حال این روزهای سینمای با حضور فیلم هایی شبیه سرخپوست خوبه! با ما در نقد و بررسی فیلم سرخپوست همراه باشید.جدید ترین ساخته ی نیما حاویدی بعد از فیلم موفق ملبورن این روزها متفاوت ترین فیلم سینمای ایران رو روی پرده ی سینما برده.
فیلمی که در چند دقیقه ی اولش به خودم اومدم و گفتم واقعا الان دارم فیلم ایرانی میبینم؟ هرچند فیلم اون قدرها عجیب و غریب و پر از اکشن نبود ولی شاید یه قدم خیلی بزرگ بود برای شروع تغییرات بزرگ در سینمای ایران.جدا شدن سینمای ایران از عاشقانه ها ی کلیشه ای و تصادف و اعدام و دیه می تونه یه اتفاق خیلی بزرگ باشه .
داستان این فیلم راجع به یه زندانه،زندانی که کنارش یه فرودگاه در حال ساخته و قراره که این زندان تخریب شه.حین تخلیه ی این زندان یه زندانی گم میشه و زمانی داستان جالب تر میشه که می فهمیم اون زندانی فرار نکرده بلکه خودش رو یه جایی تو همون زندان پنهان کرده تا بعد از تخلیه بتونه از اون جا فرار کنه.
نوید محمدزاده نقش سرگرد جاهد رئیس اون زندان رو ایفا می کنه.و مثل همیشه با یه تیپ شخصیتی متفاوت و یه بازی بی نظیر حرفی برای گفتن باقی نمی ذاره.پریناز ایزد یار هم نقش بهیار اون زندان رو ایفا می کنه و عاشقانه های این دو با هم زیبایی داستان رو دو چندان می کنه .
چیزی که تو این فیلم توجه من و به خودش جلب کرد طراحی صحنه ی فوق العاده،فیلم برداری و کادر های بی نظیر و کارگردانی فوق العاده ی نیما جاویدی بود.هرچند فیلم نامه ضعف هایی داشت و یه جاهایی یادمون میاورد که داریم فیلم ایرانی تماشا می کنیم تمام شتاب زدگی هایی که در جای جای فیلم نامه حس میشد و پایانی که می تونست با همین سناریو دلنشین تر و تاثیر گذارتر رقم بخوره ولی نمی خوام با گفتن این ضعف های جزئی شما رو از دیدن این فیلم دلسرد کنم چون مطمئنم با هر سلیقه و نگاهی از دیدنش لذت می برید.
طراحی لباس این فیلم در عین زیبا و شیک بودن و حس لذتی که از دیدنش بهتون القا می کنه یک اشتباه بزرگ داشت که خوب شاید خیلی ها بهش توجه نکنن ولی این فیلم اگه قراره دیده بشه برای یه کشور ضعف بزرگی محسوب میشه که نشان شهربانی و سرهنگ رو به اشتباه نشان سرتیپ دوم و تیمسار و مقامات بالاتر نصب کردند که خوب این نشان از نا آگاهی در حوضه ی کاریه و در این مواقع باید از کارشناسان نظامی کمک گرفته بشه که متاسفانه این اشتباه به چشم اومد .
از این جا به بعد نقد و بررسی فیلم سرخپوست حاوی اسپویله
این فیلم تناقض ها رو بهمون یاداوری می کنه .احمد سرخپوستی که بی گناه به زندان افتاد به خاطر قدرتی که گناهکار بود و زورش بهش نرسید .احمد سرخپوستی که بی گناه بود و باید سرش بالای دار می رفت .لحظه ای که سرگرد جاوید فکر می کنه احمد رو پیدا کرده ولی یه اتفاق باعث میشه دوباره از دستش فرار کنه،قانونی که منطق سرش نیست و چون قانونه احمد باید اعدام شه و مهم نیست عدالت چیه.سرگرد جاهدی که می دونه احمد بی گناهه و دلش می خواد بذاره فرار کنه ولی همون قانون واسه اجرای عدالت تموم زندگیش رو ازش می گیره.احمد سرخپوستی که انگ قاتل بودن بهش خورده ولی واسه نجات یه غورباقه تلاش می کنه و جالبه همون ادمایی که به احمد می گن قاتل باعث مرگ اون غورباقه میشن.
از یه جایی به بعد یه جنگی تو سرگرد جاهد برای قانون یا عدالت پیش میاد .جایی که سر بچه داد می کشه که اعتراف کنه پدرش رو دیده و یهو به خودش میاد و میفهمه چه اشتباهی کرده،یا جایی که تو زندان حبس میشه برای چند دقیقه و انگار خودش رو جای احمد سرخپوستی میبینه که بی گناه به زندان افتاده و حالش رو درک می کنه. از یه جایی به بعد انگار فقط یه مسابقه ی قدرت بود که به احمد بفهمونه من خواستم و پیدات کردم ولی این عدالت نیست برو .
از دیدن این فیلم به شدت لذت بردم به خاطر متفاوت بودنش .همیشه اولین قدم ها بهترین قدم نیستن ولی می تونن شروع یه مسیر بزرگ باشن و فیلم سرخپوست یه شروع بزرگ واسه سینمای ایرانه.
پیشنهاد می کنم لذت دیدن این فیلم رو در روزهای پایانی اکرانش در سینما به هیچ وجه از دست ندید.
