فیلم Jungle Cruise را ببینیم یا نه؟ جدیدترین پروژه نوجوانانه پسند استودیو سینمایی دیزنی اگرچه آنقدر کسل کننده نیست که در حین تماشای آن قیدش را بزنید، اما رسما ندیدنش نیز فرقی به حالتان ندارد.

چندسالی میشود که کمپانی والت دیزنی که اکنون تبدیل به یک غول بی شاخ و دم شده است، تمام سکان سرگرمی دنیا را در اختیار دارد. آنها هر سال فروشی تضمین شده در گیشه چین دارند و در گیشه آمریکای شمالی نیز به تنهایی حکمرانی میکنند. دلیل آن هم بسیار ساده است: آنها حق مالکیت دو غول سرگرمی دنیا، یعنی لوکاس فیلم(سری جنگ ستارگان) و مارول(انتقام جویان و امثالهم) را در اختیار دارند.

آیا فیلم Jungle Cruise ارزش تماشا دارد؟

“گشت و گذار در جنگل” جدیدترین محصول والت دیزنی است که مستقیما در ادامه اهداف والت دیزنی ساخته شده است. گشت و گذار در جنگل همچنین بر اساس پارک های جنگلی دیزنی به همین نام ساخته شده است و این فیلم چنانچه توسط گروه سنی هدف اش یعنی نوجوانان و کودکان تماشا شود، یک تبلیغات مستقیم در جهت پارک های این شرکت است.

بنابراین درحالی والت دیزنی با ارائه چنین محصولاتی بازار را به طور کامل در اختیار خودش گرفته که به شدت توسط کارگردانان قدیمی سینما سرزنش میشود. فیلم Jungle Cruise حکم فیلمی را دارد که باز هم از فرمول همیشگی “بازیگر مشهور+فیلم نوجوانانه پسند+استفاده از ترند های روز” استفاده میکند. در واقع این یک امضای همیشگی برای فیلم های پرخرج و مشهور شده است که در آن به شکلی مستقیم اما نامحسوس از ترند های روز استفاده میشود. در این فیلم نیز از همین فرمول استفاده شده است. موردی که میتواند مشخص کننده تصمیمتان در رابطه با تماشای این فیلم همراه با فرزندتان باشد. اگرچه چنین اشاراتی در فیلم فقط یکی دو بار استفاده میشود اما همین تعداد نیز کاملا واضح و گویا استفاده میشوند.

اما چیزی که تماشای این فیلم را برای مخاطبان بزرگسال کمی قابل تحمل میکند این است که از حضور “دواین جانسون” یا راک خودمان و “امیلی بلانت” که همین امسال با فیلم “یک مکان ساکت:بخش دوم” غوغا کرد بهره میبرد. اگر حضور این دو نفر در فیلم نبود معلوم نبود چه بلایی سر مخاطبان بزرگسال در حین تماشای فیلم می آمد!

اما زیاد هم ذوق زده نشوید چون هر دو بازیگر عملکرد درخشانی ندارند و با اینکه امیلی بلانت از تمام ظرایف بازیگری اش در جهت ایفای نقش اش استفاده کرده، اما پردازش ضعیف او در فیلمنامه تمام تلاشش را بی اثر میکند. از آن سمت راک را داریم که مثل اکثر اوغات معمولی ظاهر میشود و هیچ تلاش خاصی جهت ارتقای شخصیت اش به فردی قابل باور تر نمیکند. به طور کلی هنرنمایی بازیگران فیلم در سطح قابل قبولی قرار دارد و اگرچه تمام آنها اغراق شده پردازش شده اند ولی بازی ضعیفی در فیلم نمیبینیم.

