یکی از جدید ترین فیلم های در حال اکران این روزهای سینما فیلم سرکوبه.با ما در نقد و بررسی فیلم سرکوب همراه باشید.جدید ترین ساخته ی رضا گوران که اولین تجربه ی سینمایی اونه، کارگردانی که تا حالا کارهاش فقط در قالب تئاتر بوده.
داستان یه مادر که فراموشی گرفته و پدری که چند روزه با دمپایی و بدون هیچ وسیله ای از خونه خارج شده و هنوز برنگشته. پرستاری که پدر استخدام کرده و سه دختر که دل خوشی از پدر ندارن و اونقدر دورن که حتی از فراموشی مادر بی خبرن.
خونه ای که پر از رمز و رازه،ادمایی که در اوج باحال بودن باهاشون اشنا میشیم کم کم نیمه ی تاریک خودشون رو بهمون نشون میدن .درد هاشون رنج هاشون و حتی پدری رو که تو فیلم هرگز نمیبینیمش رو بهمون معرفی می کنن.
فیلم بر اساس شخصیت پردازی پیش می ره ،شخصیت هایی که اروم اروم باید باهاشون اشنا شیم.سارا بهرامی الهام کردا و پردیس احمدیه در این فیلم درخشیدند.
اوایل فیلم فوق العاده قویه و از دیدنش لذت می برین .فیلم برداری و کارگردانی فوق العاده اونقدر جذاب و خاصه که به چشتون میاد.
این فیلم پر از مفهومه،مفاهیمی که باید لمسش کنید وگرنه فیلم براتون اونقدر جذابیت خاصی نداره.
مثلا دیر رسیدن هامون،نیستیم و وقتی هستیم که دیگه خیلی دیر شده،مادری که به بچه هاش نیاز داشت و حالا که کنارشن اونقدر دیره که حتی نمی تونه به یاد بیارتشون .این باید از تلفنی که زنگ خورد و هیچ کس جوابشو نداد و زمانی به سمت تلفن رفتن که قطع شده بود براتون تداعی شه .
مادری که مدت طولانی تو دستشویی مونده و بچه ها حواسشون به دعواهای خودشونه و زمانی که خواستن از زیر بار حرف زدن با پدر و جواب تلفن دادن شونه خالی کنن به فکر مادر افتادن نشون دهنده ی خودخواهی های ماست که حتی مهربونی کردن هامون هم زمانیه که به نفع خودمون باشه.
اونی که فراموشی گرفته شماهایین نه مامان .
واقعا هم همین طور بود مادر در عین فراموشی ریز به ریز رفتارهای بچه هاش رو حس می کرد و واکنش نشون میداد و حرف هایی می زد که شاید بی ربط بود ولی درد و خوشحالی هاش رو نشون می داد.شاید واقعا فراموشی سهم بچه هایی بود که تو دنیای سیاه خودشون غرق شده بودن نه مادر.
جایی که مادر تو اشفته ترین و بی نطم ترین و شلوغ ترین حالت اتاق پی به اشفتگی زندگی دخترش می بره و حس انزجاری که پیدا می کنه رو با ریختن وسایل و اشفته تر کردن اتاق نشون می ده .
نقد و بررسی فیلم سرکوب مفاهیمی که باید بدانیم
زمانی که دختر داشت به مادرش غذا می داد و غذا از گوشه دهان مادر پایین ریخت و حالت بچه گانه ی مادر هنگام غذا خوردن اینو یاداوری می کرد که همه ی ما در دوران پیری نیاز به حمایت فرزندانمون پیدا می کنیم و نهایتا جامون عوض میشه و زمانی که دختر سر مادر داد می زنه که درست غذا بخور دیدن شرم مادر از ریختن ابروش جلوی بقیه حس عجیبی رو درونتون ایجاد می کنه .
زمانی که شاهد دعوای بچه ها و مرور سیاه ترین و تاریک ترین خاطرات زندگیشون هستیم دوربین یک دور کامل درون خونه در تاریک ترین حالت ممکن خونه می چرخه تا سیاهی اون خاطرات که باقی موندن با ادمایی که دیگه تو اون خونه نیستن رو به تصویر می کشه .
مادری که صبح مشکی پوشیده و هیچ کس متوجه نیست و اهنگ شاد در حال پخش شدنه و به محض این که اولین دختر متوجه لباس مشکی مادر میشه موزیک قطع میشه .
فیلم سرکوب یه فیلم روانشناسانس.سرکوب احساساتی که بالاخره یه روزی از درونمون بیرون ریخته میشه.تو سیاه ترین و تاریک ترین روزهای زندگیمون سیاه ترین خاطراتمون هستن که ما رو هدایت می کنن و کنترلمون رو به دست می گیرن. ماها هرچقدر بخوایم از احساساتمون فرار کنیم نمیتونیم راهی براش پیدا کنیم و بالاخره باید یه روزی باهاش مواجه بشیم.
سرکوب یه تجربه ی سینمایی چدیده کارگردانی که تا حالا فقط تئاتر کار کرده اولین تجربه ی سینماییش از جنس سینما نیست. بخش بزرگی از نمایشی بودن کارهای قبلیش رو با خودش آورده.
سرکوب رو اگه حس کنید و دقیق تماشاش کنید حرف های زیادی برای گفتن داره پس در روزهای اکرانش لذت دیدنش رو از دست ندید.
