سیاره مریخ ؛ هر آنچه از این سیاره ی سرخ میدانیم! 

دانستنی های سیاره مریخ

سیاره مریخ چهارمین سیاره ی منظومه شمسی ماست و در زبان انگلیسی MARS نام دارد. اگر می پرسید چرا؟ باید بگویم که این سیاره نامش را مرهون خاک سرخش است. چرا که رومیان باستان به خاطر رنگ این سیاره نام خدای جنگ را رویش گذاشتند؛ مارس خدای جنگ!

البته در فرهنگ های دیگر هم از رنگ خاک این سیاره برای نام گذاری اش استفاده شده است. مثلا در فرهنگ مصری به این سیاره her dasher گفته می شود، یعنی سیاره ی سرخ، همچنین مریخ در زبان چینی، ستاره ی آتش نامیده می شود.

در ادامه بخوانید » زندگی روی مریخ چگونه است؟

ویژگی های فیزیکی سیاره مریخ

اول از همه، از رنگ قرمز روشن این سیاره برایتان بگویم. اگر برایتان سوال است که چرا این سیاره قرمز است باید بگویم که مقادیر بسیار بالای آهن موجود در خاک این سیاره چنین رنگ قرمزی را ایجاد کرده است. خاک این سیاره بسیار سست است. راحت تر بگویم آهن این سیاره اکسیده شده و تبدیل به غبار شده و حالا به رنگ سرخ آتشین درآمده است.

هوای سرد و لایه ی اتمسفر بسیار نازک این سیاره موجب می شود که آبی به صورت مایع روی این سیاره وجود نداشته باشد. البته یک سری شیار روی این سیاره وجود دارند که خبر از حضور دیرینه آب می دهند. اما بیشتر این شواهد از بین رفته و حالا سیاره سرخ بیابانی بیش نیست. البته این را هم بگویم که مقداری هیدروژن در مدار این سیاره پیدا شده که نشان می دهد این سیاره ی سرخ که اندازه ای نصف زمین خودمان را دارد همیشه بیابانی نبوده!

مطلب پیشنهادی مرتبط: چرا باید به مریخ سفر کنیم؟ 

مریخ میزبان بلندترین کوه ها و عمیق ترین دره های منظومه شمسی است. کوهستان مونز ارتفاعی به بلندی 27 کیلومتر دارد؛ یعنی سه برابر بلندتر از اورست خودمان! جالب است بدانید که دره ی مارینر که در سال 1971 توسط کاوشگر فضایی مارینر 9 کشف شد، عمقی به اندازه 10 کیلومتر و مساحتی به بزرگی 4000 کیلومتر دارد. عمق این دره یک پنجم فاصله ی دور مریخ است و مساحتش چیزی به پهنای قاره ی استرالیا!

محققان معتقدند دره مارینر به دلیل شکاف پوسته ی سیاره سرخ شکل گرفته. یعنی روزی این سیاره در حال بزرگ شدن بوده و در اثر باز شدن پوسته، این دره شکل گرفته است. البته دره های دیگری هم هستند، مثلا دره های مرکزی مریخ 600 کیلومتر مساحت دارند. انتهای این دره به کانال های عظیمی ختم می شود که روزی مجراهای خروجی آب بوده است.

این را هم بگویم که بزرگترین آتشفشان های منظومه شمسی در مریخ قراردارند. کوهستان مونز را که قبلا معرفی کردم. آتش فشان المپوس یکی از بزرگ ترین آتش فشان های موجود در این کوهستان است. این آتشفشان مساحتی در حدود 600 کیلومتر دارد یعنی جایی به بزرگی نیو مکزیکو! این آتش فشان سپر گون به مرور زمان تشکیل شده، درست مانند آتش فشان های هاوایی. آتش فشان های سپر گون از ریزش چند صدهزار ساله ی مواد مذاب و روی هم انباشته شدن ماگمای سرد تشکیل می شوند. البته مریخ انواع مختلفی از آتش فشان دارد از کوچک گرفته تا بزرگ و شیب دار و پوشیده از سنگ های سخت! جالب است بدانید که تغییرات محیطی هنوز هم در این سیاره رخ می دهند، یعنی شکل فیزیکی این سیاره هنوز هم به صورت محدود تغییر میکند.

