درود. مطلب امروز هم مانند مطالب گذشته، علمی و یا ستاره شناسی است. درمورد سایه در فضا. سایه در فضا؟ چطور چنین چیزی امکان دارد؟ عرض می کنم. ببینید؛ دانشمندان اخیرا یک سایه در فضا کشف کرده اند که ناشی از یک ستاره است. در واقع یک سحابی. می خواهید بفهمید ایجاد سایه در فضا چگونه ممکن است؟ با ما همراه باشید.

در یک ابر عظیم گاز و گرد و غبار که 1400 سال نوری از ما فاصله دارد، سایه های دو قلویی توسط یک ستاره ایجاد می شوند و در فضا منتشر می شوند. این سایه ها مانند بال های یک خفاش به نظر می رسند. اکنون اخترشناسان این سایه ها را چیدا و ثبت کرده اند ولی آن ها مطمئن نیستند که چه چیزی باعث آن می شود.

سایه بالدار که با استفاده از Hubble در سال 2018 عکاسی شده و با نام مستعار “سایه ی خفاش”  شناخته شده است، ناشی از دیسک گرد و غبار و گاز اطراف ستاره جوان است. این احتمال وجود دارد که موج بال ها توسط یک سیاره تازه متولد شده ایجاد شود.

کلاوس پنتوپیدان، ستاره شناس موسسه ی علوم تلسکوپ فضایی گفت:”سایه حرکت می کند و مثل بال های پرنده می لرزد”

این ستاره HBC 672 نامیده می شود و تنها یک یا دو میلیون سال سن دارد.

سایه در فضا


همچنین بخوانید: کشف کهکشان باستانی عجیب ؛کمکی به یافتن راز های تشکیل جهان!


از آنجایی که بسیار جوان است، هنوز هم در وسط دیسک گرد و غبار و گاز نشسته است که بوسیله ی تغذیه از همین گرد و غبار و گاز ها، بزرگ تر و بزرگ تر می شود. دانشمندان معتقد اند که این دیسک ها سپس به هم می پیوندند و سیارک ها و سیارات مانند منظومه شمسی را تشکیل می دهند؛ اما این روند برای HBC 672 مسیری بسیار طولانی است.

این ستاره و دیسک آن در ابر بسیار بزرگتری از گاز و غبار قرار دارند که سحابی بازتابی نامیده می شود. این امر به این دلیل است که این سحابی توسط ستاره ها روشن می شود و نور آن ها را منعکس می کند (برخلاف سحابی های انتشاری که نور خود را منتشر می کنند). به HBC 672 به عنوان یک لامپ فکر کنید که دیوارهای اتاق اطراف آن را روشن می کند.

در این تشبیه، دیسک پروتوپلانتری مانند یک آباژور استوانه ای است. نور ستاره از بالا و پایین دیسک آزاد می شود، اما این دیسک نور را از وسط مسدود می کند و سایه ای طولانی ایجاد می کند و مجموع این ها شبیه به یک شکلات بسته بندی شده می شود( مانند تصویر زیر). اندازه ی این سایه ها حداقل 17000 واحد نجومی یا 0.24 سال نوری در هر جهت می باشد. (برای درک فاصله خوب است بدانید که میانگین فاصله پلوتون کهه دور ترین سیاره از خورشید می باشد از خورشید 39 واحد نجومی است. در کل هر واحد نجومی، میانگین فاصله ی زمین تا خورشید یا به عبارتی 150 میلیون کیلومتر است.)

سایه در فضا


سیاهچاله به زبان ساده!


این منطقه دو بار توسط تلسکوپ هابل مورد آزمایش قرار گرفت. ابتدا در 22 ژوئیه 2017 و سپس دوباره 404 روز بعد، در 30 آگوست 2018. و وقتی پنتوپیدان و تیمش این مشاهدات را با یکدیگر مقایسه کردند، متوجه شدند که سایه تغییر کرده است. چیزی باعث پیچیدن آن شده است.

این احتمال وجود دارد که مقصر یک ستاره همراه کم نور باشد که در خارج از صفحه دیسک می چرخد. این تیم هم معتقد است که این بعید نیست.

اگرچه دیسک بسیار کوچک است و به طور مستقیم خیلی دور است، اما تجزیه و تحلیل نور آن نشان می دهد که قسمت داخلی دیسک هنوز وجود دارد که اگر HBC 672 دارای یک ستاره ی همراه باشد، این مورد رد خواهد شد. و اینکه یک ستاره ی همراه احتمالاً بیشتر مواد دیسک را از آنچه مشاهده شده کم کرده است.

گزینه دیگر منحرف شدن دو طرف دیسک است. بدین صورت که حالا به هر نحوی، دو طرف دیسک خم شده اند که باعث ایجاد چنین پدیده ای با این شکل و شمایل شده است.

تنها با دو مجموعه از مشاهدات، دشوار است که یک دلیل دقیق را مشخص کرد. اما اگر این دیسک پیچ خورده ناشی از یک سیاره در گردش باشد، باید “بالها” در فواصل منظم حرکات و جابجایی هایی انجام دهند. این تناوب را می توان با مشاهدات آینده تشخیص داد.


همچنین بخوانید: تصاویری از مرگ ستاره!!!


محققان نوشتند: “ما پیشنهاد می کنیم که نظارت بیشتر بر روی سایه دیسک از یک سکوی پایدار مانند هابل، یا تلسکوپ فضایی جیمز وب (در آینده)، استفاده شود. چرا که در این صورت همه ی ما یک پژوهش و یک کار خواهیم داشت و تمرکزمان را روی همان یک کار می گذاریم.