با بررسی فیلم The Platform همراه ما باشید تا باهمدیگه درباره یکی از مهم ترین فیلم های سال صحبت کنیم و بگیم که چرا نباید این فیلم رو از دست بدید.
امسال سالی بود که صحبت درباره شکاف طبقاتی از همیشه داغ تر شد و گل سر سبدش هم که به خوبی دیده شد، پاراسایت، ساخته بونگ جون هوی کره ای بود. توی پاراسایت، مادر خانواده یک جمله داره درباره اینکه خانواده پولدار مهربونن، چون پولدارن! پلتفرم هم تقریبا صحبتش همینه و درباره این میگه که انسان ها توی یک جایگاه خاص، رفتار مشابهی دارن. پس شاید درست تر این باشه که قبل از اینکه بهشون گیر بدیم که «ای نابخرد تو داری با فلان کارت به ما ظلم میکنی»، جدی بشینیم و با خودمون فکر کنیم که اگه در جایگاه اون بودیم چیکار میکردیم. آیا به هیولایی تبدیل نمیشدیم که در حال حاضر از اون شاکی هستیم؟
در ادامه بررسی فیلم The Platform کمی از داستانش میگیم. داستان فیلم پلتفرم توی دنیای به ظاهر آینده نگرانه ای جریان داره که در اون زندانی به صورت طبقه طبقه و عمودی وجود داره که هم مجرمین میتونن وارد اون بشن و هم افراد داوطلب برای کسب دیپلم افتخار. همونطور که از شکل و شمایلش برمیاد، این زندان کاملا ساز و کار متفاوتی با زندان های دیگه داره.
نقد و بررسی فیلم jojo rabbit (جوجو خرگوشه) ؛ زندگی زیباست!
هر روز سکویی با انواع و اقسام غذاهای رنگارنگ از طبقه اول شروع به پایین اومدن تا طبقه آخر میکنه و در هر طبقه تنها دقایق کوتاهی متوقف میشه تا توی اون چند دقیقه، دو زندانی که توی هر طبقه هستن هرچقدر که میخوان غذا بخورن. اینجا ممکنه بگید که خب اینجوری که یک عده همیشه گرسنه میمونن و باقی همیشه سیرن. ولی نکته اصلی اینه که ترتیب طبقات هر ماه به صورت کاملا شانسی تغییر میکنه. یعنی یک ماه ممکنه طبقه صدم باشید و ماه بعد طبقه دهم. توی این زندان ما با «گورنگ» همراه میشیم که مثل ما تازه وارد زندان شده و به صورت داوطلبانه همراه با کتاب دون کیشوت هم اومده.
اولین سوالی که گورنگ از خودش میپرسه اینه که چرا زندانیان باهمدیگه برای بدست آوردن غذای کافی همکاری نمیکنن. حالا اگه توی یک دنیای آرمانی بودیم، هر کس به اندازه ای که نیاز داشت غذا میخورد تا غذا به همه طبقات برسه؛ اما اینجا با حرص طمع انسان واقعی سروکار داریم. انسانی که دیگه کثیف تر از اونه ک به فکر همنوع خودش باشه. وضع اونقدری خرابه که دیگه برای افراد طبقه بالا مهم نیست که افراد پایین تر از خودشون چی میکشن و برای تغذیه مجبور به چه کارهایی میشن، فقط این براشون مهمه که اگه خودشون طبقه پایین بودن هم همین اتفاق براشون میوفتاد.
Galder Gaztelu-Urrutia ، کارگردان اسپانیایی فیلم هم دقیقا میدونه که داره درباره چی صحبت میکنه و دست روی نقطه ظعفمون میزاره. موضوعی که درونمون وجود داره اما قادر به قبول کردنش نیستیم. راحت میتونستیم بگیم این فیلم از سیاه نمایی پر شده و در واقعیت توی همچین زندانی ممکن نیست چنین اتفاقاتی رقم بیوفته، ولی نیازی نیست بهمون ثابت بشه که اتفاقات واقعیه، چون ما همین الانش هم میدونیم واقعیه!
نقد و بررسی فیلم ۱۹۱۷ ; مرگی میان شکوفه های گیلاس!
نکته جالب فیلم اینه که کلا ما توی یک لوکیشن ثابت هستیم که فقط هر طبقه به طبقه شماره اون تغییر میکنه و هیچ رنگ جذابی هم به کار گرفته نشده. رسما طبقات هیچ جذابیتی ندارن، حتی غذایی که از بالا میرسه هم اکثرا کثیف و حال بهم زنه؛ اما آدم های متفاوتی که توی هر طبقه میبینیم، نمیزاره که لوکیشن برامون خسته کننده بشه و تا آخر باهاش همراه میشیم. حتی طبقه به طبقه به واسطه تفاوت زمین تا آسمون افراد توی اون، میتونیم تنوع رو هم حس کنیم!
با وجود تک لوکیشنی بودن و همینطور شخصیت های نسبتا کم ممکنه در نگاه اول فکر کنید فیلم قراره که همش به صحبت های فلسفی چنتا آدم فیلسوف باهمدیگه خلاصه بشه، ولی اینطور نیست. شخصیت ها کم هستن ولی نسبت به زمان فیلم کافی. کار خودشون رو در پیشبرد داستان و فلسفه فیلم نشون میدن و میرن. میشه گفت که تقریبا از همه شخصیت ها نهایت استفاده برده میشه. مخصوصا پیرمرد اول داستان که با تکه کلام «معلومه» و چاقوی سامورایی پلاسش توی ذهنتون هک میشه. کسی که از تغییر ناامیده و فقط در حال وفق دادن خودش با محیطیه که داره توی اون زندگی میکنه.