بزرگترین آتشفشان منظومه شمسی Olympus Mons در مریخ ، توسط وایکینگ 1 دیده شده است. (اعتبار تصویر: NASA / JPL)

با یک نگاه میتوان متوجه تعداد بی شمار راه آب ها، دره ها و کاریزها در این سیاره شد. بر همین اساس است که گفته می شود آب مایع روزی در این سیاره جریان داشته! برخی از این مجراها به اندازه 100 کیلومتر پهنا و 2000 کیلومتر طول دارند. جالب است بدانید که محققان فکر میکنند بقایای آب هنوز در ترک های عمیق این راه ها موجود است. در تحقیقاتی که در سال 2018 بر روی سیاره ی سرخ انجام شد، نتایج جالبی به دست آمد. نتایج نشان داده که در آب های شور عمقی سیاره ی سرخ مقداری اکسیژن وجود داشته است. با وجود اکسیژن در این سیاره، امکان دارد زندگی میکروبی هم روزی در این سیاره کشف شود. البته این را هم باید در نظر گرفت که مقدار اکسیژن به دما و فشار هوا هم بستگی دارد. این را گفتم چون دمای این سیاره با گردش دورانی مریخ به دور خودش خیلی تغییر میکند.

مریخ سرخ تنها سرزمینی کوهستانی نیست. این سیاره نواحی هموار و دشتی هم دارد. هموارترین و پست ترین نقاط مریخ در نواحی شمالی قرار دارند. این مناطق پست، رکورد دار کم ارتفاع ترین دشت های کل منظومه شمسی هستند. اگر می پرسید علت وجود این مناطق هموار چیست، باید بگویم که جریان آب باعث پیدایش این نقاط شده است. ارتفاع مناطق شمالی از مناطق جنوبی خیلی بیشتر است، بر همین اساس می توان گفت که پوسته ی نواحی شمالی از نواحی جنوبی کلفت تر است. شاید تفاوت ضخامت پوسته در متفاوت بودن مدل شکل گیری شان در زمان تولد مریخ باشد.

اگر دهانه های موجود در سطح مریخ برایتان جالب است، باید بگویم که تعداد دهانه ها در مناطق مختلف متفاوت است. آنهم به خاطر متفاوت بودن سن قسمت های مختلف پوسته ی مریخ! پوسته ی بخش های جنوبی این سیاره بسیار قدیمی هستند و بر همین اساس دهانه های بسیار زیادی در این منطقه وجود دارد. در واقع بزرگ ترین دهانه ی مریخ که هلاس پلاتینیا نام گذاری شده با مساحتی به اندازه ی 1400 کیلومتر مربع در این منطقه قرار دارد. این در حالی است که در منطقه ی شمالی تعداد دهانه ها خیلی کمتر است. چرا که پوسته ی این منطقه نسبت به پوسته ی جنوبی جوان تر است.

این قضیه در مورد آتش فشان ها هم صدق میکند. آتش فشان هایی که دهانه ی کمتری دارند جوان تر هستند و به تازگی تشکیل شده اند. بعضی از این دهانه های آتش فشانی حالت نامتعارفی دارند. کنار دهانه ی این آتش فشان ها ماگما به شکل از هم گسیخته ای آوار شده آنهم به خاطر این که مواد در حال خروج به مواد یخ زده ی زیرین برخورد کرده و در نهایت این شکل به وجود آمده است.

همچنین بخوانید: میدان مغناطیسی مریخ؛ یک آشنایی ساده! 

