تا به حال چه پیام هایی به فضا ارسال کرده ایم؟

سابقه ی پیام هایی که انسانها به فضا فرستاده اند به خیلی وقت پیش بر می گردد. اما اگر بخواهید تاریخ دقیق اولین ایده های ارسال پیام به فضا را بدانید باید بگویم که اوایل قرن نوزدهم، فضانوردی اتریشی طرح جالبی را پیشنهاد کرد. “جوزف جوان وان لیترو” پیشنهاد کرد که در قلب صحرای آمریکا حفره ای به ابعادی بسیار بزرگ حفر شود. او در نظر داشت این حفره را با مقادیر بسیار زیادی از نفت پر کنند و بعد روشنش کنند. هدف از این کار برقراری ارتباط با فضاییان بود. او می خواست بیگانگانی که در فضا زندگی میکنند را از وجود ما با خبر کند. درست مانند دور افتادگان در جزیره ای تنها که با روشن کردن آتش و دود دیگران را از وجودشان با خبر میکنند.

البته این را هم بگویم که چنین ایده ای فقط در حد همان ایده باقی ماند و وان لیترو هیچ وقت چنین حفره ی آتشینی را با چشمش ندید. اما نکته این جاست که سال ها پس از گذشت مطرح شدن این ایده بشر هنوز در تلاش برای برقراری ارتباط با همسایگان فضایی اش است. حالا سوال اصلی این جاست. تا به حال برای رسیدن به هدفمان که برقراری ارتباط با فضایی هاست، چه تلاش هایی کرده ایم؟ چه پیام هایی برای موجودات فضایی ارسال شده تا این موجودات را از وجودمان با خبر کنیم؟ با ما باشید تا در این مورد بیشتر بدانیم.


مطلب پیشنهادی: آیا آدم فضایی ها متوجه نور و صدا از سیاره ی ما می شوند؟


امواج رادیویی؛ اولین امیدمان

رادیو اولین سر منشا امیدمان برای برقراری چنین ارتباطی بود. در سال 1962 محققان شوروی سابق پیامی به صورت کد مورس نوشتند و به سمت ونوس ارسالش کردند. جالب است بدانید که محتوای اولین پیاممان به فضا در سه کلمه خلاصه می شد. اولین کلمه MIR  بود که در زبان روسی می شود دنیا یا صلح. کلمه های دوم و سوم به ترتیب  lenin و SSSR بودند. هر دوی این کلمات اشاره ای به نام جمهوری شوروی هستند. خیلی مختصر است مگر نه؟ محققان هم همین گونه فکر میکردند. اما باید بدانید که هدف از ارسال چنین پیامی آنهم با این محتوا در واقع تست کردن امواج رادار بود. این تکنولوژی که برای اولین بار تست می شد امواج رادیویی به فضا می فرستاد و در واقع هدف اصلی اش نقشه برداری و مشاهده ی اجرام در منظومه ی شمسی بود.

حالا برویم سراغ تلاش بعدی پیام هایی که انسانها به فضا فرستاده اند. تلاش بعدی مان برای ارسال پیام به این همسایگان فضایی به مقصدی خیلی دورتر و با هدفی خیلی بلندپروازانه تر انجام شد. در سال 1974 گروهی از محققان از جمله فرانک درک و کارل سیگن پیامی رادیویی از پورتو ریگو به مجموعه ای از ستارگان ارسال کردند. این مجموعه ی ستاره ای 25000 سال نوری از ما فاصله داشت. پیام بلند پروازانه ی بشر این بار به صورت کد باینری و در قابل شکل یک انسان و دی ان ای نوع بشر طراحی شد. البته طرح اتم کربن و شکل یک تلسکوپ هم در تصویر طراحی و همراه با این کد باینری ارسال شد.