ادامه متن قراره پایان فیلم رو اسپویل کنه پس هشدار میدم اگه فیلم رو ندیدید ادامه رو نخونید!
پایان فیلم جاییه که مخاطبای فیلم به دو دسته موافق و مخالف تقسیم میشن. عده ای که فیلم رو با نمادهاش دنبال میکردن، از پایان فیلم هم نمادپردازی های خودشون مثل بی توجهی خدا به آشوب روی زمین، یا ارسال زندگی به بالا رو داشتن. ولی عده ای هم این وسط پایان فیلم رو چیزی میبینن که کل منطق فیلم رو نقض میکنه و حفره عمیقی رو توی داستان ایجاد میکنه که برای رفعش فقط میشه دست به دامن تئوری ها شد. برای فهمیدن اینکه این نقطه ضعفه یا قوت، خودتون باید فیلم رو ببینید و از روی دیدی که به باقی لحظات فیلم داشتید تصمیم بگیرید.
موضوع اصلی که پلتفرم به اون میپردازه این نیست که شکاف طبقاتی چه بلایی سر انسان ها میاره، موضوع اصلی رفتار انسان ها در اون طبقست، چرخه ای که همه رو داره عذاب میده. آزادی از این چرخه تکرار شونده نیازمند یا خرد جمعی و عمل کردن به یک سری کارهاست، و یا یک نیرویی که باقی انسان ها رو از رفتار زنندشون بازداره. ولی تغییر رفتار ناگهانی افراد درون زندان چیزی نیست که به راحتی بشه از اون گذشت. وقتی گورنگ و هم طبقه ای سیاهپوستش از طبقات بالا همراه با غذا شروع به پایین اومدن میکنن تا به همه غذا برسونن، همچنان طبقات بالا که غذای بیشتر رو حق مسلم خودشون میدونن و طمع تمام وجودشون رو فراگرفته، غذای بیشتر رو میخوان و حاضر به کمی مسالمت برای هدف والاتر نیستن.
هرچه به طبقات پایینتر میریم میبینیم که افراد اون حرص و طمعشون رو کنار گذاشتن و به همون یکذره غذایی که گورنگ و دوستش بهشون میدن راضی میشن. ولی از طرفی ما میدونیم که همین آدم های مظلوم توی روزهای گذشته ممکنه همنوع خودشون رو خورده باشن، یا توی طبقات بالاتر بوده باشن و خودشون به چرخه پایبند مونده باشن!
نقد و بررسی فیلم little women ; فمنیستی ترین فیلم سال
درباره عجیب ترین بخش فیلم که پایانش باشه تنها کاری که از دستمون برمیاد نماد و تئوری پردازیه. بعضیا میگن بچه توی طبقه آخر توهم گورگ و رفقا بعد از مرگ بوده که بنظرم زیاد درست نمیاد و اگه همچین چیزی هم باشه قطعا نقطه ضعف فیلم میشه. برخی میگن این بچه فرزند همون خانمیه که هرماه همه طبقات رو تا پایین میومد، و اینکه هر ماه توی راه، خانم گوشت انسان ها رو به خودش میچسبونده و تا پیش بچش میرسونده. تئوری دیگه اینه که بالادستی های زندان، یک کودک، نماد پاکی و معصومیت رو توی طبقه آخر گزاشتن تا نقش غول مرحله اخر رو برای شکننده چرخه ها ایفا کنه. برداشت ها از بخش پایانی فیلم ب اندازه افرادی که فیلم رو دیدن میتونه زیاد باشه!
توی جمع بندی بررسی فیلم The Platform باید گفت که «سکو» از اون فیلم هایی نیست که بشه آنچنان راحت ازش گذشت، اگر بخواید هم نمیتونید! فیلم تفنگش رو روی سرتون میزاره و شما رو وادار به فکر کردن میکنه. هر گوشه از فیلم پر شده از نمادها و کنایه هایی از زندگی امروز و جایگاه متزلزل جامعه بشری. همین الان که درگیر کرونا هستیم هم هر لحظه از گوشه و کنار خبر میرسه فلان کشور به ظاهر متمدنی که همیشه برای خوبی ها و پاکی ها اون رو مثال میزدن، محموله ماسک کشور دیگه ای رو مصادره کرده و از این دست خبرها. فیلم سکو میگه که به جایگاهی که الان داریم، شک کنیم و دلمون بهش خوش نباشه. همین من که دارم این حرف ها رو میزنم ممکنه اگه توی شرایطش قرار بگیرم کارهایی وحشتناک تر از کار افراد توی زندان انجام بدم؛ معلومه!
ممنون از اینکه بررسی فیلم The Platform رو تا آخر دنبال کردید. اگه فیلم رو ندیدید که هیچی و برید ببینیدش، اگر هم دیدید حتما نظراتتون درباره فیلم رو توی کامنت ها بهمون بگید تا با هم دربارش صحبت کنیم.
