بررسی قسمت 82 انیمه Attack on titan
با بررسی قسمت 23 فصل آخر انیمه اتک آن تایتان در خدمت شما هستم. این قسمت، به عنوان یک اپیزود پر احساس و تفکر برانگیز، با بازگرداندن تعدادی از شاخص ترین عناصر معرف انیمه اتک آن تایتان، خیلی راحت موفق به جلب نظر مثبت بیننده میشه و به اون یاد آوری میکنه که در همون مرحله اول، دقیقا چه چیزی باعث شده بود که عاشق این مجموعه بشه. با بررسی فصل چهارم انیمه اتک آن تایتان همراه مجله وارونه باشید.
بررسی قسمت 23 فصل 4 انیمه Shingeki no kyojin
در قسمت بیست و سوم فصل پایانی انیمه اتک آن تایتان، شاهد موسیقی حماسی قسمت های پیشین نبودیم؛ در عوض، در طول این اپیزود، موسیقی زیبا و پر احساسی شنیده میشه، که حال و هوایی مشابه قسمت های پایانی فصل سوم و قسمت دوم فصل اول داره: غمی که سنگینی اون، قلب رو به درد آورده و همین سنگینی، محرکی برای ادامه دادن در این شرایط دردناک شده.
در قسمت 82 انیمه اتک آن تایتان، گرافیک هم پیشرفت قابل توجه و بسیار چشمگیری کرده. تایتان های دیوارها کاملا با تصاویر پس زمینه هماهنگ هستن و حرکتشون هم مصنوعی به نظر نمی رسه. همچنین، طراحی شخصیت ها و محیط، ظاهر کاملا دو بعدی سه فصل اول، و ناامیدی و تیره و تاری پارت اول فصل چهارم رو به ارث بردن. به همین دلیل، هم به خوبی با شرایط جدید داستان سازگار هستن و هم می تونن دل طرفدارانی که از جلوه های بصری پارت اول خوششون نیومده بود رو به دست بیارن.
البته، تنوع رنگی کمی در تصاویر وجود داشت که با توجه به داستان این قسمت، کاملا قابل درکه. هر چند اگه این روند در تمام قسمت های بعدی تکرار بشه، می تونه باعث دلزدگی مخاطبان و از بین رفتن تاثیر این ترفند نورپردازی بشه؛ چرا که در فصل چهارم بسیار زیاد از این ترفند استفاده شده و بهتره که در آینده، روش های خلاقانه تر و جدیدتری برای انتقال حال و هوا به مخاطب صورت بگیره.
بازگشت تعدادی از شخصیت های محبوب
در پارت دوم فصل آخر انیمه اتک آن تایتان، جای خالی و غیبت برخی از شخصیت های مهم و محبوب به شدت حس می شد، شخصیت هایی مثل هانجی و لیوای که به جز قسمت اول، اصلا در این پارت حضور نداشتن. همچنین، بعد از فعال شدن غرش، کاراکترهایی مثل پیک و ماگات شخصیت نامعلوم و مبهمی پیدا کردن. علاوه بر اینها، جای خالی تایتان مونث از فصل اول حس می شد و چندین طرفدار منتظر بودن تا بتونن دوباره آنی رو ببینن؛ البته بیرون از کریستال!
بعد از یک پیچش داستانی شوکه کننده و بزرگ در قسمت 21 فصل چهارم، قسمت 22، با حوصله فراوان به نمایش عواقب این اتفاق پرداخت و در نهایت، قسمت 23 با بازگرداندن شخصیت ها و توصیف وضعیت هر کس، مقدمه ای برای توئیست های بزرگ بعدی فراهم کرد. خوشبختانه، خلاصه سازی موقع اقتباس صورت نگرفته و داستان با سرعت مناسب و زمینه سازی های کافی جلو میره.
