محبوبیت انیمه ها هر روز در سراسر دنیا در حال افزایش است. با این وجود، همچنان برخی هستند که درباره هویت این هنر ژاپنی، دچار سوء تفاهم شده اند. با این مطلب، همراه مجله وارونه باشید تا نگاهی به چند باور غلط درباره انیمه ها داشته باشیم.
ابتدای تاریخچه انیمه ها، حداقل به خیلی قبل تر از 1950 میلادی برمی گردد. اما بعد از آسترو بوی و اسپید ریسر بود که این صنعت برای اولین بار درست و حسابی درخشید. همچنین انیمه هایی مثل پوکمون، وان پیس، دراگون بال، آثار میازاکی، دراگون بال، و… بودند که انیمه را به دنیا معرفی کردند. با وجود اینکه در مجموع، انیمه به عنوان بخشی از دنیای هنر، در جهان شناخته شده است، اما همچنان برخی از افراد باورهای غلطی درباره انیمه ها دارند که باید اصلاح شوند.
10 باور غلط درباره انیمه
10/ همه‌ش فن سرویسه!
درست است که فن سرویس واقعا در انیمه ها رایج است. خیلی از انیمه ها زیادی از آن استفاده می کنند؛ اما خب انیمه های زیادی هم هستند که اصلا از فن سرویس استفاده ای نمی کنند و این یک باور غلط درباره انیمه ها است. به هر حال، انیمه تنها مدیوم رسانه نیست که از فن سرویس استفاده می کند. فن سرویس ها همه جا هستند و فکر نکنم به همین زودی بساط‌شان را از دنیا جمع کنند. بعضی انیمه ها، که حارم یا ایچی هستند، دارای فن سرویس زیادی هستند. با این وجود، انصاف نیست بگوییم تمام انیمه ها سرتاسر فن سرویس هستند؛ کافی است نگاهی به انیمه هایی مثل اتک آن تایتان بیندازید تا ببینید انیمه ها می توانند از چند فرسخی فن سرویس هم رد نشوند!
9/ انیمه فقط برای بچه هاست؛ بلاخره خب مثل کارتون‌هاست دیگه.
بزرگترین باور غلط درباره انیمه ها شاید همین باشد. فقط چون یک سریال یا فیلم به شکل انیمیشن تولید شده، دلیل نمی شود که تنها کودکان باید آن را تماشا کنند! برخی انیمه ها می توانند برای مخاطبان با سنین بالا تولید شوند و اصلا برای سنین پایین مناسب نیستند (من واقعا نمی دانم چطور به بچه های 6 ساله پرنسس مونونوکه و مدفن کرم های شبتاب را نشان می دهند!). فقط چون یک فیلم یا سریال انیمیت شده است، دلیل نمی شود که کاملا 180 درجه با فیلم و سریال های غربی متفاوت باشد.
البته باید این را هم ذکر کنیم که انیمه ها برای کودکان هم تولید می شوند. مثلا دیجیمون و نجات رباتیک از این دسته هستند. ولی فکرش را بکنید بخواهید توکیو غول یا وینلند ساگا را به یک کودک هفت ساله نشان دهید!
8/ انیمه روح (و معنی) نداره. همه‌ش ظاهره.
درست است که خیلی از انیمه ها سعی دارند با شخصیت های کاوایی و گرافیک زیبا، سوراخ های داستان شان را بپوشانند، ولی این واقعا یک قانون کلی برای انیمه نیست. خیلی از انیمه ها، مثلا مامور پارانویا، گرافیک چندان جذابی ندارند ولی با این حال داستانی بی نظیر و شگفت انگیز را روایت می کنند. خیلی ها هم هستند که از ترکیب زیبایی بصری با داستان درگیرکننده و چند لایه استفاده می کنند؛ مثل فصل اول توکیو غول. در کل، نمی شود گفت که یک عاشق انیمه، صرفا به خاطر جذابیت های بصری انیمه تماشا می کند. خیلی از انیمه ها، داستان، یا در واقع، باطن و روح عمیقی دارند که شاید قبل از آن، چنین چیزی را در مدیوم دیگری ندیده باشید.