در سال 2018 آژانس فضایی اروپایی مارس اکسپرس، منطقه ی یخ زده ی قطب مریخ را بررسی کرد. در نتایج این تحقیقات مشخص شد که احتمالا دریاچه ای یخ زده در این منطقه وجود دارد که البته اندازه اش هنوز مشخص نیست. اینطور به نظر می رسد که مساحت این منطقه 20 کیلومتر باشد. زیربنای این دریاچه ی یخ زده با سایر دریاچه ها خیلی متفاوت است به گونه ای که امکان وجود زندگی میکروبی درآن وجود ندارد. البته به تازگی منطقه ی یخ زده ی دیگری هم در سیاره ی سرخ پیدا شده. این ناحیه ی یخ زده در پوسته ی ناحیه س کرولود قرار دارد و در حال بررسی است.

قطب های مریخ

در هر دو قطب مریخ مناطق گسترده ای از یخ و غبار  وجود دارد که تا عرض جغرافیایی 80 درجه ی مریخ گسترش پیدا کرده است. این حجم از یخ و غبار احتمالا به علت تغییرات اتمسفری در طول زمان ایجاد شده است. در بلندترین نقطه ی قطب های مریخ، کلاهکی از آب یخ زده وجود دارد که مدت ها به همین شکل مانده است.

البته این را هم بگویم در فصل سرما حجم یخ این سیاره بیشترمی شود. در واقع کربن دی اکسید در فضای اتمسفری این سیاره یخ می زند. این ماده که ما آنرا با نام یخ خشک می شناسیم، در مرتفع ترین نقاط سیاره ی سرخ موجود است و البته در فصل های زمستانی بیشتر هم می شود. تا جایی که به عرض جغرافیایی 45 درجه یعنی تا خطوط مرکزی آن ادامه پیدا میکند. ساختار یخ خشک موجود در این سیاره چیزی شبیه به برف تازه دارد، خشک و سرد!

آب و هوای مریخ

مریخ خیلی سردتر از زمین است، چون نسبت به ما فاصله ی بیشتری از خورشید دارد. میانگین دمای این سیاره حداقل 60 درجه زیر صفر است. هر چند این دما در مناطق قطبی در حدود 125 درجه زیر صفر است و البته در زمستان کمتر هم می شود.

اتمسفر غنی از دی اکسید کربن این سیاره 100 برابر رقیق تر از اتمسفر سیاره ی خودمان است. البته این اتمسفر آن قدر غلیظ هست که پدیده هایی مانند ابر و باد در آن تشکیل شوند. با شروع فصل های سرد و زمستانی کربن دی اکسید موجود در اتمسفر یخ می زند و همین عامل موجب می شود غلظت اتمسفر هم تغییر کند. البته اتمسفر این سیاره در گذشته خیلی غلیط تر از حالا بوده و همین عامل موجب حفاظت از آب های جاری در سیاره ی سرخ بوده است.

اگر می پرسید چه بلایی سر اتمسفر مریخ آمده باید بگویم که این سیاره مرکز گرانشی مانند زمین ندارد. طوفان های خورشیدی در طول زمان مولکول های سبک را از بین برده و نهایتا غلظت اتمسفر سیاره به چیزی که حالا هست تبدیل شده. پروسه ی کامل این تغییرات در اتمسفرمریخ هم چنان در حال بررسی است و ناسا هر روز اطلاعات جدیدی در این مورد به دست می آورد.

جالب است بدانید که غیر طبیعی ترین آب و هوای زمستانی در سیاره ی مریخ رخ میدهد. ابرهای غنی از کربن دی اکسید این سیاره در فصل سرما یخ می زنند. پس از این دما اینقدر پایین میاید که آب یخ زده مانند برف از ابرها می بارد.

رکورد بعدی مریخ مربوط به طوفان های گرد و غبار است که در تمام منظومه ی شمسی نظیر ندارد. غبار این طوفان ها پتانسیل این را دارد که تمام سیاره را پوشانده و ماه ها طول بکشد. تئوری های موجود درباره ی شکل گیری این طوفان ها زیادند، اما بهترینشان از این قرار است. غبار موجود در اتمسفر این سیاره اشعه ی خورشید را به خود جذب میکند و داغ می شود. این جریان گرم اتمسفری به علت اختلاف دمایی که با اتمسفر سرد و یخ زده ی کناری شان دارد شروع به حرکت میکند و طوفان ها را به وجود می آورد. هر چه شدت طوفان ها بیشتر باشد غبار بیشتری بلند شده و به این صورت با افزایش میزان غبار موجود در اتمسفر قدرت طوفان ها هر بار بیشتر و بیشتر می شود.