مرتبط: ناسا امواج رادیویی مرموزی از اعماق کهکشان کشف کرده. منبع این امواج رادیویی چیست؟ 


هدف ما از ارسال پیام به بیگانگان فضایی

پیام هایی که انسانها به فضا فرستاده اند

هدف از ارسال چنین تصاویری معرفی ما به معنای واقعی کلمه بود. اینکه ما انسانیم، زبانمان اینگونه است و دانشمان هم در این حد است. شاید به نظرتان خنده دار باشد، اما این پیام در واقع تیری در تاریکی بود. چرا؟ خب مشخص است. چرا که تا این پیام به مجموعه ی ستاره ای مورد نظر برسد 25000 سال نوری طول می کشد و احتمالا تا آن زمان این مجموعه ی ستاره ای از بین رفته است. نکته این جاست که حتی در مسیر حرکت این پیام هم احتمال این هست که فضایی ها دریافتش کنند. اگر می پرسید چطور باید بگویم که این امواج در طی چنین مدت طولانی از بین نمی روند.

بهتر است با یک مثال این مسئله را برایتان روشن کنم. امواج ساطع شده از خورشید از جنس الکترومگنتیک هستند و انواع متفاوتی دارند. از فرابنفش گرفته تا امواج رادیویی. جالب این جاست که پیام های ارسالی ما 10 برابر متمرکز تر و قوی تر هستند. پس جای تعجبی هم ندارد که در تمام این مدت از بین نرفته باشند. در واقع این قدرتمند ترین پیامی است که تا به حال ارسال شده. درست مانند بیلبوردی عظیم که در بزرگراه های آمریکا نصب شده. اما خب با وجود این همه بزرگی حالا در فضا گم شده.

پیام هایی که انسانها به فضا فرستاده اند!

حالا می خواهم از پیام هایی که اخیرا به فضا ارسال شده برایتان بنویسم. در سال 2008 دوریتوس پیام تبلیغاتی اش را به فاصله ای به اندازه ی 42 سال نوری به فضا ارسال کرد. در سال 2010 هم پیامی نوشته شده با زبان کلینگون، که زبان فضایی های فیلم های استار ترک است به فضا ارسال شد. در این پیام از فضایی ها دعوت شده که در اپرای کلینگون که در هلند برگزار میشد شرکت کنند.البته داستان ارسال پیام های ما به فرستادن امواج رادیویی ختم نمی شود. ما از فضاپیماها هم برای فرستادن پیاممان استفاده کرده ایم. فضاپیماهای وایاجر 1 و 2، در سال 1977 به منظومه ی شمسی ارسال شدند. دست سازه های بشر این بار مسافر فضا شد تا فضایی ها را از وجودمان با خبر کند. در هر یک از این فضاپیماها، در صفحه ای طلایی موزیک، صداهایی از زمین و 116  عکس از سیاره ی زیبای ما ارسال شده است.

دست سازه های این دو فضاپیما هنوز که هنوز است در فضا میگردند و انتظار می کشند تا فضایی ها کشفش کنند. فکر میکنید شانس چنین اتفاقی چقدر باشد؟ راستش را بخواهید صفر. در واقع چنین پیامی تلاشی شجاعانه، هنری و عاشقانه بود. تمام توانمان بود برای برقراری ارتباط با بیگانگانی که تصورمیکنیم وجود دارند. شاید با خودتان فکر کنید این پیام شانس رسیدن به مقصد ندارد. اما باید بدانید که تمام پیام های ارسالی ما به فضا همین شرایط را دارند.

اصلا از کجا معلوم که فضایی ها وجود داشته باشد. از کجا معلوم که این همسایه های فضایی دانش لازم برای دریافت پیاممان را داشته باشند. اصلا از کجا معلوم که این فضایی ها مانند ما از راه دیدن و شنیدن جهان را درک میکنند. البته نباید تصور کنید که تمام پیام های ما بی هدف و بی اساس است. ما میگردیم؟ چرا که نه؟ اگر هم وجود نداشتند و نتوانستند پیاممان را درک کنند باز هم اشکالی ندارد. مهم ترین هدف ما از ارسال پیام اعلام وجودمان است. پس همه ی تلاشمان را می کنیم. اگر شد که بزرگترین قدممان را برداشته ایم اگر هم که نه خاطرمان جمع است که حداقل تلاشمان را کرده ایم.

در ادامه بخوانید: دانستنی درمورد منظومه شمسی؛ حتما بخوانید!