همچنین بخوانید: بعد از سریال لوکی چی ببینیم؟ 

آیا فیلم Jungle Cruise ارزش تماشا دارد؟

فیلمنامه / روند داستانی

فیلمنامه در تمام لحظات فیلم قابل پیشبینی پیش میرود و به جز توییست نامیرا بودن دواین جانسون دیگر حقه ای برای غافلگیری مخاطب ندارد. هرچند فیلمنامه تمام تلاشش را کرده تا قابل پیشبینی نباشد.به عنوان مثال فرمانده نازی حاضر در داستان در کنار چند شخصیت طلسم شده دیگر، آنتاگونیست های فیلم را تشگیل میدهند. این مورد باعث میشود تا مخاطب فقط اقدامات شرورانه یک نفر را دنبال نکند و دائما بین آنها جا به جا شود. فیلمنامه گشت و گذار در جنگل همچنین به شکلی نوشته شده که متکی روی قدرت بازیگران آن باشد.

مشخصا دواین جانسون توانایی های متعددی در کمیک کردن لحظات و بیرون کشیدن کمدی از سکانس های متنوع را دارد و نویسندگان نیز با تکیه بر همین ویژگی او، تکیه کلام ها و کل کل های بین او و امیلی بلانت را نوشته اند. یا در مورد امیلی بلانت، نویسندگان با قرار دادن لحظات بامزه و اغراق شده که به شدت روی میمیک صورت وی متمرکز است، قصد داشته اند تا جای ممکن از قدرت بازیگری او استفاده کنند، ضمن اینکه وی بر خلاف دواین جانسون از بهترین بازیگران حال حاضر است.

موردی که به تجربه تماشای فیلم به خصوص برای بزرگسالان ضربه میزند این است که شخصیت پردازی هیچ شخصیتی اصلا قابل باور نیست. این مورد را اگرچه به درستی میتوان مربوط به جهان فانتزی و شخصیت های اغراق شده آن جست و جو کرد، اما کاملا درست نیست. در طول فیلم، جهان و دنیایی که نویسنده و کارگردان به مخاطب معرفی میکند یک جهان عاری از جادو و طلسم و هر عنصر جادویی است. حالا با ادامه داستان کم کم این موارد کنار گذاشته میشود و مخاطب متوجه این موضوع میشود که تمام آنچه لیلی(امیلی بلانت) به آن اعتقاد داشته حقیقت دارد.

هر دو شخصیت لیلی و فرانک(دواین جانسون) در حالی در یک دنیای بدون طلسم زندگی میکنند که رفتار آنها چنین چیزی را نشان نمیدهد. اگرچه بعدا با یک غافلگیری درباره شخصیت فرانک این مورد تا حدی از روی دوشش برداشته میشود. اما همچنان شخصیت لیلی بدون توجه به عواقب این سفر و طی یک عملیات برای دزدی از انجمنی بزرگ در انگلستان که به شدت سطحی نگرانه انجام میشود قصد دارد هرطور شده این معما را حل کند.

سکانس دزدی از انجمن نمونه کاملی از چیزی است که فیلم در تلاش است به آن دست پیدا کند. یک فیلم اغراق شده و کمدی که به شدت روی بازی بازیگران و قدرت تجاری آنها حساب باز کرده است. این سکانس به سادگی مشخص میکند که قصد دارید فیلم را ادامه بدهید یا خیر. اگر پرش های چند متری لیلی با بازی امیلی بلانت و یا فرار او به وسیله یک نردبان از انجمن لندن مشکلی نداشتید پس در ادامه هم مشکلی نخواهید داشت. اما حتی اگر این اغراق های داستانی را هم قبول کنیم، مشکل بعدی این است که نویسندگان فیلم نتوانسته اند یک جهان تصنعی و خیالی را سرگرم کننده بیافرینند.

تمام کاری که آنها کرده اند گشت و گذار نه در جنگل بلکه در کنار رودخانه آمازون است. هر وقت فیلم تلاش دارد تا شخصیت ها را وارد یک ماجراجویی جدید کند، اگرچه آنها از این ماجراجویی حرف میزنند اما واقعا مخاطب مکان جدیدی نمیبیند. تمام این ماجراجویی در حاشیه رودخانه آمازون واقع شده است و به جز پایان بندی فیلم، عملا مکان جدیدی ظاهر نمیشود.

