فرستادن آدرس زمین به فضا ؛ چطور آدرس زمین را به فضایی ها بدهیم؟ 

فرستادن آدرس زمین به فضا

فرستادن آدرس زمین به فضا یکی از مسائل قابل بحث است. کیهان بی اندازه بزرگ و پیر است. اگر تمام این بزرگی و زمانی که از ابتدای خلقتش شروع شده را در نظر داشته باشید به این نتیجه می رسید که بالاخره گوشه کناری از آن ممکن است جرقه ای رخ داده و موجوداتی هوشمند در حال زندگی کردن باشند. اما سوال این جاست که آیا واقعا آدم فضایی ها وجود دارند؟ چطور می توانیم با آنها ارتباط داشته باشی؟ آیا آدم فضایی ها خطرناکند؟ فرضا که دوستمان هم باشند چطورمی توانیم به سمت زمین راهنمایی شان کنیم؟

بزرگ ترین مشکل در ارسال پیام به فضا

محققان تکنیک های متفاوتی برای فرستادن آدرس زمین به فضا دارند. اما مسئله مهم تر آن است که این نقشه فضایی برای مهمانان مان قابل خواندن باشد. که البته مشکل بسیار بزرگ و پیچیده ای هم هست. اگر قرار باشد به کسی بگویید کجا هستید باید زبان و ابزارهای قابل درک یکسانی داشته باشید درست است؟ این زبان ها و ابزارها قراردادی و قابل لمس هستند و مشکل ما این جاست که هیچ قراردادی در کهکشان نداریم! یعنی زبان آدم فضایی ها با ما متفاوت است. علاوه بر این هیچ چیز در کهکشان ثابت نیست که بخواهیم آدرسش را بدهیم. ستاره ها و سیاره ها دائما در حال حرکت هستند. اما حتی با در نظر داشتن تمام این مشکلات محققان راه هایی پیدا کرده اند تا بتوانیم لوکیشن خودمان را برای بیگانگان بفرستیم.

مطلب پیشنهادی: آیا آدم فضایی ها دوست دارند با ما ارتباط برقرار کنند؟

بهترین گزینه برای ارسال پیام؛ امواج رادیویی

بیشتر مردم این جور مواقع به فکر امواج پر قدرت رادیویی می افتند. البته! امواج الکترومغناطیسی از نور قابل رویت گرفته تا امواج رادیویی و مادون قرمز سال های سال گزینه شماره یک ما برای فرستادن اطلاعات در مورد زمین به سمت کهکشان بی پایان بوده است. با تنظیم فرکانس های این امواج می توان به راحتی پیام هایی را در غالب کد های ساده دوتایی ارسال کرد. و چون امواج الکترومغناطیسی در مسیر خودشان حرکت می کنند هر بیگانه هوشمندی می تواند حتی بدون خواندن پیام موجود در آن مسیرش به زمین را پیدا کند. این را هم بگویم که از میان تمام انواع امواج الکترومغناطیسی، امواج رادیویی بهترین گزینه برای ارسال چنین پیام هایی هستند.

چرا امواج رادیویی بهترین گزینه برای فرستادن آدرس زمین به فضا هستند؟

آنهم به این خاطر که فرکانس این امواج جایی قرار دارد که نقطه خالی روی طیف امواج الکترومغناطیسی را که با نام سوراخ آبی شناخته می شود پر میکند. این فرکانس بین 1420 و 1720 مگاهرتز بوده و در آن مولکول های هیدروژن و هیدروکسیل (اکسیژن و هیدروژن به هم پیوسته) که دو شرکت کننده در ترکیب آب هستند مانند لایه ای ضد صدا عمل کرده و ویبره های با فرکانس بالا و پایین را جذب می کنند. در این شرایط پیام حمل شده بدون نویز موجود در پس زمینه به مقصد می رسد.  فرکانس های بالاتر و پایین تر از سوراخ آبی پر از نویز هستند. و ویبره های به جا مانده از بیگ بنگ پیام هایی که با این فرکانس ها ارسال شوند را مختل می کنند.

سابقه ما در ارسال پیام های رادیویی

ممکن است برای بعضی ها این سوال پیش بیاید که ما تا به حال چه پیام هایی برای بیگانگان فضایی فرستاده ایم؟ در جواب این سوال باید بگویم که محققان در گذشته از امواج رادیویی برای برقراری ارتباط با بیگانگان استفاده می کردند. در سال 1974 محققان پیامی رادیویی را از طریق تلسکوپ آرسیبو در پورتو ریکو به مقصد خوشه های ستاره ای M13 ارسال کردند. این خوشه های ستاره ای از ما 21000 سال نوری فاصله دارند. پیام موجود در این امواج رادیویی هم شامل صورت نگاره های می شد که به صورت کد های دوتایی ارسال شده و تصویر مولکول دی ان ای، منظومه شمسی و فیگور انسان در آن موجود بود. از آن سال به بعد پیام های زیادی به فضا ارسال کردیم. از جمله پیام «به سمت فضای بیکران» ناسا در سال 2008 که کلا متن آهنگی از بیتلز بود.  

مطلب مرتبط: فستیوال سونار در حال تلاش برای تماس با بیگانگان با ارسال موسیقی به فضا است !!!