7/ هیچی انیمه مثل دنیای واقعی نیست.
خیلی ها فکر می کنند چون انیمه های زیادی از عناصر فانتزی استفاده می کنند، دیگر کلا نمی شود به انیمه ها گفت: “واقع گرا”. در صورتی که خیلی از انیمه ها، از تاریخ دنیای واقعی الهام گرفته شده اند. تعدادی از انیمه ها، به خاطر نقدها و کنایه های سیاسی‌شان شناخته می شوند. حتی اگر قرار نباشد حماسه ای مثل کیمیاگر تمام فلزی ببینیم، همچنان انیمه هایی در سبک زندگی روزمره هستند که با مسائل عادی زندگی واقعی دست و پنجه نرم می کنند. درست است که برخی انیمه بازها برای فرار از واقعیت انیمه تماشا می کنند، ولی این دلیل نمی شود که کلا انیمه ها در یک دنیای دیگر سیر کنند.
6/ انیمه ها مبتذل هستن.
متاسفانه این مسئله به همه جا راه پیدا کرده است. از فیلم های بلاک باستر اکشن گرفته تا رمانتیک و حتی ترسناک. خب، انیمه هم سهمی از این موضوع دارد! ولی نه کاملا. همه انیمه ها اینطور نیستند. شما می توانید خودتان انتخاب کنید که می خواهید چطور محتوایی را تماشا کنید و اتفاقا، اگر انیمه مناسب برای خودتان را تماشا کنید، می توانید چیزهای مفیدی را بیاموزید.
5/ انیمه ها فقط به درد طرفدارای دراگن بال می‌خورن.
پوکمون به شکل قابل بحثی، شناخته شده ترین انیمه در دنیاست. با این حال، فرنچایز دراگن بال آکیرا توریاما، خیلی هم از پوکمون عقب نیست. به همین دلیل، ممکن است بسیاری از افراد که با انیمه ها چندان آشنا نیستند، فکر کنند سبک کل انیمه ها مثل دراگن بال است. با وجود اینکه این انیمه می تواند برای درصد زیادی از مردم جذاب باشد، ولی به هر حال طبیعی است که آن را دوست نداشته باشید. بنابراین اگر از دراگن بال لذت نبرده اید، هیچ اشکالی ندارد؛ هزاران کوه انیمه دست نخورده هستند که شباهتی به دراگن بال ندارند و شما می توانید از تماشای آنها لذت ببرید.
4/ دوست داشتن انیمه فقط یه هوس زودگذره.
ممکن است فکر کنید که دوست داشتن انیمه، فقط یک هوس زودگذر است. یک علاقه که در یک سن خاص به وجود می آید و بعد از آن از بین می رود. مثل آهنگ هایی که یک نفر در دوران نوجوانی گوش می دهد و بعد که به بزرگسالی می رسد، با خودش فکر می کند: «خدایی اینا چی بودن من گوش می دادم؟». ولی راستش را بخواهید، انیمه آمده تا بماند. انیمه ها به طوری هستند که گذر زمان و افزایش سن هم نمی توانند مانع علاقه شما به آنها شوند.
انیمه ها هر روز در حال پیشرفت کردن هستند: شناخته شدن در جهان، تعداد بینندگان، کیفیت، ساخت محصولات جانبی (بازی ها و…)، تم ها، ژانرها، و… . همانطور که شما هر روز بزرگتر و دنیا دیده تر می شوید، انیمه ها هم همراه با شما گذر زمان را حس می کنند. به همین دلیل، دوست داشتن انیمه، صرفا یک عادت زودگذر و موقتی نیست. علاقه شما می تواند در طول زمان نه تنها کاهش پیدا نکند، بلکه حتی افزایش هم پیدا کند.
3/ انیمه برای آدم‌های گوشه گیر و منزویه.
در حال حاضر، انیمه ها در کل دنیا شناخته شده هستند و علاقه داشتن به آن، واقعا چیزی نیست که بخواهید بابتش خجالت بکشید. با این وجود، همچنان متاسفانه افرادی که علاقمند به انیمه هستند، توسط برخی تحقیر می شوند. خب، مدت ها پیش، طرفداران کمیک بوک ها هم، با القابی مثل “بازنده”، “نرد”، “بچه مثبت”، و… خطاب می شدند. اما حالا دیگر همه می دانند که اذیت کردن بقیه فقط برای اینکه کمیک دوست دارند، اصلا با عقل جور در نمی آید. حالا حکایت انیمه ها هم همین است.
