با نقد و بررسی انیمه I Want to Eat Your Pancreas همراه شما هستیم. انیمه Kimi no Suizō o Tabetai یا من میخوام پانکراست رو بخورم، انیمه ای است حتما ارزش تماشا را دارد. البنه این انیمه یکی از وحشتناک ترین و خشونت بارترین انیمه های روانشناختی می باشد. از همین خلاصه داستانش مشخص است.
خلاصه داستان: پس از پیدایش موجوداتی آدم خوار با گذشته ای نامعلوم، تعداد زیادی از انسان ها کشته می شوند. سران یک کشور خیالی، بعد از آزمایش های فراوان و کشته شدن تعداد زیادی از سربازانشان، متوجه می شوند اگر هرنفر، ماهی یکبار، پانکراس یک انسان دیگر را بخورد، تغییراتی در بدنش به وجود می آید که باعث می شود گوشتش چندان به مزاج این آدم خوارها نخورد. پس این کله گنده ها، تصمیم می گیرند هرماه بین خودشان مراسم پانکراس خوران برگزار کرده و از پانکراس مردم عادی و بیگناه تغذیه کنند و این موضوع تا ابد مخفی بماند. تا اینکه یک روز پسری فضول به نام یوئیچیرو طی حادثه ای این موضوع به شدت محرمانه را می فهمد و داستان از اینجا شروع می شود… دوستان توجه داشته باشید از آنجا که خشونت این انیمه بسیار بسیار بالاست به هیچ وجه در شب و تنهایی تماشایش نکنید. از من گفتن بود.
تمام متن بالا، کاملا از تخیلات من نشات گرفته است. در واقع انیمه زیبای میخوام پانکراست رو بخورم، یکی از غم انگیز ترین انیمه های درام محسوب می شود.
“میخوام پانکراست رو بخورم” در واقع به تغییر زندگی و شخصیت پسری دبیرستانی به نام هاروکی می پردازد. او بسیار کم حرف و تنهاست و تقریبا با هیچ کس به جز خانواده اش ارتباطی ندارد. او احساس می کند که از سایر دانش آموزان مدرسه طرد شده و البته این موضوع در ظاهر برایش اهمیتی ندارد.
همچنین بخوانید: غم انگیز ترین انیمه ها که باید آنها را تماشا کنید! بخش اول
تا اینکه یک روز، وقتی به دلیلی در یک بیمارستان بود، یک دفترچه خاطرات پیدا می کند که متعلق به یکی از همکلاسی هایش، دختری به نام ساکورا است. ساکورا، در این دفترچه، در مورد بیماری پانکراسش و اینکه دیگر وقت زیادی برای زندگی کردن ندارد، نوشته است. هاروکی این موضوع را متوجه می شود، اما وقتی ساکورا برای پس گرفتن دفترچه اش نزد او می آید، با او عادی رفتار می کند. این رفتار هاروکی، برای ساکورا که باید مدام زیر سایه ترحم خانواده اش باشد، جالب به نظر می آید و تصمیم می گیرد با او دوست شود…
بررسی انیمه I Want to Eat Your Pancreas
انیمه میخوام پانکراستو بخورم، بیننده را به معنای واقعی کلمه در خود غرق می کند. فضاسازی و پرداخت به جزئیات محیط، عالی انجام شده است. از سکوت کتابخانه که ناگهان با صدای دختری شکسته می شود گرفته تا نشستن در قطار و انتظار برای رسیدن به مقصد. به همه شان دقیق پرداخته شده و برای بیننده کاملا ملموس هستند.
همچنین بخوانید: بهترین انیمه‌های سینمایی به انتخاب مجله وارونه بخش چهارم
شخصیت پردازی هاروکی و ساکورا نیز فوق العاده است. می توان هردو را درک کرد. با غم هایشان غمگین شد؛ و با خنده هایشان… باز هم غمگین شد. می توان بغضی که در پشت خنده های مداوم ساکورا پنهان شده است را درک کرد. می شود انزوا و دلیل هاروکی برای کارهایش را فهمید. هردو صداپیشگانی عالی دارند که توانسته اند احساس واقعی پشت کلمات این دو شخصیت را به مخاطب برسانند.
موسیقی متن این انیمه احساسی که باید را به ما انتقال می دهد. لازم نیست که حتما صدایی بلند، یا ریتمی جالب توجه داشته باشد. در بعضی از سکانس های انیمه نیز از سکوت استفاده شده، که اتفاقا گاهی اوقات سکوت بهتر از یک موسیقی عالی عمل می کند.
