زندگی در زمین خواهند شد. و جالب این جاست که هیچ راهی برای فهمیدن صحت و سقم هر یک از این تئوری ها وجود ندارد.
حتی مطرح ترین و برجسته ترین دانشمندان و فضانوردان هم در این مورد اطلاعی ندارند و خواهان کسب اطلاعات بیشتر هستند. خوشبختانه این روزها بیلیونر ها واکنش خوبی به چنین مسائلی نشان میدهند. یوری میلنر یکی از بیلیونر های روس است که موسسه ای برای بررسی دقیق این قضایا به پا کرده. در این موسسه دانشمندان بر چگونگی ارسال پیام به فضا و محتوای این پیام تمرکز کرده و بحث می کنند. شاید به همین زودی ها مثلا تا یک سال دیگر پیام ما زمینی ها آماده ومسافر فضا شود.
لینک مرتبط: زبان آدم فضایی ها ؛ آیا انسانها و آدم فضایی ها می توانند یکدیگر را درک کنند؟
شاید به نظر شما خیلی ساده باشد اما به عمق قضیه که فکر کنید می بینید که متن ارسال شده باید تمام ویژگی ها بشر را در خود جا دهد. شاید ترکیبی از یک عکس و هزار کلمه که نموداری از بشر باشد گزینه ی مناسب این موسسه برای ارسال باشد.
حالا می خواهم در مورد مسائل تکنیکی تر صحبت کنم.
گیریم که ترکیب عکس و نوشته ی مورد نظر نوشته و ارسال هم شد. آیا این پیام قابل دریافت است؟ این موسسه ی روس بر چنین مسائل تکنیکی هم کار میکند. مثلا اینکه پیاممان باید به چه واسطه ای فرستاده شود، امواج رادیویی یا لیزر؟ یا اینکه چطور پیاممان سالم به دست همسایه هایمان برسد. فضا پر از نویز های ناشی از ستاره هاست. پس پیاممان باید قادر باشد تمام مسیر را بدون کوچک ترین آسیب و تغییری طی کند. از کدام طول موج باید استفاده کنیم؟ چند بار باید پیاممان را بفرستیم؟ تمام این سوالات تنها گوشه ی از چالش هایی است که دانشمندان در این موسسه با آن کلنجار می روند.
یکی دیگر از مهم ترین مسائلی که در این موسسه مورد بررسی قرار میگیرد محل ارسال پیام است. در این پروژه ی عظیم بیش از 100 میلیون دلار خرج شده تا دانشمندان بتوانند نشانی از زندگی در ستاره های اطراف پیدا کنند. اگر نشانی پیدا شد احتالا پیاممان را به همین سمت خواهیم فرستاد. این مسیر شامل تمام سیاره های مدار خارجی منظوه ی ما و فاصله ی چند صد هزار سال نوری بعد از آنها می شود.
6 ماه پس از ارسال پیام چه می شود؟
اگر تا 6 ماه پس از ارسال اولین پیام سیگنال های جالبی دریافت کردیم پیگیرتر می شویم و احتمالا کم کم سرنخ های بهتری هم پیدا میکنیم. اما نکته این جاست که با وجود بیلیون ها سیاره و کهکشان در اطرافمان هنوز کوچک ترین سیگنالی دریافت نکرده ایم و از این نظر امیدواری مان خیلی کم است. سکوت مرموز فضا با وجود این همه سیاره و ستاره و کهکشان پازل پارادوکس فرمی نامگذاری شده است. نام این پازل از دانشمندی گرفته شده که برای اولین بار این سوال را پرسید: « پس بقیه کجا هستند؟»
در دهه ای که گذشت پاسخ های زیادی برای این سوال مطرح شد. پاسخ هایی با پس زمینه های مختلف از جامعه شناسی گرفته تا بیولوژی. مثلا ممکن است فضایی ها از ما بترسند یا آن طرف قضیه ما برایشان جالب باشیم. شاید هم با روش هایی با ما ارتباط برقرار کرده اند که ما متوجهش نشده ایم. شاید هم این همسایه های فضایی اصلا روش های ارتباط برقرار کردن را نمی شناسند. البته شاید هم اصلا بیگانه فضایی وجود نداشته باشد و تمام این تئوری ها همگی غلط باشند.
با وجود این سوالات و تمام ابهاماتی که در زمینه ارتباط با آدم فضایی ها وجود دارد هنوز هم سوال اساسی ما در ابتدای متن بی جواب مانده!