نمایش گذشته آنی
همونطور که قبل تر گفتم، در پارت دوم فصل آخر انیمه اتک آن تایتان، مقدمه چینی به خوبی انجام شده؛ به همین دلیل، آنی بلافاصله بعد از بیدار شدن، قاطی مبارزات و داستان اصلی نمیشه! در عوض، قسمت بیست و سوم به ما فرصت آشنایی بیشتر با این شخصیت رو میده و این نکته، بسیار خوشحال کننده‌ست.
مشخص شد که آنی می تونست در داخل کریستال، متوجه صداهای بیرون بشه. به همین دلیل، با توجه به حرف های آرمین و هیچ، موفق شده از حوادث به اندازه کافی مطلع باشه. این نکته، از دو جهت برای داستان مفید بوده: اول اینکه اگه آنی کاملا درباره اتفاقات بی خبر بود، هیچ باید وقت زیادی رو برای توضیح دادن وقایع برای آنی صرف می کرد و همچنین ما از اینجا به بعد، مدام آنی رو در حال شگفت زده شدن از تغییرات به وجود اومده می دیدیم، که چندان دلچسب نیست. دوم اینکه هوشیاری نصفه و نیمه آنی، باعث شده صحبت کردن آرمین با اون در قسمت های قبلی، بیهوده به نظر نرسه.
آنی در فصل اول، شخصیت مرموزی بوده و حتی الان هم، برای بسیاری از مخاطبان سوالات زیادی راجع به این شخصیت دارن. قسمت 23 فصل چهارم، با صبوری، اجازه میده تا ما بیشتر با افکار آنی آشنا بشیم و درباره انگیزه های این کاراکتر بدونیم. در این اپیزود، مشخص شد که آنی، توسط والدینش در دوران نوزادی رها شده و یک الدیایی مهاجر، اون رو به سرپرستی قبول کرده. البته، رابطه آنی با سرپرستش اونقدرا هم خوب نبوده و انگار پدرخوانده‌ش صرفا داشته از آنی برای رسیدن به یک زندگی بهتر و راحت تر سوء استفاده می کرده. همین شرایط، باعث شده آنی نسبت به اطرافش بی تفاوت باشه و بدون اینکه اندازه یه پشه به آرمان های مارلی اهمیت بده، صرفا مبارزه می کرده. با این وجود، روزی که قرار بود به پارادایس بره، آنی ندامت پدرش رو می بینه و به اون قول میده تا یه روز به خونه برگرده. این تنها انگیزه آنی برای همه مبارزات و خطاهای جبران ناپذیرش بوده. خیلی ساده، اما ترسناک.
قوس شخصیتی میکاسا، جان و آرمین
شخصیت های اصلی و ثابت انیمه اتک آن تایتان، در این قسمت قوس شخصیتی بزرگ اما نامحسوسی رو تجربه کردن. یا بهتره بگیم، در روند تدریجی تغییر کردن، گامی اساسی برداشتن. اول از همه میکاسا، در این قسمت خیلی واضح از آرمین شنید که باید بیخیال ارن باشه؛ چرا که با وجود این فاجعه، دیگه نمیشه به ارن امیدی داشت. حالا، میکاسا سعی داره به جای اینکه صرفا “از ارن محافظت کنه”، کار درست رو انجام بده و خودش به فکر خودش باشه، بدون اینکه بخواد مدام به بقیه تکیه کنه.