طراحی شخصیت های “میخوام پانکراستو بخورم” طوری است که بیننده بتواند به راحتی با احساسش شخصیت هارا درک کند. همچنین، طراحی منظره ها، زیبا و چشم نواز است.
رابطه ای که میان ساکورا و هاروکی وجود دارد، همانطور که خود ساکورا گفت، فراتر از کلمات است. نه یک دوستی معمولی است و نه عشق. برای همین شاید اصلا نتوان گفت که “میخوام پانکراستو بخورم” یک انیمه عاشقانه محسوب می شود.
صحنه های احساسی این انیمه، چه شاد باشند و چه غمگین، در ذهن مخاطب حک می شوند و او را به شدت تحت تاثیر قرار می دهند. و این به خاطر پرداخت خوب و مناسب به همه چیز است.
انیمه “میخوام پانکراستو بخورم” انیمه ای فراتر از کلمات است، که نمی توان به راحتی آن را توصیف یا انتقادی به آن وارد کرد.
همچنین بخوانید: بهترین انیمه های سامورایی که باید حتما آنها را تماشا کنید! بخش اول
“خطر اسپویل”
همه ما یک روز می میریم. فرقی نمی کند چگونه، کی، یا چقدر غیر منتظره. بلاخره یک روز اتفاق می افتد.
این، پیام اصلی انیمه “میخوام پانکراستو بخورم” است.
در این انیمه، شاهد اتفاقات مختلف، با روایتی معمولی هستیم. همه چیز عادی پیش می رود. مردم یاد می گیرند چگونه به زندگی ادامه دهند. حتی اگر واقعیت هایی تلخ در زندگی شان وجود دارد. نفس کشیدن، خوردن، خوابیدن، انجام دادن وظایف، ارتباط با دیگران، همه روال عادی خود را طی می کنند و بعضی وقت ها کسل کننده می شوند. بعد ناگهان…بوم! بزرگترین شوک ها وارد می شوند. و دوست دارید دوباره دخترکی سمج به زور سیرابی به خوردتان دهد.
درست زمانی که فکر می کنید در پایان، ساکورا به خاطر بیماری از دنیا می رود و هاروکی بعد از آن، باید دوباره تنها شود، یا حتی تنهاتر از قبل، ناگهان خبر قتل ساکورا در اخبار پخش می شود.
شبی که قرار بود مثلا در آن، یا شب های بعدش خوش بگذرد، تبدیل شد به شبی که ساکورا در آن برای همیشه می رود.
“من می میرم، تو می میری، همه مون یه روز می میریم.”
حالا باید گفت که می شود این دیالوگ ساکورا را به خوبی درک کرد.
وقایع غافلگیرکننده، هر لحظه اتفاق می افتند. قرار نیست چون ساکورا بیمار است حتما به خاطر بیماری بمیرد.
این حقیقتی است که هاروکی، یا خیلی های دیگر فراموش کرده بودند.
اما در عوض، ساکورا بعد از رفتنش، میراث گرانبهایی را برای اطرافیانش به جا گذاشت. هاروکی حالا می تواند درک کند که بودن با بقیه چه احساسی دارد. می تواند دوستانی پیدا کند. در ادامه زندگی اش، تنها نباشد. یا کیوکو، دوست ساکورا، سعی می کند بیشتر قدر اطرافیانش را بداند.
“پایان اسپویل”
“میخوام پانکراستو بخورم” به ما یاد می دهد مرگ پدیده ایست که دیر یا زود اتفاق می افتد و باید با آن کنار آمد. باید تا وقتی که هستیم، بتوانیم از زندگی مان لذت ببریم. نباید نسبت به اطرافیانمان بی توجه باشیم. زندگی ما، در زندگی بخشیدن به دیگران است. نفس کشیدن به این معنا نیست که ما زندگی می کنیم. این عقیده ساکورا، بسیاری از کاراکترهای داستان های مختلف و خیلی از مردم دنیاست.
“میخوام پانکراستو بخورم” تاثیری روی بیننده اش می گذارد که باعث می شود حتی بتواند به راحتی با مردن شوخی کند!
در ادامه بخوانید:
بهترین انیمه‌های روانشناختی که حتماً باید آنها را تماشا کنید! بخش اول
5 تا از بهترین انیمه های غیر اقتباسی 2019 !
رده‌بندی سنی انیمه و مانگا که حتماً باید آنها را بشناسید!
