سوال اصلی این است که آیا آدم فضایی ها خطرناکند؟ برای پاسخ به چنین سوالی اول باید این خبر را بدهم که در آوریل 2020 دپارتمان دفاع آمریکا ویدیوهایی منتشر کرد که در آن هواپیماهای نیروی دریایی با نمونه های ناشناخته از اجسام فضایی رو به رو شده بودند. این فیلم ها با دوربین مادون قرمز گرفته شده بود و خلبانان این هواپیماها ادعا کردند که این اجرام فضایی با سرعتی ما فوق صوت حرکت میکردند و خیلی سریع تغییر مسیر می دادند. این ها توانایی هایی است که در هیچ یک از هواپیماهای ساخته شده بشر وجود ندارد. حالا سوال اصلی این جاست. این خلبانان واقعا چه چیزی دیدند؟ یک اثر طبیعی اتمسفری؟ یا یک سفینه فضایی؟ یا چیز دیگری؟ اگر شما هم مثل من و خیلی های دیگر در این مورد کنجکاوید با من و مجله وارونه همراه باشید.
لینک مرتبط: آیا آدم فضایی ها متوجه نور و صدا از سیاره ی ما می شوند؟
سفینه فضایی یا نوآوری چینی-روسی؟
راستش را بخواهید این حادثه شاخه های زیادی از دولت آمریکا را درگیر خودش کرده. از مردان سیاست گرفته تا علم. اگر می پرسید چرا باید بگویم که آنها تلاش دارند اطمینان حاصل کنند کشورهایی مانند روسیه و چین چنین چیز عجیبی را ساخته اند یا نه! قرار است تمام دستاورهای تحقیقاتی این گروه های مختلف در پایان این ماه اعلام شود. اما پاسخ ها از همین حالا مشخص است. احتمالا هیچ دلیلی برای این نیست که این اجرام غیر طبیعی از طرف بیگانگان فضایی هستند. در واقع مثل همیشه پرونده به جواب نرسیده بسته می شود.
البته این بار جای هیچ نگرانی و ناراحتی نیست. شاید باید از این شانسی که آورده این خوشحال هم باشیم. چرا که شانس با ما یار بوده که هیچ نشانه ای از وجود فضایی ها هنوز دیده نشده. اگر می پرسید چرا باید سوال اول متن را باز هم تکرار کنم: آیا آدم فضایی ها خطرناکند؟ در واقع جواب من این است که بله! تلاش برای برقراری ارتباط با فضایی ها برای ما خیلی خطرناک است. اول باید بفهمیم که ارتباط با فضایی ها خوب است یا بد؟ تمام جنبه های مثبت و منفی اش را بسنجیم. در مرحله ی بعدی باید برنامه ریزی کنیم که چه اقداماتی بهترین عکس العمل ممکن در این مواقع است و تازه بعد از گذراندن این مراحل دست به ارتباط با همسایه های غریبه مان بزنیم.
آیا آدم فضایی ها خطرناکند؟ دوست یا دشمن غریبه!
اینها تنها گفته های یک نویسنده ی تازه کار نیست. محققان و دانشمندان بزرگ هم در مورد برقراری ارتباط با فضایی ها شک دارند. چرا که این موضوع سرنوشت کل این سیاره را رقم خواهد زد. 60 سال تمام با تلسکوپ های رادیویی به سیگنال هایی که از فضا می آمدند گوش دادیم بلکه خبری باشد. موسسات تحقیقاتی که بر سیگنال های ارسالی از سیاره های دور کار میکنند کم نیستند. اما تا به حال هیچ نتیجه ای به دست نیامده و دوستداران این ارتباط مرموز را بیش از پیش بی صبر این دوستی رمز آلود هستند. امروز موسسات هوا فضا در آمریکا تنها شنونده نیستند بلکه امواج بسیار قوی به سمت ستاره ها و سیاره های دور می فرستند بلکه جوابی در کار باشد. بلکه بتوانیم به جواب این سوال برسیم که آیا آدم فضایی ها خطرناکند؟
همچنین بخوانید: آیا انسانها می توانند در فضا زندگی کنند؟ “به زبان ساده”
سرنوشت میلیون ها انسان در گرو این دوستی است
شاید در ارتباط با بیگانگان آنقدر پیشرفت کرده ایم که نیاز است برای این کار به صورت بین المللی قانون هایی گذاشته شود. بدون این قوانین هر کسی، با داشتن تکنولوژی قوی و درست و درمان می تواند پیام های به فضا ارسال کند و سرنوشت میلیون ها انسان را به بازی بگیرد. شاید شما هم فکر میکنید من خیلی بد بینم اما واقعیت همین است. به احتمال خیلی زیاد فضایی هایی که با آنها ارتباط برقرار میکنیم از لحاظ تکنولوژیکی بسیار پیشرفته تر از ما هستند.
آنهم به یک دلیل بسیار ساده. بیشتر ستاره هایی که در کهکشان ما قرار دارند از خورشید پیرترند. پس تمدن هایی که در اطراف این ستاره ها وجود خواهد داشت بسیار قدیمی تر از ما خواهد بود و زمان بیشتر یعنی وقت بیشتر برای پیشرفت و توسعه! شاید خیلی از این تمدن ها برنامه های مدونی برای استعمار سیاره های دیگر داشته باشند. کسی چه میداند؟
پازل پارادوکس فرمی
بر همین اساس راز بسیار بزرگی در کار است و ما از آن سر در نمی آوریم. این راز به نام فیزیکدان معروف ایتالیایی، انروکو فرمی، پازل پاردوکس فرمی نامگذاری شده است. در واقع سوال اصلی این است که اگر فضایی ها هستند پس چرا ما آنها را نمی بینیم؟ برای این پارادوکس جواب های بسیاری داده شده و یکی از بهترین جواب ها این است که تمام تمدن ها وقتی به نقطه ی اوج می رسند از بین می روند. شاید هم بیگانگان خیلی بیگانه اند و ما نمی توانیم با آنها ارتباطی داشته باشیم.