جان هم در قسمت 23 فصل چهارم، دوباره با یکی از آرزوهای قدیمی و رویاهای سرکوب شده‌ش روبرو میشه: زندگی راحت. اینکه بتونه به دور از تمام نگرانی ها و فشارها و مسئولیت های سرباز بودن، یه زندگی ساده و آسون و شاد داشته باشه. این فرصت، که بتونه یه بار برای همیشه خودش رو از زندگی پر مشقت نظامی خلاص کنه. فلوک، خیلی صادقانه به جان پیشنهاد میده که اگه در کارهاشون دخالت نکنه، می تونه زندگی آرزوهاش رو بلاخره بعد از این همه بدبختی به دست بیاره و جان، حقیقتا دچار تردید میشه. از طرفی، می تونه تظاهر کنه که هیچ کدوم از اتفاقات ربطی به اون ندارن و مسئول هیچ چیز نیست و همرنگ اجتماع بشه، اما از طرف دیگه نمی تونه شرایط دوستانش و وضعیتی که مردم دنیا در اون گیر افتادن رو نادیده بگیره. اصلا مگه الکیه که بتونه نادیده بگیره؟! در نهایت، هر تصمیمی که جان بگیره، کاملا نشون دهنده تاثیرات تک تک اتفاقات داستان بر روی اونه. قوس شخصیتی جان، احتمالا در قسمت بعدی تکمیل میشه و میتونه این کاراکتر رو، به جهتی مثبت یا منفی هدایت کنه و در شرایط صلح با دوستانش یا جدایی از اونها قرار بده.
در حال حاضر، بار مسئولیت آینده پارادایس کاملا روی شانه های آرمین قرار گرفته است
و در نهایت، آرمین رو داریم. راستش رو بخواید، موقع صحبت کردن آرمین با میکاسا، به شدت یاد قسمت نهم فصل دوم سریال ریک و مورتی افتادم (زمانی که مورتی به خاطر خشم سرکوب شده‌ش، یه پیرمرد بینوا رو می کشه و بالای سرش داد میزنه: «میخوای فلش بک بزنیم به سه هفته پیش؟ وقتی هنوز زنده بودی؟»). از این جهت، آرمین شباهت های زیادی به مورتی داره. هر دوی اونها، مدام در شرایطی قرار می گیرن که مجبورن خرابکاری های بزرگ اطرافیانشون (ریک و ارن) رو جمع کنن و حس می کنن کسی به فکرشون نیست. همچنین، هر دو نمی تونن راهی برای برای بروز خشمشون پیدا کنن و در نتیجه، یک روز، بوم! این خشم سرکوب شده خودش رو نشون میده (مورتی وحشیانه به آدم های اطراف شلیک میکنه و آرمین هم با میکاسا رفتاری داره که قبلا ندیده بودیم. البته قطعا بروز خشم آرمین نسبت به مورتی هزاران بار ملایم تره!).
آرمین در شرایطی قرار گرفته که حس میکنه هیچ کس به فکر حال اون نیست (میکاسا مدام درباره ارن ازش می پرسه) و همه با بی فکری، دست به اقداماتی می زنن که در نهایت، هر چقدر هم آرمین سعی کنه خودش رو به دور از عواقب نگران کننده‌شون نگه داره، اما در نهایت نه تنها درگیر میشه، بلکه خودش هم باید همه چیز رو جمع و جور کنه (از فعال کردن غرش توسط ارن گرفته تا تلاش کنی برای احیای مادرش). همه اینها، در کنار مسئولیت بزرگ “جانشینی اروین” دست به دست هم میدن تا آرمین مثل قسمت 16 فصل سوم خودش رو گم کنه و حس کنه نمی تونه از پس مسئولیت سنگینش بر بیاد. با این تفاوت که در فصل سوم، آرمین فرصت واگذاری مسئولیتش به جان یا بقیه رو داشت؛ اما حالا همه نگاه ها به اونه و هیچ کس هم نیست که بتونه بهش تکیه کنه. همه امیدهاش ناامید شدن و هر لحظه، یه بدبختی به بدبختی های قبلی‌ش اضافه میشه. کمبود اعتماد به نفس آرمین، باعث شده حس کنه لایق زندگی به جای اروین اسمیت نبوده. در صورتی که این احساس کاملا اشتباهه؛ چرا که اگه فرمانده اروین زنده مونده بود، بعد از فهمیدن حقیقت و اثبات درست بودن تئوری پدرش، قطعا اون روحیه و انگیزه سابقش رو از دست می داد. چرا که دیگه محرک قدرتمندی براش وجود نداشت. اگه اروین به جای آرمین زنده می موند، قطعا اوضاع فرق می کرد؛ ولی متاسفانه هیچ تضمینی وجود نداره که شرایط از حالا بهتر میشد.
