چرا ناسا تا به حال کسی را به مریخ نفرستاده؟
تا به حال به این فکر کرده اید که وقتی می شود به ماه سفر کرد، چرا انسانها نمی توانند به مریخ سفر کنند؟ ماموریت اخیر ناسا به مریخ که با نام پرزویرنس شناخته میشود بزرگ ترین قدم بشر در راستای دستیابی به دانش هر چه بیشتر در مورد مریخ بوده است. اما حتی در این ماموریت هم ربات ها به جای ما در خاک سرخ مریخ اطلاعات جمع میکنند!
تا به حال از خود پرسیده اید که با وجود تمام دستاوردهای علمی و پیشرفت های فضایی که داشته ایم چرا انسانها نمی توانند به مریخ سفر کنند؟ اگر شما هم مانند من در این مورد کنجکاو هستید تا انتها با من و وارونه همراه باشید تا در این مورد بیشتر بدانیم.
لینک مرتبط:
سیاره مریخ ؛ هر آنچه از این سیاره ی سرخ میدانیم!
آپولو 11 امیدوارمان کرد!
در سال 1969 برای اولین بار پای انسان به سیاره ای غیر از زمین باز شد. فضانوردان ناسا پا به ماه گذاشتند و بعد از آن انگار راه تمام کهکشان به روییمان باز شده بود. همه می پرسیدند مقصد بعدی ناسایی ها کجاست؟ اما در کمال بهت و تعجب دیدیم، هیچ جا.
حتی نیم قرن پس از فرود موفقیت آمیز آپولو 11 هم نتوانستیم برنامه ی فضایی دیگری برای ورود انسان به سیاره های دیگر بچینیم. منظورم از سیاره های دیگر، کهکشان های دوردست نیست. حتی نزدیک ترین همسایه مان، مریخ، را هم از نزدیک ندیده ایم. البته همیشه هم اینطور نبوده! چرا ؟ در بخش بعدی با ما باشید.
پس از سال 1972 هیچ فضانوردی نتوانسته بیشتر از 300 مایل از زمین فاصله بگیرد.
در زمانی که سفینه ی فضایی ناسا روی خاک ماه فرود آمد همه انتظار داشتند مقصد بعدی آمریکا مریخ باشد. حتی کالینز، فضانورد ماموریت آپولو 11 هم همینطور فکر میکرد. بر اساس گفته ی او تمام اعضای تیم امیدوار بودند که اینبار به مریخ بروند و نرفتنشان برای همه غیر منتظره بود. این اتفاق ناراحت کننده و البته غیر منتظره برای انسان ها تا به امروز به طول انجامیده.
چرا که از همان سال به بعد، یعنی از سال 1972، هیچ فضانوردی نتوانسته بیشتر از 300 مایل از زمین فاصله بگیرد. شاید خیلی ها این ضعف را از جانب شرکت های سازنده ی فضاپیماها بدانند، شاید هم کمکاری دولت ها در حمایت از ناسا.
شاید اگر تمام ملت ها دست به دست هم می دادند و آن دموکراسی که همیشه حرفش را می زنند به وجود می آمد، می توانستیم روزی ماموریت به ناسا را هم ممکن کنیم. نیروی دانش بشر در صلح و در آغوش دموکراسی کارهای شگرفی می کند. هیچ دانشمندی در این زمینه شکی ندارد.
مطلب مرتبط: چرا باید به مریخ سفر کنیم؟
پس چرا نتوانستیم مریخ را از نزدیک ببینیم؟
اگر بخواهیم با دید تاریخی به این قضیه نگاه کنیم میبینیم که حمایت مردمی در سال 1960 علت اصلی فرستادن انسان به ماه نبوده است. پس نمی توان گفت که حالا مردم حمایت نمیکنند و این عدم حمایت کار را خراب میکند.
اگر هم بخواهیم از لحاظ مالی به داستان نگاه کنیم، میبینیم که منابع مالی ناسا از 1960 به این طرف نه تنها کمتر نشده بلکه بیشتر هم شده است. در نهایت به این نتیجه می رسیم که نقش اصلی در ضعف ناسا را دموکراسی نداشته بازی میکند. بزرگ ترین دستاوردهای آمریکا در زمان صلح اتفاق افتاده است . مثلا سیستم بزرگراه های بین ایالت ها که تمام این کشور پهناور را به متصل میکند. در این صورت اگر بگویم ضعف از نداشتن دموکراسی و همیشه در جنگ بودن است خیلی هم بیراه نگفته ام.
تغییر در ساز و کار ناسا
بر اساس گفته ی محققان پس از آپولو 11، در ساز و کار ناسا تغییرات چشمگیری اتفاق افتاد. هدف اصلی از بین رفت و ماموریت ها بی هدف و بسیار آهسته انجام می شدند. برای همین ماموریت های بی هدف و بی برآیند مبالغ هنگفتی هم خرج شد.
تمام این شکست ها از دوره ای به دوره ی بعد منتقل شده است. مثلا سازمان کاوش در فضای جرج بوش در سال 1989 به سرعت منحل شد. سازمان «ماموریت به مریخ» که توسط باراک اوباما ایجاد شده بود هم چنان بدون هدف و بی هیچ دستاوردی در حال وقت گذرانی است. البته ترامپ هم سازمان خودش را ایجاد کرد. که البته هدف اولش قدرت بخشیدن به نیروی هوایی بود تا بیشتر کردن دستاورد علمی بشر.
دوستان آهنی مان برایمان خبر می فرستند
این روزها ارتباط ما با سیاره ی سرخ محدود به خبر رسانی دوستان آهنی مان شده است. ربات ها همین حالا که این متن را می خوانید خاک سیاره سرخ را کاوش می کنند. البته خبر های خوشی هم دارم. با وجود افرادی مانند ایلون ماسک اوضاع همین گونه پیش نمی رود. شاید به نظرتان خنده دار برسد. اما او قسم خورده تا سال 2026 مریخ را مستعمره ی زمین خواهد کرد. به امید فردایی روشن که در آن آرزوها به واقعیت تبدیل می شوند!
در ادامه بخوانید: آیا انسانها می توانند در فضا زندگی کنند؟ “به زبان ساده”