آیا پیدا کردن همسایه های فضایی فایده ای هم دارد؟ دانشمندان زیادی در این باره اظهار نظر کرده اند. یکی از سرشناس ترین چهره های این زمینه استیون هاوکینگ به این سوال جواب داده و تمام قد گفته: « نه!» بر اساس گفته های او اگر تنها برای ارضای کنجکاوی میخواهیم بدانیم این موجودات چیستند و تا چه حد با هوشند باید به خودمان نگاه کنیم. ما هم از اول تا این حد با هوش نبودیم. خیلی جالب است بدانید که او دیدن فضایی ها برای اولین بار را به کشف قاره ی آمریکا برای اولین بار تشبیه کرده. همه ی ما میدانیم که این کشف در نهایت خیلی هم خوب از آب در نیامد.
خیلی ها هم جواب های علمی تخیلی به این سوالات داده اند و مثلا اینکه بیگانگان امواج ما را دنبال می کنند و برای تسخیر منابع سیاره ی ما به این جا می آیند. خیلی ها می گویند هر عضو ساده ای از کلونی بیگانگان می تواند هوشی به اندازه ی کل انسان ها داشته باشد. با این میزان هوش بعید نیست ما را در نهایت نابود کنند.
مطلب مرتبط: آدم فضایی ها چه شکلی هستند؟ پیش بینی با کمک نظریه تکامل داروین
این تمام داستان نیست.
خیلی از فضا شناسان معتقدند باید ریسک کنیم. البته این را هم باید بدانید که خیلی وقت است کار از کار گذشته. چرا که ما آدم ها موجودات پر سر و صدایی هستیم. تقریبا از زمان اختراع رادیو امواج ما به فضا ارسال شده و اگر قرار بر این باشد که شناسایی شویم خیلی وقت پیش این اتفاق افتاده است.شاید شانس آوردیم و دوستان فضایی مان تکنولوژی در اختیارمان گذاشتند تا از همسه یه های خبیث ترمان مخفی بمانیم. ورآوردیم آآور
حالا این طور تصور کنید که در جنگلی پر از شیر زندگی میکنید. به نظر شما منطقی است از درختی که خانه مان است پایین بپریم و خوشحال و خندان بگوییم یوهو!!! مسلما نه. البته همان طور که گفتم خیلی وقت است که آب از سرمان گذشته. مثلا در سال 2008 آهنگ ناسا به مناسبت سالگرد 50 سالگی یکی از ایستگاه های فضایی به سمت پلاریس، ستاره ی شمالی، مخابره شد. پر سر و صدا بودنمان به همین جا ختم نمی شود. خیلی از موسسات خصوصی و تحقیقاتی هر بار به هر بهانه ای عکس و پیام هایی به فضا مخابره می کنند. تنها در سال گذشته 3775 پیام از آژانس هوا -فضای اروپا به پلاریس مخابره شد. البته هیچ یک از این پیام ها به سیاره های مدار خارجی هم نمی رسند. حتی اگر هم برسند چیزی در حدود 425 سال زمینی طول خواهد کشید. ماهیت ارسال چنین پیام هایی آنهم به این تعداد برای فضاشناسان و دانشمدان جای سوال دارد.
تراشه ی میلنر
پیام یوری میلنر با آنهمه دبدبه و کبکبه و صرف مبلغ 100 میلیون دلار بر روی تراشه ی به باریکی یک برگه ی کاغذ در فضا سفر خواهد کرد. این تراشه با کمک لیزر های فوق قوی که تقریبا با سرعت نور حرکت میکنند فاصله ی بین ستارگان را تنها در چند سال طی خواهد کرد. در حال حاضر تیمی از دانشمندان و سازندگان بر روی ساختن این تراشه و لیزر کار میکنند. البته هیچ کس نمیداند تا زمان آماده شدن این تراشه چه اتقاتی خواهد افتاد. شاید صلاح بشریت بر سکوت کردن بود. در هر حال باید آماده باشیم تا با مشکلاتی که ممکن است برایمان به وجود بیاید رو به رو شویم. پس چه بهتر که پیش از رویایی با این مشکلات فکر کنیم و بهترین عکس العمل ممکن را تمرین کنیم.
در ادامه بخوانید: آیا موجودات فضایی اهرام مصر را ساخته اند؟