اگه آرمین بتونه به ناامیدی، ترس و سردرگمی‌ش غلبه کنه، ممکنه بتونه راهی برای محافظت از پارادایس و درست کردن شرایط پیدا کنه. اما در غیر این صورت، بذارید صادق باشیم، با توجه به شرایط نامساعد لیوای و غیبت هانجی در بین گروه شناسایی، نمیشه امید چندانی به بهبود شرایط داشت.
مشخص شدن وضعیت هانجی، لیوای و پیک
همونطور که قبل تر گفتم، در قسمت بیست و سوم بلاخره فهمیدیم که هانجی و لیوای در چه شرایطی قرار دارن. لیوای به شدت مجروح شده، به طوری که به نظر نمی رسه هیچ وقت بتونه اون قوت و قدرت قبلا رو به دست بیاره و این موضوع، یکی از تغییرات بسیار غم انگیز و بیرحمانه ای هستش که در فصل پایانی شاهدشون هستیم. از طرف دیگه، هانجی به عنوان فرمانده گروه شناسایی، برای رهبری نیروها در طی جنگ و درگیری و شرایط حساس، حضور نداشته؛ همین نکته می تونه اعتبار اون رو بین نیروهای تازه وارد گروه شناسایی از بین ببره.
از طرف دیگه، بعد از فعال شدن رامبلینگ، سرنوشت مارلی در هاله ای از ابهام فرو رفت. از طرفی، سربازان این کشور همگی توسط تایتان های بی عقل خورده شدند، از طرف دیگه، یکی از تایتان های شیفتر رو از دست دادن و علاوه بر همه اینها، سرنوشت ماگات و پیک به صورت قطعی مشخص نشد. مشخصه که مارلی دیگه اون قدرت سابق رو نداره و کم کم باید شکستش رو قبول کنه. اما به نظر می رسه ماگات و پیک، که حالا در جنگل های پارادایس پناه گرفتن، قصد تسلیم شدن به این زودی ها رو ندارن.
با توجه به اینکه هانجی در این وضعیت کاملا بی دفاعه، همینطور مهارت های برقراری ارتباط بسیار خوبی داره، به نظر میرسه که بتونه در ادامه، ماگات و پیک و در طرف خودش داشته باشه (مقدمه این اتفاق هم در سکانس پایانی این اپیزود می بینیم).
لبریز شدن خشم الدیایی های بیرون پارادایس
آرمین تنها کسی که در این قسمت خشمش رو بروز داد نبود، صبر و تحمل الدیایی های بیرون دیوار هم بلاخره به پایان رسید. در قسمت 23 انیمه اتک آن تایتان، ما در ابتدا با آقای لئون هارت، پدر آنی آشنا می شیم و در ادامه، سری هم به مارلی می زنیم و متوجه میشیم که نه فقط الدیایی هایی که در پارادایس بودن، بلکه تمام الدیایی های جهان هم صدای ارن رو شنیدن و حالا، دنبال راهی برای فرار از جهنم پیش روشون می گردن. در این وضعیت، به جای اینکه با شخصیت های جدید و غریبه در مارلی آشنا بشیم یا اینکه بخوایم داستان رو از زاویه دید خانواده براون ببینیم، آقای لئون هارت رو دنبال می کنیم؛ شخصیتی که در این اپیزود تا حدود زیادی باهاش آشنایی پیدا کردیم.