مشکلات ما در ارسال پیام های رادیویی

حالا می رویم سراغ مشکل پیام هایی که با امواج رادیویی ارسال می شوند. مشکل اصلی این پیام ها در این است که پس از ارسال نشر یا گسترش پیدا می کنند. درست مانند حلقه هایی که پس از افتادن سنگ در آب ایجاد می شود. و این یعنی احتمالا وقتی پیام به مقصد برسد خیلی بی کیفیت و غیر قابل فهم خواهد شد.

گزینه بهتر از امواج رایویی برای ارسال پیام به فضا

برای فرستادن پیامی قابل فهم تر و البته متمرکزتر باید از امواج قابل رویت لیزر استفاده کنیم. پیامی که توسط نور لیزر قطبی شده یا نوری که ویبره اش تراز شده باشد ارسال شود، پتانسیل این را دارد که خیلی سریع تر از امواج رادیویی در فضای بیکران سفر کرده و با کیفیت خیلی بهتری به مقصد برسد. اما از آن جاییکه پیام های نوری خیلی فشرده هستند، در ارسال شان هم باید خیلی دقت به خرج داد. یعنی محققان باید بدانند مقصد دقیق ارسال پیام کجاست و پیام حمل شده توسط لیزر را دقیقا به همان سمت بفرستند.

مطلب مرتبط: انفجار رادیویی از منبع جدید کشف شد! 

ارسال پیام به روش نیاکان مان

البته برخی محققان روش های خاص خودشان برای ارسال پیام به فضا را دارند. که البته خیلی هم به روش انداختن نامه در بطری نزدیک است. اولین مورد لوح طلایی پایوننیر است که فضانوردان کارل ساگان و فرانک دریک به فضاپیمای پایونییر 10 در سال 1972 متصل کردند. دومین مورد هم لوحی شبیه به پایونییر است که بر فضاپیمای پایوننیر 11 در سال بعدش نصب شد. این لوح ها شامل فیگور های از یک زن و یک مرد است علاوه بر نقشه نقطه ای از کهکشان که منظومه شمسی مان در آن قرار گرفته است. در این نقشه از 14 تپ اختر برای نشان دادن جایگاه منظومه مان استفاده شده است.

تپ اخترها؛ فانوس های کهکشان

تپ اخترها ستاره های نیوترونی فوق العاده فشرده و در حال گردشی هستند که از قطب های شان امواج الکترومغناطیسی ساطع میکنند. گردش این ستاره ها موجب می شود نورشان چشمک زن به نظر برسد؛ درست مانند نور یک فانوس دریایی! تپ اخترها درست مانند مترونوم نقطه ای خاص در کهکشان را نشان می دهند و به همین دلیل یکی از بهترین ابزارها برای مسیر یابی در فضا هستند. ناسا هم قرار است از همین ویژگی تپ اخترها مانند یک جی پی اس استفاده کند تا در سفرهای فضایی به عمق کهشکشان فضانوردان گم نشوند.

مطلب پیشنهادی: ناسا امواج رادیویی مرموزی از اعماق کهکشان کشف کرده. منبع این امواج رادیویی چیست؟

چگونه می توان با تپ اختر لوکیشن را شناسایی کرد؟

اگر می پرسید چگونه باید بگویم که اندازه گیری میزان تغییرات به وجود آمده در 3 پالس یا بیشتر به فضانوردان کمک می کند مکانشان را در کهکشان پیدا کنند. در لوح پایونییر هر تپ اختر با خطی که نشان دهنده فاصله اش تا زمین است رسم شده. البته در این خط ها روزنه هایی هست که نشان دهنده سرعت گردش تپ اختر است.

مشکل مسیریابی به روش تپ اختر

درست است که تپ اخترها ابزار بسیار خوبی برای مکان یابی هستند اما نور چشمک زن شان از هر زاویه ای قابل رویت نیست. پس اگر بیگانه فضایی لوح پایونییر را ببیند و مانند نقشه آن را بخواند با دو مشکل مواجه می شود. اول باید بفهمد که اصلا این رسم و شکل ها نشان دهنده چه چیزی هستند و دوم باید مکان تپ اختر را پیدا کند. البته ناگفته نماند که لوح پایونییر فقط یک لوح نیست. یک کپسول زمان هم هست. هر روزنه روی خط های مربوط به تپ اختر ها نشان دهنده سرعت گردش تپ اختر از دید زمین در سال 1972 است.

مطلب پیشنهادی: سیاه چاله ها و ستاره های نیوترونی ؛ کلان جرم‌ترین و کم جرم‌ترین!

فانوس های دریایی از کار می افتند!

اما این تپ اخترهایی که در آن سال به سرعت در حال گردش بودند حالا سرعت شان کم شده. در طول چند هزار سال دیگر شاید اصلا گردش نداشته باشند. در این صورت امکان اینکه بیگانه هوشمندی بتواند این تپ اخترها را پیدا کند خیلی کمتر می شود. و اگر تپ اخترها پیدا نشوند کسی لوکیشن زمین را هم نخواهد فهمید. پس در نهایت به این نتیجه می رسیم که بله! راه های بی شماری برای ارسال پیام و فرستادن لوکیشن مان به فضا وجود دارد اما یک چیز را نباید فراموش کرد؛ صبر!