ابر کشیده بالای Arsia Mons در 12 نوامبر 2018. (اعتبار تصویر: ESA – آژانس فضایی اروپا)

مطلب مرتبط: داستان تولد آب های موجود در سیاره ی سرخ! آب موجود در مریخ از کجا آمده؟

ویژگی های مدار سیاره ی مریخ

مدار مریخ مانند زمین متمایل است و کمی به سمت خورشید خم شده. این یعنی درست مانند زمین بخش های از این کره بیشتر از سایر قسمت ها نور خورشید را جذب میکنند. همین عامل موجب شکل گیری فصل ها و سال در این سیاره می شود.

البته تفاوت فصل ها در مریخ خیلی بیشتر از زمین است. چون مدار بیضی مانند مریخ به دور خورشید بیش از هر سیاره ی دیگری بلندی دارد. وقتی مریخ در نزدیک ترین حالت خود به خورشید قرار دارد، در قطب جنوبی تابستان بوده و هوا بسیار گرم است. تابستان های سیاره ی سرخ خیلی کوتاه است. در همین زمان قطب شمالی زمستانی کوتاه اما سرد را تجربه میکند. وقتی مریخ در دورترین حالت خود نسبت به خورشید قرار دارد در قطب شمالی تابستان است و هوا معتدل. این تابستان ها بسیار طولانی هستند. در همین زمان در قطب جنوبی زمستانی بسیار سرد و طولانی در جریان است.

شیب مدار مریخ ثابت نیست و در طول زمان خیلی تغییر میکند. آنهم به این خاطر که مریخ مانند زمین قمری ندارد. همین عامل موجب شده که مریخ در طول زمان آب و هوای بسیار متفاوتی را تجربه کند. در تحقیقاتی که در سال 2017 انجام شد ثابت شد که این تغییر در شیب مدار، موجب آزاد سازی متان در اتمسفر سیاره شده. اتفاقی که احتمالا جریان های هوای گرم کوتاه مدتی در سیاره ایجاد کرده است.

ترکیبات سیاره سرخ

ترکیب اتمسفر مریخ

اتمسفر این سیاره از 95.32 درصد کربن دی اکسید، 2.7 درصد نیتروژن، 1.6 درصد آرگون، 0.13 اکسیژن، 0.08 کربن مونو اکسید و مقادیر کمتری آب، اکسید نیتروژن، نئون، کریپتون و زنون تشکیل شده است.

مرکز گرانشی

مریخ در حال حاضر مرکز گرانشی مانند زمین ندارد، اما بخش های از پوسته ی این سیاره قدرت گرانشی 10 برابر زمین دارند. گفته شده که بخش های گرانشی باقی مانده ی مرکز گرانشی این سیاره از گذشته هستند.

ترکیبات شیمیایی

هسته ی جامد سیاره ی سرخ از آهن، نیکل و سولفور تشکیل شده است. گوشته ی این سیاره ترکیباتی مانند زمین دارد یعنی موادی مانند سیلیکون، اکسیژن، آهن و منیزم! پوسته ی این سیاره در اکثر نقاط بازالت آتش فشانی است. پس مریخ پوسته اش هم مانند سیاره ی خودمان است. البته در مناطق شمالی سنگ هایی از جنس آندزیت موجود است. آندزیت ها هم سنگ های آتش فشانی اند اما جنسشان بیشتر سیلیکا است تا بازالت!

ساختار درونی

محققان معتقدند مرکز مریخ پهنایی به اندازه ی 12000 کیلومتر مربع دارد. گوشته ی این سیاره هم ضخامتی به اندازه 5400 تا 7200 کیلومتر مربع دارد. پوسته اش هم ضخامت 50 کیلومتری دارد.