زمانی که الدیایی ها از ماموران مارلی می خوان که اجازه فرار بهشون بدن، ماموران با تعصب و حماقت جلوشون رو می گیرن و تصمیم می گیرن به جرم شورش، مردم رو مجازات کنن. اما پدر آنی، حس می کنه دیگه نمی تونه این شرایط رو تحمل کنه؛ در نتیجه، سرکشی میکنه. مثل هر کس دیگه ای، برای لبریز شدن خشمی که در زمانی طولانی در قلبش انباشته شده بود، فقط به یه تلنگر نیاز داشت. هر چند، معلوم نیست که آیا بقیه مردم هم در ادامه اون رو همراهی کردن یا نه. حتی معلوم نیست که آیا ماموران بهش شلیک کردن؟ یا در واقع اون بود که موفق به شکست دادن اونا شد؟
دزدیده شدن آزادی مردم توسط “آزادی خواهان” پارادایس
یکی از بهترین ویژگی های سری اتک آن تایتان، نمایش تناقض ها در شخصیت هاست؛ ارن می خواد آزاد باشه ولی در نهایت برده خود آزادی شده، آرمین همیشه می خواد نوع دوست باشه و انسانی ترین کار ممکن رو انجام بده، اما مدام مجبور به زیر پا گذاشتن عقاید و انسانیتش میشه، میکاسا هم فقط می خواد از ارن محافظت کنه و اون رو کنار خودش نگه داره، اما خیلی اوقات همین حساسیتش باعث شده ارن ازش دوری کنه. داستان یگریست ها هم همینه. این افراد، به خاطر پایمال شدن حقوقشون عصبانی هستن و می خوان آزاد باشن؛ اما در ازای این آزادی، حاضرن آزادی هم وطنانشون رو ازشون بگیرن و حقوق مردم بیگناهی که حتی برخی از اونا می خواستن بهشون کمک کنن رو پایمال کنن.
این افراد، در حدی برده‌ی آزادی شدن که از جایی به بعد، براشون نادیده گرفتن حقوق سایر مردم مهم نیست. اونا به جای اینکه واقعا مدافع آزادی باشن، افراد رو به زور و با تهدید وادار به پیوستن به نیروهای خودشون می کنن و روش ظالمانه ای برای حکومت در پیش گرفتن.
یک آسیب همه جانبه
شاید در نگاه اول به نظر برسه فعال شدن غرش، شر همه دشمنان رو کم میکنه و در نتیجه، مردم پارادایس می تونن در کمال آرامش به زندگی‌شون ادامه بدن، اما واقعا اینطور نیست. رامبلینگ، یه آسیب همه جانبه محسوب میشه. چه موفق پیش بره، چه نه.
اگه غرش موفق بشه و همه تهدیدهای خارجی از بین برن، حکومت باید به چند هزار نفر مردم عصبانی پاسخ گو باشه. غرش، تلفات زیادی رو در پارادایس به وجود آورد و قطعا بسیاری از مردم به مرگ عزیزان و از بین رفتن دار و ندارشون، معترض خواهند شد. همچنین، متاسفانه شرایط مثل دو فصل اول میشه: جنگ های داخلی، تبعیض های اجتماعی، حکومت فاسد و بیخیال. واقعا هیچ چیز نمی تونه تضمین کنه غرش درگیری های داخلی، که گاهی حتی خونبارتر و خشن تر از درگیری های خارجی هستن رو، برای همیشه از بین می بره. این درگیری ها از همین حالا هم شروع شدن: عده ای از مردم طرف ارن رو گرفتن و عده ای دیگه، نمی خوان کارهای اون رو توجیه کنن. نتیجه؟ این دو گروه میفتن به جون هم. پایان. نه، نه، صبر کنید، برای پایان خیلی زوده؛ این درگیری به این زودی ها تموم نمیشن!
