درود. امروز با مطلب نجوم با شما همراه هستیم. من باب مرگ ستاره. مرگ ستاره ها همیشه موضوع مورد بحث و همچنین چالش برانگیز محافل و مجالس نجوم و اختر فیزیک بوده است. پس بیایید ما هم درمورد مرگ ستاره بحث کنیم.
هیچ نوری با شکوه تر از نور حاصل از مرگ ستاره ها نیست. مرگ این پدیده ها و اجرام بسیار خشن و پر سر و صدا است. زیرا وقتی یک ستاره میمیرد، در واقع منفجر می شود و نور زیادی تولید می کند و به دنبال آن، اجرام و تکه های بسیار زیادی را به اطراف پرتاب می کند.
مطالعه گاز و گرد و غبار پخش شده در چنین حوادثی می تواند به ما کمک کند درک کنیم که چگونه این ستاره ها می میرند؛ و اکنون تلسکوپ هابل توانسته جزییات بیشتری از مرگ یک ستاره در کهکشان راه شیری را به ما نشان دهد. جزییاتی مثل گرد و غبار پخش شده، گاز های انتشار یافته و … .
این ها دو سحابی سیاره ای هستند (به این دلیل نامگذاری شده اند که در ابتدا این اشیاء در قرن 18 به عنوان سیاره مانند توصیف شده اند) که نام هایشان NGC 6303 یا سحابی پروانه ای و NGC 7027 می باشد. دوربین 3 فیلد (از نزدیکی ماوراء بنفش تا نزدیک مادون قرمز) برای مطالعه فرایندهای آشفته درون آن ها مورد استفاده قرار گرفته است.
همچنین بخوانید: ستاره ی رقصنده به دور سیاه چاله !!! مهر تایید دوباره ای بر نسبیت انیشتین !!!
ستاره شناس جوئل کاستنر از موسسه فناوری روچستر در نیویورک گفت: “وقتی من به بایگانی هابل نگاه کردم و فهمیدم که هیچ کس این دوربین سحابی را با دوربین فیلد 3 هابل مشاهده نکرده است، من تصمیم گرفتم که این کار را بکنم. این مشاهدات جدید با طول موج هابل جامع ترین دیدگاه را در مورد هر دوی این سحابی های دیدنی ارائه می دهند. از آنجا که من در حال بارگیری تصاویر حاصل از آن بودم، احساس می کردم که کودکی در یک فروشگاه شیرینی فروشی هستم.”
احتمالاً هر دو سحابی از اجداد و زادگاه های ستاره هایی در حدود سه تا پنج برابر جرم خورشید هستند. این ستارگان هنگام مرگ، به کوتوله های سفید تبدیل شده اند (ستارگانی که بیشتر از هشت برابر خورشید جرم دارند تبدیل به ستاره های نوترونی می شوند؛ و ستارگانی بیش از سی برابر خورشید جرم دارند تبدیل به سیاهچاله می شوند.) و هر دو دارای یونیزاسیون و تحریک پذیری بالایی هستند و این نشان می دهد که ستارگانی که در انجا متولد می شوند، بسیار داغ هستند.
علاوه بر این، این دو سحابی ویژگی های بسیار جالبی دارند: سازه های دو قطبی و لبه ای که از یک مرکز باریک بیرون می آیند و نشان دهنده ی تعامل های پیچیده ای است که یک بار در قلب آن ابرهای درخشان (سحابی ها) رخ داده است.
همچنین بخوانید: داستان ستاره ای که از کنار سیاه چاله ای گذشت….
تصاویر جدید با وضوح بالا، اخترشناسان را قادر ساخته اند تا شوک های ایجاد شده در اثر وزش باد های منظم ستاره ای را که در ابرهای متراکم آهسته تر حرکت می کنند، مطالعه کنند.
اگرچه این دو سحابی کاملاً متفاوت به نظر می رسند؛ ستاره شناسان بر این باورند که ساختارهای لبه دار هر دو با مکانیسم یکسان ایجاد شده اند: دو ستاره در یک سیستم دو به دو (رزونانسی)، در یک مدار دور یکدیگر قفل شده اند. مواد پخش شده توسط ستاره در حال مرگ می توانند در اطراف دیسک جمع شده دور هم جمع شوند و در هر جهت قطبی توسط جت های اخترفیزیکی ایجاد شده توسط دیسک جمع آوری به فضا پرتاب شوند.
احتمال دیگر این است که این دو ستاره با هم ادغام شده اند و جریان های جت مبهم ایجاد می کنند که الگویی مانند نمونه هایی است که در سحابی پروانه دیده می شوند.
ستاره شناس بروس بالیک از دانشگاه واشگنتن گفت: “ستاره هایی مشکوک به تولد در دو سحابی NGC 6302 و NGC 7027 هستند به طور مستقیم تشخیص داده نشده اند زیرا در کنار آن هستند، یا شاید قبلاً توسط ستاره های بزرگ غول سرخ بلعیده شده اند. غول سرخ، نوعی ستاره است که صد ها تا هزاران برابر خورشید درخشان است. فرضیه ی ادغام ستاره ها بهترین و ساده ترین توضیح برای ویژگی هایی است که در فعال ترین و متقارن سحابی های سیاره ای مشاهده می شود.”