این نمایی از قمرهای مریخ Phobos و Deimos از مجموعه عکسهایی گرفته شده است که مریخ نورد ناسا در تاریخ 1 آگوست 2013، در حالی که فوبوس از مقابل دیموس عبور می کرد، گرفته شده است.

قمرهای مریخ

قمرهای مریخ که با نام های فوبوس و دیموس شناخته می شوند، در سال 1877 و تنها در طول یک هفته توسط محققی به نام آزاف هال کشف شدند. هال تقریبا امیدش را برای پیدا کردن قمرهای مریخ از دست داده بود. اما همسرش آنجلینا او را امیدوار کرد تا باز هم بگردد. تنها یک روز بعد از این اتفاق هال دیموس را کشف کرد و شش روز بعدش هم فوبوس پیدا شد. او نام این سیاره ها را از نام خدایان جنگ یونان انتخاب کرده است. فوبوس یعنی ترس و دیموس یعنی خط سیر.

مطلب مرتبط: قمر دیموس؛ قضیه ی حلقه های مریخ چیست؟! 

هر دو قمر مریخ سنگ هایی از جنس کربن و یخ دارند. این سنگ های سخت با غبار و خاک پوشانده شده اند و درست مانند قمر زمین بسیار کوچک هستند. البته چون گرانش مرکزی قوی ندارند، شکلشان درست مانند کره نیست و کمی نافرم هستند. قطر فوبوس 27 کیلومتر و قطر دیموس 15 کیلومتر است. هر دو قمر مریخ میزبان شهاب سنگ بوده و به همین دلیل حفره ها و دهانه های زیادی دارند. در فوبوس دهانه های بزرگی وجود دارند که اندازه ی آنها به 10 کیلومتر هم می رسد. یعنی نیمی از اندازه ی کل سیاره را این دهانه تشکیل داده است. این را هم بگویم که درست مانند ماه، فوبوس و دیموس فقط یک سمتشان به روی مریخ است. در واقع اگر کسی روی مریخ زندگی میکرد هیچ وقت نمی توانست روی دیگر این دو قمر را بببیند. درست مانند اتفاقی که برای ما زمینی ها می افتد.

از نحوه ی شکل گیری این دو قمر هنوز اطلاعاتی در دست نیست. امکان دارد شهاب سنگ هایی که در فضا بوده اند در اثر گرانش مریخ دور هم جمع شده و این دو قمر را تشکیل داده باشند. شاید هم از ریزه سنگ های موجود در مدار مریخ هم زمان با تشکیل سیاره ی سرخ این دو قمر هم تشکیل شده است. بر اساس گفته های محققان اولین داستان شکل گیری درست تر است. چرا که فوبوس نور فرا بنفش از خودش ساطع میکند. ویژگی که منحصر به شهاب سنگ هاست. شاید روزی این قمر شهاب سنگ بوده است. چه کسی می داند؟

فاصله ی گردش فوبوس به دور مریخ هر 100 سال به اندازه ی 1.8 متر نزدیک تر می شود. تا 50 میلیون سال دیگر یا فوبوس به مریخ برخورد میکند یا در اثر برخورد به خرده سنگ های موجود در مدار مریخ خرد خواهد شد.

تحقیقات و اکتشافات در مورد مریخ

اولین کسی که موفق به دیدن مریخ با تلسکوپ شد گالیلو گالیلی بود. در همان قرن فضانوردان قطب های یخی مریخ را کشف کردند. در قرن 19 و 20 فضانوردان کانال هایی روی این سیاره مشاهده کردند و تصور کردند این کانال ها بقایای تمدن های گذشته اند. البته به زودی مشخص شد که این نواحی سایه هایی بوده که به اشتباه کانال دیده شده است.

