اکسیژن قابل تنفس در کهکشانی دیگر

فضانوردان از وجود اکسیژن قابل تنفس در کهکشانی دیگر خبر دادند. این اکسیژن مولکولی در کهکشانی خیلی خیلی دور تر از راه شیری پیدا شده و این اولین بار است که چنین کشفی اتفاق افتاده!!!

بر اساس گزارشات منتشر شده در مجله فضانوردی، این کشف ناب که اولین بار است در تاریخ فضانوردی ما اتفاق می افتد در بازیابی و فهم نقش تاثیر گذار اکسیژن در شکل گیری سیاره ها، کهکشان ها و ستاره ها بسیار مهم است.

اکسیژن پس از هلیوم و هیدروژن سومین ماده ی مهم و تاثیر گذار در این دنیاست. باید بگویم که این ماده یکی از عوامل تشکیل دهنده ی زندگی در سیاره ی ما زمین هم هست.



اکسیژن مولکولی که نوع آزادی از این ماده است به صورت دو اتم اکسیژن به هم چسبیده یافت می شود. این مدل از اکسیژن همان نوعی گازی است که ما انسان ها و خیلی دیگر از ارگانیسم های زنده ی روی این زمین تنفسش می کنیم.

به دلیل همین اهمیت و نقش کلیدی اش است که دانشمندان سال های سال است به دنبال این مولکول در کهکشان های دیگر هم می گردند.

جونژی وانگ و تیمش اتفاقی مهم رقم زدند

اکسیژن قابل تنفس در سیاره ای دیگر

حالا این اتفاق مهم افتاده و فضانوردی به نام جونژی وانگ که یکی از اعضای گروه فضانوردی در شانگهای است اعلام کرده که اکسیژن مولکولی را در کهکشانی به نام مارکاریان 231 که 581 سال نوری با ما فاصله دارد کشف کرده است.

محققان در استفاده از امواج رادیویی در اسپانیا و فرانسه موفق به کشف این اکسیژن مولکولی شدند و گفته های جونژی را تایید کردند.

اتمسفر زمین گازهای متفاوت کهکشانی را به خود جذب میکند. به همین علت برای تلسکوپ هایی که در زمین نصب شده اند پیدا کردن اکسیژن در کهکشانی دیگر و رد شدن از این حجم گاز که در اتمسفر زمین انباشته شده بسیار سخت است.

بر همین اساس و به منظور کشف اکسیژن در کهکشانی دیگر از تلسکوپ های فضایی استفاده شد که نیازی به رد شدن از حجم گاز اتمسفر زمین نباشد.

در طول 20 سال گذشته و با کمک این تلسکوپ های فضایی دو مورد کشف اکسیژن در کهکشان های دیگر اتفاق افتاد . اولین مورد در کهکشان اوفینوچی بود که 350 میلیون سال نوری از ما فاصله دارد و مورد بعدی کهکشان اوریون نبالا است که 1344 سال نوری با ما فاصله دارد.



وانگ و تیمش چه تفاوتی با سایرین داشتند؟

نکته این جاست که وانگ و تیمش با استفاده از تلسکوپ های زمینی موفق به کشف چنین اکسیژن مولکولی در کهکشانی دیگر شدند. این گروه نورهایی که از کهکشان مارکاریان فرستاده می شوند را تغییر دادند.

در واقع طول موج این نورها را بلند تر کردند. با این روش این نورها از گازهای انباشته شده رد می شوند و محققان قادر می شوند بررسی شان کنند. زمین آنقدر ها هم که فکر میکنیم در محافظت از ما در برابر موج های فضایی مقاوم نیست.

اهمیت مارکاریان در چیست؟

کهکشان مارکاریان برای اولین بار در سال 1969 کشف شد و از آن موقع توجه بسیاری از محققان را به خود جلب کرد چرا که دور اختری دارد که بسیار حجیم است و فاصله ی بسیار نزدیکی هم به ما دارد و از این رو کاملا قابل بررسی است.

دور اخگر ها در واقع اجرام فشرده ای هستند که در مرکزیت کهکشان ها قرار دارند و از قوی ترین اجرام دنیای ما هستند.

هرچند که اکسیژن کهکشان مارکاریان درست مانند اکسیژنی است که ما تنفس میکنیم اما باید بگویم که هرگز چنین اکسیژنی برای بدن ما قابل جذب نیست.



اکسیژن مورد نیاز بدن ما تلفیقی از نیتروژن، کربن دی اکسید ، متان و سایر گازهایی است که در فضای سیاره ما وجود دارند و هوای این سیاره را برای ما و سایر موجودات قابل تنفس می کنند.

در سال های آینده و با وجود تلسکوپ های پیشرفته شناسایی این کهکشان ها و اکسیژن موجود در آنها آسان تر می شود. از حال به بعد محققان این کره قادر خواهد بود از گاز جادویی اکسیژن و تاثیر این گاز در شکل گیری سیاره ها و کهکشان ها پرده برداری  کنند!!!