با نقد و بررسی فیلم جان دار در خدمت شما هستم. مدت های زیادی اسم کارگردان اولی برای مخاطبین سینما اسم ترسناکی بود. ریسک زمان گذاشتن برای فیلمی که به واقع تجربه نام داشت برای مخاطبین سینما ترسناک بود. اما این روزها به عقیده ی شخصیم کارگردان اولی بودن یه حسن بزرگ محسوب میشه.
تلاش برای بهترین بودن برای دیده شدن، وارد کارزار پول و روابط نشدن و همین طور تکرار یک روند موفق و تکراری که بیشتر نتیجه ی مخاطب گریز داره نه جذب مخاطب باعث شده تا آثار کارگردان اولی های این روزهای سینما چه بسا دیدنی تر از کارگردان هایی باشه که با آرامش از نام و برند خودشون، وسواسی برای کار خوب از خودشون نشون نمیدن.
حسین امیری دوماری و پدرام امیری مشترکا و اتفاقا با وسواس زیاد نویسندگی و کارگردانی جان دار رو بر عهده داشتن.
نقد و بررسی فیلم جان دار
فیلمی که بی شک و بدون اغراق جایگاه بی نهایت بالاتری از نگاهی که در جشنواره ی فجر بهش شد داره ، چون به نظرم نه فقط در نگاه نو بلکه از بین بسیاری از آثار سینمایی امسال قوی تر عمل کرد.
فیلم جان دار با خوشی محض آغاز میشه. خوشی که در تک تک اعضای خونواده دیده میشه، خونواده ای که همدیگرو دوست دارن و همین ویژگیشون اونا رو برای مخاطب هم دوست داشتنی می کنه.
خوشی محضی که به عنوان مخاطب می دونیم زیاد دووم نمیاره و جرقه های داستان از جایی شروع میشه که غذا دیر رسیده و کم کم نگرانی برادر های عروس و خونواده رو شاهد هستیم.
همین ابتدا، در این لحظه ای که هنوز هیچ اتفاقی نیوفتاده، حامد بهداد و علی شادمان اونقدر قوی عمل می کنن که متعجب میشین.
می خوام راجع به علی شادمان حرف بزنم. علی شادمان ۲۲ ساله ای که همیشه از بازیش به وجد میام و چقدر حیف که هنوز اونقدر در سینما جوری که باید و شاید بهش توجه نشده و این دقیقا همون سینماییه که باید به درستیش و اصولش شک کرد.
علی شادمان که شاید خیلی ها ندونن که همون پسر کوچیک فیلم میم مثل مادره، که از همون سن تا به امروز با هر بار حضورش تاثیر بزرگی رو در کاری که توش بازی می کنه میذاره و به نظرم یکی از ستاره های درخشان فیلم جان دار هم بود.
در کل بازی تک تک بازیگران این فیلم از جمله فاطمه معتمد آریا، حامد بهداد، باران کوثری، مسئود کرامتی و جواد عزتی بی نظیر بود.
و حضور این همه ستاره در یک فیلم که کارگردانش اولین فیلم خودش رو کارگردانی می کنه به حدی درست در اومده که حرفی برای گفتن باقی نمی داره.
نقد و بررسی فیلم جان دار
برگردیم به داستان فیلم. شام عقد میرسه اما گویا برادر خواستگار دو ساله ی دختری که امشب عقدشه غذا رو میاره. یه دعوای ناموسی و قتل. برادر عروس تو شب عروسی خواهرش میشه قاتل.
چقدر آشنا و چقدر تکراری. این شاید قضاوت اولیه ی هر کسی باشه که این فیلم رو میبینه، اما این طور نیست. این فیلم رو نمی تونیم تو دسته ی فیلم های تکراری این روزهای سینما که از اول تا آخرش دنبال رضایت گرفتن کاراکتر ها و رضایت ندادن گروهی دیگه از کاراکتر هاست قرار بدیم.
این فیلم لایه های زیادی برای شخصیت پردازی و حرف های بیشتری برای گفتن داره.
خونواده ی به ظاهر منسجم و دوست داشتنی که در ابتدای فیلم دیدیم، حالا در آستانه ی نابودی قرار داره.
حالا شخصیت ها خود واقعیشون رو بهمون نشون می دن، حالا ضعف هاشون رو میشناسیم، بزرگ ترین راز این خونواده رو می دونیم که خواهر برادر ناتنی درش وجود داره و شاید این خونواده اونقدر منسجم بوده که ما تا اواسط فیلم از این راز بی خبر بودیم، اونقدر منسجم که شاید حتی خودشون هم فراموشش کرده بودن و حالا ایستادن در این موقعیت تمام درونیات و افکارشون نسبت به هم رو علنی می کنه.
موضوع پیچیده تر میشه زمانی که برادر مقتول شرط میذاره تنها در این صورت از خون برادرش میگذره که دختر خونواده از شوهرش جدا شه و باهاش ازدواج کنه.
و حالا اتفاق عجیب و غریب افتادن این خونواده به جون همه که اگه برادر واقعیت بود، اگه دختر خودت بود، اگه پسر خودت بود هم…
و شگفت زده میشید و چشم بر نمیدارید از از هم پاشیدگی خونواده ای که در ابتدای فیلم شاید به گرمی روابطش غبطه خوردید.
فاطمه معتمد آریا به عنوان مادر واقعی پسری که برای دفاع از خواهر ناتنی خودش سرش بالای دار میره بی نظیر عمل کرد.
نقد و بررسی فیلم جان دار
جایی که به عنوان بیننده نه میتونستی سرزنشش کنی و نه می تونستی بهش حق بدی.
حرفمو کوتاه می کنم و در یک جمله. شخصیت پردازی های این فیلم دقیق، موشکافانه، باور پذیر و بی نطیر بود و کاش همچین نوشته هایی رو در همه ی آثار سینماییمون میدیدیم.
بدون شک و بدون اغراق یکی از بهترین آثار امساله و از اون دست فیلم هاییه که اونقدر نکات مثبتش درخشان بود که سیاهی هاش رو پوشونده و نمی خوام در موردش نقد بدی داشته باشم.
شاید تنها موردی که یه ذره تو دوقم زد، پایان فیلم بود، که به نظرم در کلیت داستان فوق العادش تاثیری نمیذاره. اما می تونست مدل دیگه ای به تصویر کشیده شه که شاید انقدر هندی و اینقدر آروم به نظر نیاد.
ما در طول فیلم خشم آدم ها رو دیدیم و یهو اینقدر آروم تموم شدن همه چیز با کلیت فیلم جور در نمی اومد، اما جرات اعدام شدن اون شخصیت و در آخرین لحظه رضایت ندادن خودش جای تشویق داره. این چیزیه که در سینمای ایران به ندرت میبینیم. روند فیلم لذت بخش بود، شبیه به سفری که از مسیرش اونقدر لذت میبری که اگه مقصد اون چیزی نباشه که فکر می کردی چیزی و از دست ندادی.
پس پایان ضعیفش چیزی از جذابیت و فوق العاده بودن این فیلم کم نمی کنه.
لذت دیدن این فیلم رو به هیچ وجه از دست ندید با ذکر این نکته که از اون دست فیلم هاییه که ارزش دیدن در سینما رو داره.