تعدادی از سنگ های مریخی در طول سالیان دراز به زمین برخورد کرده و این فرصت را برای دانشمندان فراهم کرده تا بدون ترک سیاره ی خودمان مریخ را بررسی کنند. یکی از این سنگ ها توسط آلن هیل کشف شد. او ادعا کرد که در این سنگ فسیل پیدا کرده. ادعای او سر و صدای زیادی در رسانه ها به پا کرد اما به زودی این ادعا هم کذب اعلام شد. البته داستان بگو مگو بر سر این تکه سنگ فضایی تا سال 2016، یعنی 20 سال پس از ورود به زمین ادامه کرد و آخرش هم به هیچ نتیجه ای نرسید.

در سال 2018 قطعه سنگی دیگر مورد بررسی قرار گرفت. در این سنگ مولکول های ارگانیکی پیدا شد که هر چند خودشان نشانی از وجود زندگی نیستند، اما می توانند شروعی برای پیدایش حیات در سیاره ی سرخ باشند. گفته شده که احتمالا فعالیت های شیمیایی باتری مانند موجود در خاک این سیاره این مولکول ها را ایجاد کرده است.

ربات های فضانورد آمریکا که با نام مارینر 4، 6 و 7 شناخته می شوند به ترتیب در سال 1960 و 1969 از مریخ بازدید کردند. در نتیجه ی این کاوش مشخص شد که مریخ بیابانی بدون تمدن و بی هیچ نشانی از زندگی است. در سال 1971 هم سفینه ای دیگر به دور مدار مریخ گردش کرد و حدود 80 درصد از خاک این سیاره را نقشه برداری کرد. دره ها و آتش فشان های زیادی در این اکتشاف پیدا شد.

همچنین بخوانید: مریخ روزی میزبان ارگانیسم های زنده بوده است!!!

جمهوری شوروی هم در طی سال های 1960 تا 70 سفینه های زیادی به سمت مریخ فرستاد که البته بیشتر این ماموریت ها بی ثمر بودند و با شکست مواجه شدند. سفینه های مارس 2 و 3 در این میان با موفقیت به مریخ رسیدند. اما طوفان های سطح این سیاره مانع نقشه برداری شد و این ماموریت هم شکست خورد. در سال 1976 سفینه ی وایکینگ 1 به سلامتی روی این سیاره فرود آمد. این اولین فرود موفقیت آمیز ما بر خاک سیاره ی سرخ بود. این سفینه اولین عکس های نمای نزدیک را از سطح این سیاره برایمان فرستاد اما هیچ نشانی از حیات پیدا نکرد.

در سال 1966 هم دو سفینه ی دیگر به سلامت بر خاک این سیاره فرود آمدند. نام یکی از سفینه ها پث فایندر بود. سوجونور رباتی بود که از این سفینه خارج شد و برای اولین بار خاک این سیاره را از نزدیک کاوش کرد.

در سال 2001 کاوشگری به نام ادیسه ی مارس مقادیر زیادی از آب یخ زده را در عمق 1 متری خاک این سیاره کشف کرد. هنوز مشخص نیست که عمق یخ در خاک چقدر است، چرا که این کاوشگر فقط تا همین 1 متر را می توانست بررسی کند.

در سال 2003 مریخ در نزدیک ترین حالت خود نسبت به زمین قرار گرفت. فاصله ای که در 60000 سال گذشته بی نظیر بود. در همان سال ناسا دو فضا پیمای دیگر به نام های اسپیریت و آپورچونیتی به مریخ فرستاد. این دو سفینه قسمت های مختلفی از این سیاره را بررسی کردند. و هر دو به این نتیجه رسیدند که روزی آب در این کره ی بیابانی جریان داشته است.

فونیکس نام فضا پیمای بعدی ناسا است که در سال 2008 در دشت های شمالی مریخ فرود آمد. این فضا پیما هم به دنبال آب گشت و البته موفق هم شد.

