سلام و درود. امروزمطلبی تقریبا خنده دار درمورد وسایل فضانوردی برای شما می نویسم. شاید با شنیدن “وسایل فضانوردی” ذهنات به سمت فضاپیمما و شاتل و کپسول اکسیژن برود. اما نه. در اینجا از وسایل فضانوردی دیگری صحبت شده. وسایل فضانوردی ای که ضروری نیستند و ضروری هستند. خوب نیستند و خوب هستند. کاردرستی نبود و کار درستی بود. زرشک. با ما همراه باشید.
علاوه بر ملزومات معمولی، هرگونه یادداشت، یادگاری و توتمی که در سفرهای خود با خود می بریم، چیزهای زیادی در مورد دنیاهای درونی ما می گوید. انسان دین دار ممکن است یک صلیب، تسبیح یا قرآن را حمل کند. ملوانان خرافی هنوز با خود طلسم هایی حمل می کنند تا سفری امن و به دور از خطر داشته باشند. سربازان با خود عکس ها یا دست نوشته هایی از افرادی که دوستشان دارند با خود حمل می کنند. تا قبل از اینکه دوربین عکاسی اختراع شود، سربازان مو های فرد مورد علاقه شان را با خود داشتند.
همچنین بخوانید: انفجار رادیویی از منبع جدید کشف شد!
هنگامی که دو عضو خدمه SpaceX Falcon 9 هفته گذشته عازم سفر تاریخی فضایی خود شدند، توتم آن ها یک دایناسور اسباب بازی بود که پسرانشان به آن ها داده بودند. در طول مأموریت های آپولو به ماه، وسایل شخصی فضانوردان می توانستند محدود شوند. در آن زمان هر فضانورد فقط می توانست یک کیف دستی شخصی با خود به فضا ببرد.
عکس خانوادگی
در کمال تعجب، بسیاری از خدمه ی ماموریت آپولو 16 در سال 1972 تصمیم گرفتند از عکس های خانوادگی خودشان یک نسخه کپی بگیرند و این عکس ها منحصر به فرد باشند. چارلز دوک تصمیم گرفت که یک نسخه از یکی از عکس های خانوادگی اش که خودش، همسرش و فرزندانش در آن بودند به ماه ببرد. او این کار را کرد. غافل از اینکه اشعه های خورشیدی تا کنون رنگ های این عکس را از بین برده و آن را کاملا سفید کرده است.
وقتی فضاپیمای آپولو 11 در 20 ژوئیه 1969 بر روی ماه فرود آمد، باز آلدرین مسیحی همراه خودش یک جام کوچک، شراب و تکه ای نان داشت.
همچنین اندکی قبل از اینکه نیل آرمسترانگ قدم تاریخی خود بر روی ماه را برای نخستین بار در تاریخ بشریت بگذارد، آلدرین درخواست کرد که همگی چند دقیقه سکوت کنند تا بتواند در آرامش مطالعه کند.
اولین باری که یک مایع روی سطح ماه ریخته شد، در یک عمل همگانی انجام شد. یعنی همه ی خدمه ی پرواز با شراکت یکدیگر این مایع را روی هم ریختند تا همه شان اولین کسانی باشند که در ماه، آب یا مایع می ریزند. (میدونم احمقانست)
در مأموریت آپولو 14 در 1971، آلن شپرد موفق شد ناسا را مجاب کند تا به او اجازه دهد یک کلوپ گلف و توپ راه اندازی کند. در حالی که او ضربه ی اول را زد، به دلیل ضعیف بودن گرانش ماه، توپ خیلی ارتفاع گرفت. احتمالا این مرتفع ترین پرتاب گلف در تاریخ باشد.
همچنین بخوانید: حلقه های زحل صدای زنگوله می دهند؟!
شاید شگفت آور ترین این موارد، یک صفحه ی سرامیکی کوچک (2 سانتی متر در 1.3 سانتی متر) باشد که شامل شش اثر هنری است که به طور غیرقانونی در فضاپیمای آپولو 12 حمل شده است. این اثر با نام موزه ماه توسط یک هنرمند نیویورکی به نام فارست مایرز ساخته شده است که به یک دوست مهندس رشوه داده تا این صفحه ی سرامیکی را داخل یکی از پاهای فضاپیما جاساز کند. این اثر هنری شامل کارهایی از طرف خودش و پنج نفر دیگر بود. این اثر همچنان روی ماه است و به عنوان اولین گالری در فضا شناخته می شود. (حالا شما خو غریبه نیستین. عکسش حقیقتا جریانیه نمیتونم بزارمش)
هنگامی که وویجر 1 و 2 در سال 1977 به سفرهای خود مربوط به اعماق کیهان رفتند، صداها و موسیقی که با دقت انتخاب شده بودند در داخل فضاپیما ها قرار گرفتند. اشیاء، تصاویر و ضبط های موجود در این فضاپیما های دوقلوی ممکن است روزی بیگانگان را ازوایای مختلف زندگی را در مورد بوم شناسی، تاریخ و فرهنگ سیاره ما آگاه سازند.
در حالی که اشیاء توتمی که به ماه منتقل شده اند کاملاً شخصی بوده اند، تبدیل به سمبول های جهانی شده اند و از نیاز ما به عشق، خانواده، هنر، رابطه جنسی و ایمان سخن می گوید و انگیزه ما برای جاودانگی. در مورد باشگاه گلف و قضیه مشروب چطور؟ خوب، آن ها همه مرد بودند. خدمه ی پرواز را می گویم.
همچنین بخوانید: قمر دیموس؛ قضیه ی حلقه های مریخ چیست؟!
شما اگر فضانورد بودید علاوه بر وسایل فضانوردی، چه چیزی به فضا می بردید؟
