تاریخچه ی تلسکوپ معروف هابل؛ از ایده تا اجرا 

داستان طولانی هابل را با ما بخوانید…

تلسکوپ هابل دوست دیرینه ی ما آدم هاست. تقریبا 30 سال است که با عکس های تلسکوپ هابل از فضا خبردار می شویم. عکس های تلسکوپ هابل بیشترین اطلاعات را از دنیای دوردست و غریبه ی فضا برایمان به ارمغان آورده.

اصلا می دانید تاریخچه ی شکل گیری تلسکوپ هابل چیست؟ از کجا آمده؟ با من همراه باشید تا اطلاعات ناب این گزارش را در اختیارتان قرار دهم.

جیمز وب ؛ تلسکوپی عظیم الجثه که هابل را کنار خواهد زد!!! 

تعداد کهکشان ها ؛ رقم هایی که از شنیدنشان مغزتان دود می کند!

30 سال قبل تلسکوپ هابل که بیش از 80 سال برای درست کردنش زمان صرف شده بود همراه یک شاتل فضایی به فضا پرتاب شد!

قرار این بود که بالاخره چشمی در فضا داشته باشیم و سر در بیاوریم دور و برمان چه می گذرد. از سال 1990 که کار این تلسکوپ در فضا شروع شد از فضاهای خیلی خیلی دور که حتی فکرش را هم نمیکردیم تصویر برداری کردیم و از رازهای زیادی پرده برداشتیم.

این تلسکوپ 1.2 بیلیون دلاری، 1.4 میلیون عکس برایمان فرستاده. پیشکسوت دنیای تلسکوپ ها، هابل، راه را برای خیلی تلسکوپ های دیگر مانند اسپیتزر، چاندار و کپلر فراهم کرده است.

هرچند مشکل تکنولوژیکی و ماموریت های تعمیری برای این تلسکوپ کم نبوده، هر سال کیفیت عکس های این تلسکوپ بالاتر رفته و تعدادشان هم بیشتر شده است.

1923: هرمن اوبرث

هرمن نوبرث یکی از پدران علم نوین پرتاپ است. او اولین کسی بود که ایده ی پرتاپ یک تلسکوپ به فضا را عنوان کرد. خب بر اساس گفته های او تلسکوپ هایی فضایی نسبت به تلسکوپ های زمینی مزیت های زیادی داشتند.

مثلا امواج نوری وجود دارند که توسط اتمسفر زمین جذب می شوند و اصلا به تلسکوپ های زمینی نمی رسند، اما همین امواج توسط تلسکوپ های فضایی شکار می شوند. علاوه بر این تلسکوپ های فضایی دور اتمسفر زمین می گردند و مشاهداتی انجام می دهند که تلسکوپ های زمینی نمی توانند.

1946: ایده ی اسپیتزر

گزارش فوق العاده او در سال 1946 دلایل بیشتری برای ساخت یک تلسکوپ فضایی فراهم کرد. او گفته اگر واقعا ایده ی قرار دادن یک تلسکوپ فضایی عملی شود، انقلابی در عرصه ی تکنولوژی فضا خواهیم داشت، انقلابی که دریچه های جدیدی از علم فضاشناسی را به روی ما باز خواهد کرد.

او 20 سال بعدی عمرش را صرف این کرد که سایرین را متقاعد کند که یک تلسکوپ فضایی چقدر می تواند در دید ما نسبت به فضا تاثیر گذار باشد.

1996: ماموریت او اِی او پایانی تراژدیک داشت!

در سال 1996 ناسا یک سری تلسکوپ های کوچک به فضا پرتاپ کرد، تا با استفاده از آنها کهکشان ها را بررسی کند. این تلسکوپ های کوچک که در واقع پیشکسوت های تلسکوپ های عظیم این روز ها هستند در 8 آوریل 1996 به فضا پرتاپ شدند.

پرتاپ تلسکوپ ها به نظر بی نقص بود و اینطور به نظر می آمد که همه چیز موفقیت آمیز تمام شود. اما ناگهان، دقیقا هفت دقیقه پس از جدایی تلسکوپ اصلی از راکت، پیام هایی به دست ناسا رسید مبنی بر اینکه یک جای کار اشتباه است، برق رسان تلسکوپ ها قطع شده بود! و بعد از 20 بار گردش دور زمین، یعنی در حدود سه روز ماندگاری در فضا، ناسا اعلام کرد که ماموریتشان شکست خورده است.

1968: او اِی او 2 آسمان ها زیر نظر میگیرد!

هفتم دسامبر 1968 کاوشگر او ای او 2 به فضا پرتاپ شد و اینبار تبدیل به اولین چشم زمینی ما در فضا شد. در سال 2018 با نانسی گریس مصاحبه شد، او مدیر بخش تلسکوپ های فضایی در ناساست.

گریس گفت: “او ای او 2 برایمان یک تجربه ی موفقیت آمیز و آموزشی بود، ما باید یاد میگرفتیم چطور یک تلسکوپ را به یک راکت وصل کینم و در حد نیم ساعت این دو را به هم متصل نگه داریم. او اِی او 2 در نور های فرابنفش برایمان عکس برداری کرد و از ستاره های دنباله دار، کهکشان ها و کلی ستاره برایمان اطلاعات آورد. در واقع این تلسکوپ از بیش از 8500 ستاره در فضا برایمان عکاسی کرده، پس این تلسکوپ در دانش ما تاثیر زیادی داشته است.”