سناریو دوم؛ اگه جلوی ارن و غول های دیوار گرفته بشه: کل دنیا آماده حمله به پارادایس خواهند شد. درست همونطور که در قسمت پنجم این فصل دیدیم. هیچ تفاوتی ایجاد نمیشه. تازه، دیگه خبری از دیوارهای محافظ هم نیست. پارادایس رسما سلاح نهایی‌ش رو، رو کرده و دیگه هم نمیتونه ازش استفاده کنه. در نتیجه، در حالی که با وجود همه تلاش های هانجی، همچنان از تکنولوژی دنیا عقبه، باید بی دفاع و دست خالی مقابل کل دنیا بایسته. و برخلاف قبل از رامبلینگ، دیگه هیچ امیدی برای صلح وجود نداره. تازه، مردم در این شرایط اتحادشون رو از دست میدن و شروع به سرزنش هم برای این اوضاع پیچیده می کنن: +اگه شماها از اون ارن یگر طرفداری نمی کردید الان وضعیتمون این نبود! -اتفاقا تقصیر شماهاست که می خواستید جلوش رو بگیرید!
به هر حال، متاسفانه باید گفت این ماجرا، ختم به خیر نخواهد شد و فعال شدن غرش، یک آسیب همه جانبه محسوب میشه.
کینه های قدیمی حالا بی اهمیت به نظر می رسند!
گاهی اوقات، نیاز داریم وسعت دیدمون رو کمی گسترده‌تر کنیم تا بفهمیم خیلی چیزها، اونقدرا هم که فکر می کردیم، مهم و بزرگ نیستن. در چنین شرایطی، هیچ حس حسادتی که در نوجوانی نسبت به آنی داشت رو، کنار می ذاره و تصمیم می گیره به جای تحویل دادن اون به ژاندامری، کمکش کنه کم کم خودش رو از چرخه جنگ خارج کنه و به یه زندگی آرام همراه با پدرش برسه. گابی، متوجه میشه حس نفرتی که نسبت به الدیایی ها داشته، کاملا بی اساس بوده و به جای اینکه همچنان به آرمان های احمقانه و آبکی مارلی پایبند باشه، تصمیم می گیره از تمام توانش برای نجات دادن دوستش استفاده کنه. همچنین، ماگات به عنوان یه مارلی نژاد پرست، در شرایطی قرار می گیره که ممکنه باعث آغاز همکاری اون با یه الدیایی – هانجی – بشه.
می تونیم برای مدتی طولانی درباره آسیب های جبران ناپذیری که رامبلینگ به کل دنیا میزنه صحبت کنیم، ولی قطعا نمی تونیم پر رنگ ترین اثر مثبتش رو نادیده بگیریم: یادآوری اینکه گاهی اوقات، حتی بزرگترین چیزها هم می تونن خیلی بی اهمیت به نظر برسن. اینکه کینه های قدیمی، دلیلی برای ادامه زندگی ندارن و وقتش رسیده تا اونا رو دور بریزیم. اینکه همگی انسان هستیم.
بررسی قسمت بیست و سوم فصل 4 انیمه اتک آن تایتان
به طرز عجیبی، خیلی اوقات تماشای قسمت های کم سر و صداتر انیمه اتک آن تایتان، نسبت به بعضی از قسمت های حماسی و پر اکشن، لذت بخش تره! قسمت 82 انیمه اتک آن تایتان، با تمرکز روی شخصیت ها و فشاری که روی خودشون حس می کنن، موفق شده به اپیزودی تامل برانگیز و قابل بحث تبدیل بشه. همچنین، هم از لحاظ صوتی و هم از لحاظ بصری، بسیار زیباست و تماشای اون در تک تک لحظات، بسیار دل انگیزه. این اپیزود، از اون اپیزودهایی بود که در طول تماشای اونها، متوجه گذر زمان نمیشیم و با تک تک ثانیه ها و دیالوگ هاش، به فکر فرو می‌ریم. مهم تر از همه، همزمان که این اپیزود در افزایش تاثیر پیچش داستانی بزرگ قسمت 21 روی مخاطب موفق بوده، تونسته به خوبی برای توئیست های بعدی نیز مقدمه چینی کنه.
در ادامه بخوانید »بررسی قسمت 24 فصل آخر انیمه اتک آن تایتان : غرور
