در نزدیکی مرکز کهکشان راه شیری، در یک ابر وسیع در فضای بین ستارگان، ستاره شناسان یک مولکول ارگانیک را کشف کرده اند که قبلاً در محیط بین ستاره ای مشاهده نشده بود. دانشمندان این مولکول ارگانیک تازه کشف شده را پروپارگیلیمین نامیدند. این مولکول می تواند در تشکیل اسید های آمینه (آمینو اسید ها) که برای ظهور حیات لازم هستند نقش اساسی داشته باشد. آمینو اسید، واحد سازنده ی پروتئین می باشد که برای تشکیل حیات بسیار ضروری است.
لوکا بیزوکی، اخترشناس شیمی موسسه ماکس پلانک در آلمان توضیح داد: “ویژگی این گونه شیمیایی در پیوند مضاعف کربن و نیتروژن قرار دارد که واکنش پذیری بالایی به آن می دهد.”
وی همچنین افزود: “با این پیوند مضاعف، به یک ترکیب اساسی زنجیره های شیمیایی تبدیل می شود که از ساده ترین و فراوان ترین مولکول های موجود در فضا حاوی کربن و نیتروژن به آمینو اسید ها و ترکیبات پیچیده تر تبدیل می شوند. به عنوان مثال فرمالدهید H2CO و آمونیاکNH3. اسیدها، پایه و اساس اصلی ساختمان های زیست شناسی موجودات روی زمین هستند. “
همچنین بخوانید: اومواموا (oumuamua) چیست؟! حیات بیگانه؟
منطقه ای که در آن این مولکول یافت شد، سیستمی از ابرهای سرشار از گاز مولکولی است. آن را منطقه مرکزی مولکولی می نامند؛ منطقه ای که مورد علاقه جدی اخترشناسان است. این مخزن بزرگ از مولکول های آلی پیچیده اخترفیزیکی، مانند فرمات اتیل، ایزو پروپیل سیانید و پروپیلن اکسید است.
این ها به عنوان مولکول های پربیوتیک شناخته می شوند؛ زیرا در فرآیند های پربیوتیک ایجاد کننده بلوک های ساختمانی مانند اسیدهای آمینه، RNA و DNA نقش دارند.
همانطور که بیزوکی اشاره کرد، پروپارگیلیمینین همچنین می تواند برای این فرایند ها بسیار مهم باشد. مولکول هایی که دارای پیوند دوگانه ی کربن و نیتروژن هستند، نقش مهمی در یک فرایند شیمیایی بنام سنتز Strecker دارند که برای ایجاد اسیدهای آمینه در پژوهش های آزمایشگاهی استفاده می شوند.
علاوه بر این، پروپارگیلیمین از نظر ساختاری شبیه تعدادی از مولکول های آلی است که قبلاً در فضا دیده شده اند. بنابراین، بیزوکی و تیمش تصمیم گرفتند به دنبال آن بگردند. اما در مرحله اول، آن ها باید بدانند که چه چیزی را باید جستجو کنند و این به معنای مطالعه طیف های مختلف پروپارگیمین در آزمایشگاه بود.
هنگامی که نور از یک ابر مولکولی عبور می کند، مولکول های موجود در آن ابر تابش الکترومغناطیسی را در طول موج مشخص جذب می کنند و مجدداً ان را منتشر می کنند و در نتیجه آن چیزی که ما آن را خطوط جذب و انتشار را در طیف الکترومغناطیسی می نامیم، حاصل می شود.
همچنین بخوانید: موجودی که بدون اکسیژن زنده می ماند!
هر مولکول پیکربندی خاص خود را از این خطوط، مانند اثر انگشت شیمیایی دارد. اما برای شناسایی آن باید بدانید که اثر انگشت مربوط به چه کسی یا چه چیزی است.
بیزوکی توضیح داد: “هنگامی که یک مولکول در محیط بین ستاره ای می چرخد، فوتون ها را در فرکانس های بسیار دقیق ساطع می کند. این اطلاعات هنگامی که با داده های تلسکوپ های رادیویی ترکیب می شوند، به ما این امکان را می دهند تا بدانیم که آیا یک مولکول در ابرهای مولکولی، مکان های تشکیل ستاره و سیاره وجود دارد یا خیر.”
بنابراین این تیم تحقیقاتی، طیف چرخشی دو ایزومر، یا تنظیمات اتمی، پروپارگیلیمین را در آزمایشگاه ثبت کردند و به حدود 1000 انتقال چرخشی اضافه کردند. این امر به تیم امکان می دهد مشخصات طیفی بسیار دقیقی از پروپارگیلیمین را گردآوری کنند.
مرحله بعدی مقایسه این نتایج با مشاهدات طیفی بود. این مشاهدات با استفاده از تلسکوپ 30 متری در سیرا نوادا ، اسپانیا گرفته شده و روی ابر در منطقه مولکولی مرکزی به نام G + 0.693-0.027 متمرکز شده است.
وکتور ریویلا، اخترفیزیکدان از انستیتوی ملی اخترفیزیک در ایتالیا گفت: “مولکول ما قبلاً آنجا بود. این در داده های ما از ابر مولکولی G + 0.693-0.027 قرار داشت. اما ما نمی توانستیم بدون دانستن طیف سنجی دقیق آن، آن را شناسایی کنیم. این شرح کامل الگوی فرکانس انتشار آن است. به محض اینکه ما آن را گرفتیم، به لطف اندازه گیری ها در آزمایشگاه متوجه شدیم که بدون شک پروپارگیلیمین در آنجاوجود دارد. اما ما فقط منتظر آن بودیم که کسی آن را کشف کند. “
همچنین بخوانید: جو مریخ و کشف اتفاق جدید در آن!!!
چه کسی می داند چه چیز دیگری ممکن است در آنجا باشد؟ چیز های زیادی منتظر ما هستند تا کشفشان کنیم…