تلسکوپ او اِی او در سال 1973 بازنشسته شد!

1973 : او اِی او 3، فایل های کوپر نیکی

آخرین تلسکوپ او اِی او در 21 آگوست سال 1972 به فضا پرتاپ شد. در حدود 9 سال از اعماق فضا برایمان عکاسی کرد و نهایتا در فوریه سال 1981 بازنشسته شد.

1977: کنگره ،بودجه ی ساخت تلسکوپ های عظیم را تامین می کند.

جرج لاو مدیر اجرایی ناسا در سال 1971 راه را برای گرفتن بودجه و ساخت تلسکوپ های عظیم هموار کرد. اسپیتزر، پدر تلسکوپ های مدرن، سرتاسر کشور را سفر کرد تا شخصا در این مورد با اعضای کنگره صحبت کند و آنها را متقاعد کند.

در ابتدا کار بسیار سختی بود. خیلی ها با این ایده مخالفت می کردند. اما وقتی آژانس هوافضای اروپا به این پروژه ملحق شد و 15 درصد از هزینه ها را هم پرداخت کرد کنگره هم مقاومتی نکرد. بالاخره بودجه ی ساخت تلسکوپ در سال 1977 تامین شد.

1979: ساخت تلسکوپ عظیم آغاز شد.

ساخت آینه های غول پیکر 2.4 متری تلسکوپ در سال 1979 آغاز شد. مرکز فضایی آلاباما مسئولیت ساخت این تلسکوپ را بر عهده گرفت. ماموریت این مرکز تنها تا زمانی بود که تلسکوپ در مدار قرار بگیرد. از آن به بعد فضانوردان ناسا کار را انجام می دادند. آنها مامور بودند تلسکوپ را فعال کنند، معلق در فضا و درست همان جایی که باید باشد.

انیستیتو دانش های تلسکوپی در بالتیمور که زیر نظر دانشگاه هاپکینز فعالیت می کرد در سال 1981 افتتاح شد. بر همین اساس قرار شد تاریخ پرتاپ تلسکوپ در سال 1983 باشد. البته یک سری مشکلاتی پیش آمد و پرتاپ کمی به تعویق افتاد.

1983: نامی جدید برای تلسکوپی جدید

در سال 1983 برای این تلسکوپ جدید نامی جدید انتخاب شد: تلسکوپ فضایی هابل. نام این تلسکوپ، نام فضاشناس بزرگ ادوین پاول هابل است که در زمینه شناخت کهکشان ها فعالیت های علمی فراوانی انجام داد.

1985: ساخت تلسکوپ هابل رو به اتمام بود.

در سال 1985 ساخت تلسکوپ هابل به اتمام رسید. سایز این تلسکوپ به اندازه ی یک اتوبوس مدرسه است. 43.5 فوت بلندی دارد و بیش از 24000 پوند وزنش است.

شاید برایتان جالب باشد که ضخامت آینه ی به کار رفته در این تلسکوپ 14 فیت است! این تلسکوپ انرژی اش را از 2 صفحه ی خورشیدی 25 فوتی میگیرد! این یعنی هابل تنها به دو برابر انرژی سشوار برای فعالیت نیاز دارد؛ دقیقا 2100 وات.

آینه ی اولیه ی این تلسکوپ چیزی در حدود 1825 پوند وزن دارد! طراحی این آینه به گونه ای است که نورهای فرابنفش و مادون قرمز در آن به دام می افتند. با وجود تمام شدن پروسه ساخت، تراژدی بزرگی منتظر هابل بود.

1986: شاتل فضایی چلنجر منفجر شد!

این حادثه ی تاسف بار چشم های ناسا را بروی خطرات احتمالی آتش سوزی در فضا باز کرد. تمام پرتاپ های فضایی و ماموریت های شاتل های فضایی کنسل شد. تا اینکه دلیل این تراژدی کشف شود.

شاتل از این زمان برای کامل تر کردن تجهیزات تلسکوپ استفاده کرد. تکنیسین ها ارتباطات تلسکوپ را بروزرسانی کردند تا سرویس رسانی تلسکوپ راحت تر شود. پنل های خورشیدی هم بروزرسانی شدند.

1990: هابل به آسمان ها می رود!

پس از سال ها تلاش بالاخره شاتل دیسکاوری هابل را در تاریخ 24 آوریل 1990با خود به فضا برد.

گروهی متشکل از 5 فضانورد تلسکوپ را همراهی کردند تا در مدار درستش در فضا قرار بگیرد. آنها چشمان ما را به روی ستارگان بار کردند. اما این پایان زیبای داستان نیست، این تنها آغازی زیباست!

24 آوریل 2020: هستی زیر پای بشر

در سی امین سالگرد آغاز فعالیت هابل، ناسا عکس هایی از سحابی NCG 2014 و همسایه اش سحابی NGC 2020 منتشر کرد! قرار بود این تلسکوپ تنها 15 سال فعالیت داشته باشد!

اما پس از حوادث تلخ فضایی، ما همچنان از این تلسکوپ استفاده میکنیم و تا به حال 4 ماموریت مکانیکی برای تعمیر هابل داشته ایم، یک بار هم آینه این تلسکوپ دچار مشکل شد. با این وجود 30 سالگی هابل را جشن گرفتیم. 

1.4 میلیون مشاهده با این تلسکوپ انجام شده و این تلسکوپ پس از 30 سال هم چنان برایمان از رازهای هستی پرده برداری میکند!