در سال 2011 کیوراسیتی با هدف بررسی سنگ های مریخ و بررسی چگونگی شکل گیری شان به مریخ فرستاده شد. اولین شهاب سنگی که روی سطح مریخ پیدا شد در همین ماموریت کشف شد. جالب است بدانید که مولکول های ارگانیک پیچیده ای در سطح سیاره ی سرخ کشف شدند. هم چنین مشخص شد که در طول فصل های متفاوت غلظت متان موجود در اتمسفر تغییر میکند.

این را هم بگویم که در حال حاضر دو فضا پیما دور مدار مریخ در حال گردش و جمع آوری اطلاعات هستند. علاوه بر این آژانس هوا فضای اروپا هم دو سفینه ی دیگر به مدار مریخ فرستاده تا ما در مورد این سیاره بیشتر بدانیم.

در سال 2014 هند فضا پیمایش را به مریخ فرستاد. این سفینه با موفقیت از مدارمریخ رد شد و بر خاک سرخش نشست. پس هند چهارمین کشوری است که موفق به کسب چنین دستاوردی بزرگی شده است.

در سال 2018 ناسا سفینه ی دیگری به مریخ فرستاد. اینسایت فضانوردی است که کاوشگری زیر زمینی دارد. این کاوشگر خاک مریخ و نحوه ی شکل گیری سنگ ها را بررسی می کرد.

هم اکنون یکی دیگر از فضا پیماهای ناسا به نام مارس 2020 در حال گشت و گذار بر خاک های سرخ مریخ است تا شاید نشانی از زندگی در این سیاره پیدا شود. اطلاعات جمع آوری شده توسط این کاوشگر در مناطق خاصی می مانند تا بعدا توسط فضا پیماهای دیگر جمع آوری شوند.

همچنین بخوانید: راجع به پروژه MARS 2020 ناسا و سفر به مریخ چه میدانیم؟ 

سفر انسان به مریخ

خبر خوب این است که این تنها ربات ها نیستند که بلیط سفر به مریخ دارند. گفته شده که جمعی از دانشمندان، محققان و فضا نوردان در سال 2030 قادر خواهند بود به خاک این سیاره پا بگذارند. اگر کنجکاوید پیش بینی آینده جهان در سال 2030 را بدانید، می توانید روی آن کلیک کنید.

البته در سال 2017 موسسه بنیانگذاری شده توسط ترامپ به ناسا دستور داد که محققان پیش از سفر به مریخ اول به ماه سفر کنند. چرا که ناسا در حال حاضر بر مدارهای ماه تمرکز کرده تا شاید بتواند ایستگاه فضایی در این قمر به پا کند که در ماموریت های بعدی کارایی های بسیاری خواهد شد.

همان طور که میدانید ماموریت های رباتیک به مریخ اکثرا موفق بوده اند. اما فرستادن انسان به این سیاره چالش های خاص خودش را دارد. با تکنولوژی که در حال حاضر در دسترس داریم مسافرت انسان به مریخ ماه ها طول خواهد کشید. این یعنی انسان باید بتواند زمان زیادی در جاذبه ی صفر زندگی کند. تاثیر نبودن جاذبه بر بدن انسان چشمگیر است. جدای از اینها انجام دادن ماموریت در جاذبه ی بسیار کم مریخ برای فضانوردان خیلی سخت خواهد بود. تمامی این موارد هم اکنون در ایستگاه فضایی بین المللی در حال بررسی است.

این را هم بگویم که ناسا تنها موسسه ای نیست که به فرستادن فضانوردان به مریخ امیدوار است. ایلان ماسک، مخترع اسپیس اکس در حال برنامه ریزی است تا انسان ها را به سیاره مریخ بفرستد. بقیه ی ملت ها مانند چین و روسیه هم برای فرستادن انسان به فضا اعلام آمادگی کرده اند. به امید اینکه روزی این پیش بینی ها و احتمالات به موفقیت بپیوندد.

در ادامه بخوانید:

بررسی ژن های خوب واقعی ؛ معرفی خانواده ایلان ماسک! 

میدان های مغناطیسی مریخ 10 برابر قوی تر از آن چیزی است که تصور می کردیم!