در این مورد کافی است تا به مجموعه بازی های “Uncharted” نگاهی بیاندازید. در این بازی ویدیویی که چهار نسخه اصلی و یک نسخه اسپین آف دارد، تمام داستان بازی درباره چند فرد عاشق اشیای قیمتی و باستانی است. گشت و گذار در جنگل در حالی فیلمی است که قرار است یک ماجراجویی جذاب را با دو بازیگر مشهور تحویل مخاطب بدهد که عملا در این راه شکست میخورد. بودجه کلانی که صرف دستمزد دواین جانسون و امیلی بلانت و جلوه های ویژه این فیلم شده است نتوانسته تا از لحاظ بصری فیلم را چشم نواز کند و تماماین بودجه به نوعی تلف شده است. نه کارگردان توانسته از تکراری شدن سکانس ها جلوگیری کند و نه فیلمبردار توانسته چند قاب تماشایی را تحوبا مخاطب بدهد. گشت و گذار در جنگل چنین فیلم فقیری است.

مطلب پیشنهادی: بهترین فیلم ها با موضوع سفر ؛ برترین های قرن 21

آیا فیلم Jungle Cruise ارزش تماشا دارد؟

پرده اول و دوم فیلم Jungle Cruise به مراتب کم عمق تر و کسل کننده تر از پرده سوم آن است. در پرده سوم بالاخره هم مکانی باستانی و جالب را میبینیم و هم شدت و ریتم فیلم بسیار بالا میرود و از این لحاظ اصلا کسل کننده نمیشود. بنابراین برای نتیجه گیری درباره داستان و فیلمنامه فیلم باید گفت که همان همیشگی است. هالیوود در فیلم های پرخرج خود اساسا اعتقادی به فیلمنامه و داستان ندارد و گشت و گذار در جنگل هم از این قاعده مستثنی نیست.

فیلمبرداری در گشت و گذار در جنگل با قاب های ساده و حرکات پایه ای دوربین انجام میشود و اگرچه چنین موردی اصلا جرم نیست اما دو ساعت و اندی فیلم را نمیتوان به چنین شیوه ساده ای فیلمبرداری کرد و اگر کمی حرفه ای سینما را دنبال کنید شدیدا این مورد توی ذوق میزند. همچنین به جز لحظات پایانی فیلم، گشت و گذار در جنگل چیزی برای ارائه ندارد و حتی در پرداخت هر دو شخصیت اصلی هم ناکام است چه برسد به اینکه یک شخصیت بامزه در فیلم وجود داشته باشد که مخاطب دلیلی برای ادامه دادن پیدا کند.

و اما جواب…

در نهایت در پاسخ به این سوال که آیا فیلم Jungle Cruise ارزش تماشا دارد یا خیر، باید گفت که واقعا نه. فیلم شدیدا روی بازیگران مشهورش تکیه کرده و به جز امیلی بلانت، بقیه بازیگران نقش آفرینی معمولی ای دارند. فیلمنامه در ارائه یک داستان جذاب ماجراجویانه به شدت ناتوان است و تمام تکیه کلام های کمدی فیلم نیز به “شلواری” و “کاپی(مخفف کاپیتان کشتی برای تمسخر)” محدود شده اند. گشت و گذار در جنگل با شعار شروع یک ماجراجویی شروع میشود اما هر چه در فیلم جلوتر میرویم نه تنها ماجراجویی جذابی نمیبینیم بلکه تمام زمان فیلم به دلایل متعددی تلف میشود. کاش سازندگان قبل از ساخت فیلم، یک بار بازی آنچارتد را تجربه میکردند!

در ادامه بخوانید: زیباترین فیلم‌ها از لحاظ بصری