با وجود اینکه بسیاری از انیمه بازها، به انیمه معتاد می شوند و بیش از اندازه وقت می گذارند، یا اینکه بعضی از آنها به علت مشکلات‌شان در دنیای واقعی، به انیمه ها پناه می آورند، ولی دلیل نمی شود که حرفی غیرمنطقی و به شدت کلی نگرانه مثل: “انیمه فقط برای آدم‌های منزوی و تنهاست.” بزنیم. خیلی از انیمه بازها، در زندگی شان، آدم های اجتماعی، خون‌گرم و موفقی هستند. مثلا رابرت داونی جونیور، بازیگر مرد آهنی، عاشق پوکمون است. و مایکل جوردن، به عنوان طرفدار ناروتو شناخته می شود.
2/ انیمه بی مزه‌ست. – نمی‌شه با انیمه ارتباط برقرار کرد.
کسانی که عضو جامعه انیمه بازها نیستند، ممکن است با دیدن عناوینی مثل پوکمون، فکر کنند انیمه ها بچگانه و بی مزه، و همگی دارای رده سنی G هستند. در صورتی که انیمه ها می توانند اتفاقا بهتر از خیلی از فیلم و سریال ها به موضوعات تاریک و جدی بپردازند. و می شود گفت درصد خیلی زیادی از انیمه ها، با درجه سنی R پخش می شوند. برسرک، وینلند ساگا، یا مرداب سیاه، از جمله آثار سینن هستند که بدون تعارف، به موضوعات بزرگسالانه و خشن تر، از جمله جنایت، مواد مخدر، و… می پردازند.
همچنین علاوه بر بی مزگی، برخی بهانه می آورند که نمی توانند با سبک انیمه ها ارتباط برقرار کنند. آن هم در حالی که اصلا حتی نزدیک یک انیمه هم نشده اند. پس بهتر است اول سراغ انیمه های میازاکی، یا اتک آن تایتان بروید و بعد تصمیم بگیرید که حاضرید به بهانه عدم ارتباط برقرار کردن با آنها، داستان درگیر کننده شان را رها کنید یا نه.
1/ انیمه ها زیادی از کمدی استفاده می کنن.
چقدر کمدی کافی است؟ پاسخ این سوال، آدم تا آدم، فرق می کند. ممکن است خیلی ها موقع انیمه دیدن، فکر کنند در انیمه ها، از شوخی ها، بیش از اندازه استفاده می شود تا مخاطبان جذب اثر شوند. دقیقا مثل زمانی که سازندگان از فن سرویس استفاده می کنند. راستش را بخواهید، بعضی انیمه ها زیادی به کمدی تکیه می کنند. در حالی که خیلی از آنها، تعادل مناسبی بین کمدی و داستان دارک‌شان برقرار کرده اند؛ مثل وان پیس و بلیچ. بعضی ها فکر می کنند انیمه ها بیشتر از فیلم و سریال های غربی از شوخی استفاده می کنند. در صورتی که همیشه اینطور نیست و واقعا هم مشکلی ندارد. موقعیت های کمدی انیمه ها، می توانند حتی خلاق و تفکر برانگیز باشند. بستگی دارد که اثر دقیقا چه نوع و چه میزان کمدی نیاز داشته باشد.
(یک نکته کوچک: انیمه ها، و در کل آثار ژاپنی، از سبک خاصی از کمدی استفاده می کنند. به همین دلیل ممکن است زمانی که به آنها عادت نکرده اید، حس کنید که شوخی ها شوخی نیستند؛ در واقع لوس بازی هستند. هر چند واقعا اینطور نیست.)
هر باور غلط درباره انیمه با توضیح و فرهنگ سازی می تواند برطرف شود. پس اگر طرفدار این هنر زیبای ژاپنی هستید این متن را برای دوستان به اشتراک بگذارید.
در ادامه بخوانید:
