Midsommar فیلمی که تا مدت های زیادی تو خاطرتون می مونه.با ما در نقد و بررسی فیلم midsommar همراه باشید.
برام جالبه که هر جایی که لیست بهترین فیلم های سال ۲۰۱۹ رو مطالعه می کنید امکان نداره به اسم فیلم midsommar نرسید.
فیلمی که با امتیاز 7.2 امتیاز معقول و خوبی رو برای یه فیلم کسب کرده و همین دلایل اندک شما رو به دیدن این فیلم ترغیب می کنه.
نقد و بررسی فیلم THE TWO POPES ; تغییر یا سازش؟ مساله این است
نقد و بررسی فیلم WOMAN AT WAR ; زنی از جنس قدرت
بعد از دیدن این فیلم با کلی سوال روبه رو شدم، حتی داشتم به این فکر میکردم کاش تمام اتفاقات باور نکردنی که تو فیلم افتاد، واقعیت داشته باشه که اگر فیلمی رو نگاه کردم که هیچ محتوا و مفهومی رو تو خودش نداشت حداقل تمام اون اتفاقات آزاردهنده واقعی بوده باشه.
ولی خوشبختانه شکم درست نبود و فیلم روایت یه قبیله ی غیر واقعی بود.
نقد و بررسی فیلم midsommar
به نظرم امکان نداره یه فیلم اینقدر در بی مفهوم و محتوا بودن موفق عمل کنه، چون در نهایت هر فیلمی حتی ناخواسته با یه دیالوگ، یه صحنه، حتی یه نوع خاص تصویر برداری می تونه مفهوم و پیامی رو به بیننده منتقل کنه.
اما این فیلم در بی مفهوم بودن بی نهایت هنرمندانه عمل کرده. جایی نقدی خارجی رو راجع به این فیلم مرور می کردم که گفته شده بود فیلمنامه فدای ترس و آزار در این فیلم شده و بی نهایت با این نقد موافقم.
در تمامی نقد های نوشته شده در رابطه با این فیلم اون رو با کار قبلی آستر یعنی “موروثی” مقایسه می کنن. اما در واقع با این که علاقه ای به این ژانر ندارم، فیلم موروثی موفق تر از midsommar عمل کرد. چون در پایین ترین سطح انتظار ممکن فیلم سعی داشت در کنار ژانر وحشت فیلم نامه ای رو از ابتدا به انتها پیش ببره و وارد شخصیت پردازی دنیایی بشه که در حال ساختشه.
نمیشه از تصویر برداری خاص و فوق العاده ی فیلم گذشت، نمیشه منکر مرموز بودن و حس کنجکاوی عمیقی که به وجود میاره شد، نمیشه از بازی بی نظیر “فلورنس پو” گذشت که حتی وقتی فیلم چیزی برای شگفت زده کردنتون نداره، شما رو پای تلویزیون نگه میداره، اما نمیشه از این هم گذشت که در پایان فیلم تنها چیزی که ازش در ذهنتون می مونه صحنه های آزار دهندشه.
نقد و بررسی فیلم midsommar
فیلم “میانه ی تابستان” شاید در ژانر وحشت و برای کسانی که علاقه به این جنس آزار دارن، تجربه ی جذابی باشه اما از نظر محتوا حرفی برای گفتن نداره.
از تجربه ی جذاب حرف می زنم، چون مطمئنم با هیچ فیلمی این حجم از ترس رو در روشن ترین ساعات روز تجربه نکردید. حتی به نظرم انتخاب فیلم برای سفر این گروه به سوئد عمدی بوده، جایی که روزهای طولانی داره و ساعات تاریکی درش اونقدر کمه که آدم ها رو مجبور می کنه برای خواب تمام پنجره ها رو ببندن. در واقع شاید این یه نوع کنایه از طرف سازندگان فیلم به بینندگان بوده که ما می تونیم وسط روز، وسط جشن ،وسط اون همه آدم و رنگ و کنتراست به راحتی آزارتون بدیم و البته هم که موفق عمل کردن.
به نظرم اشتباهه اسم ترس رو رو این ژانر بذاریم، در واقع برخورد با این سبک فیلم ها مثل برخورد با سوسکه، نمیشه اسم ترس رو روش گذاشت ولی اون حس چندش اسم دیگه ای هم جز ترس نداره.
شاید تنها نکته ای که در این فیلم به عنوان مفهوم ازش چیزیو برداشت کردم، کشتن آدم ها با میل و اراده ی خودشون در سن ۷۲ سالگیه، چون اعتقاد داشتن که بعد از اون فقط ازار و درده، پس برای چی زنده بمونن و جای خودشون رو به ادم های جدید می دن تا به قول خودشون چرخه ی سالم تری از طبیعت رو بسازن.
حرف زیادی راجع به این فیلم نمی مونه، و نه تنها راجع به این فیلم به نظرم ژانر وحشت در این روزهای سینمای جهان حرفی برای گفتن نداره. ژانری به این پر طرفداری که تمام رسالت خودش رو این می دونه که به هر قیمتی فقط و فقط چند دقیقه ای بیننده رو بترسونه، در صورتی که در عین حال میشه مفاهیم عمیقی رو هم به خورد بیننده داد.
با ساخت فیلم های چند لایه ای شبیه get out و us که هرچند شاید اونقدر ترسناک نبودن و تحولی تازه در ژانر وحشت محسوب میشن، ولی جزو فیلم هایی هستن که همیشه از این ژانر در ذهن می مونن، حتی برای بیننده ای مثل من که طرفدار این ژانر نیستم.