بدتر از تمام این فرضیه ها این است که ما موفق به کشف همسایه های فضایی مان نمی شویم چون آنها چیزی می دانند و از قصد جوابی نمی دهند. یعنی خود فضایی ها مایل به ارتباط با ما نیستند. در این صورت فرستادن پیام برای پیدا کردن دوست، آنهم در غریب ترین ودورترین جای ممکن واقعا ریسک بزرگی است. کافی است به تاریخ سیاره خودمان نگاه کنیم و ببینیم چه اتفاقی می افتد وقتی دو تمدن با سطح تکنولوژی متفاوت به هم میرسند. بیشتر اوقات طرف پیشرفته تر، گونه دیگر را از بین می برد. شاید مثال هایی از این دست در سرزمین بیگانگان هم وجود داشته باشد و آنها به همین دلیل سکوت اختیار کرده اند.
اگر فضایی ها خطرناکند پس چرا در تلاش برای ارتباطیم؟
پیش تر در مورد موسسات فضایی که در تلاش برای برقراری این ارتباط ناخوشایند هستند برایتان نوشته ام. همیشه گفته ام و بازهم میگویم که برای این ارتباط ریسک بزرگی هست و در ازای چنین ریسکی چیزی گیرمان نمیاید. البته طرفداران دوستی با بیگانگان خیلی خریدار این حرف ها نیستند و ادعا میکنند که نگرانی برای این ارتباط بیخود است و هیچ خطری و تهدیدی از سمت بیگانگان تهدیدمان نمی کند. ادعای بعدی شان این است که ما نزدیک به یک قرن است به فضا سیگنال می فرستیم و اگر قرار بود اتفاقی بیافتد تا به حال می افتاد. جالب است که فعالان این موسسه گفته اند که ریسک واقعی در ارتباط برقرار کردن با بیگانگان نیست.
ریسک واقعی یک جا نشستن و کاری نکردن است!
این افراد ریسک واقعی را در خاموش ماندن و هیچ کاری نکردن می دانند. آنها معتقدند که سیاره ما با مشکلات بزرگی مانند گرم شدن و از بین رفتن محیط زیست کلنجار می رود. اگر تمدن های قدیمی تر وجود داشته باشند احتمالا پیش از ما با این مشکلات رو به رو شده اند و جوابش را می دانند. به عقیده خوش بینانه آنها اگر سیگنالی نفرستیم شانس پیشرفت و نجات سیاره مان را از دست میدهیم. جالب تر از همه اینکه آنها ریسک رو به رو شدن به بیگانگان متخاصم را هم پذیرفته اند و کاملا میدانند که شاید اوضاع به همین خوبی که فکرش را میکنیم پیش نرود.
باید اعتراف کرد که تمام آنچه در دو طرف قضیه گفته می شود تنها فرضیه پردازی است. پس بهترین راه تحقیق بیشتر و محتاطانه عمل کردن در این مورد است. این را هم باید در نظر داشت که طبعات ارتباط با بیگانگان سرنوشت بسیاری از آدم ها تعیین میکند. پس باید تعداد بیشتری از آدم ها در این مورد تصمیم بگیرند. شاید بهتر است تصمیم گیری در این مورد از دایره ی اختیارات دولت ها و سیاستمداران و فضاشناسان خارج و به گروه بزرگتری از مردم داده شود.
مرتبط: 17 حقیقت جالب در مورد فضا که درموردشان چیزی نمی‌دانید!
باید قوانین مدونی برای ارتباط با فضایی ها تدوین شود!
نا گفته نماند که فضاشناسانی هم هستند که خیلی مایل به ارتباط با فضایی ها نیستند. جان گرتز یکی از افراد است و بنا به اعتقادات او باید قوانین مدونی برای تلاش های پیدا و پنهان ارتباط گرفتن با فضایی ها در نظر گرفته شود. بی خبر اقدام کردن در این مورد، جرم در نظر گرفته شده و مجرم مبتنی با قونین مجازات خواهد شد. چون سرنوشت بشر به بازی گرفته شده. متاسفانه تا به حال هیچ محدودیت و قانونی در این مورد در نظر گرفته نشده و هر کس هر کاری دوست دارد میکند.
شاید به این خاطر که هنوز وجود فضایی ها اثبات نشده و هر چه می دانیم در حد حدس و گمان است. هر چند به شخصه معتقدم حتی حدس زدن در این مورد هم دشوار است. نمیدانیم با چه چیزی و در چه ابعادی رو به رو خواهیم شد. نمی دانیم این بیگانگان دوست ما خواهند بود یا دشمن مان. پس واقعا شاید بهترین کار ساکت ماندن و منتظر ماندن است. شاید بهتر باشد ارتباط گیری را به سال های بعد منتقل کنیم و فعلا با تمام توان به پیشرفت تکنولوژی کمک کنیم.
تلاش های میلیون دلاری یوری میلنر
با تمام اینها هستند کسانی که میلیون ها دلار پول را صرف همین دوستی ناشناخته می کنند. یوری میلنر، میلیونر روسی اسراییلی یکی از این افراد است. موسسه ی ستی با کمک او سیگنال های قدرتمندی رکورد میکند و به فضا می فرستد. هر بار این پیام ها با سرعت و قدرت بیشتری به دل فضا میروند و هر بار قدم جدید برای این دوستی برداشته می شوند. به گفته ی محققان با کمک یوری میلنر و اعضای تیم ستی شانس برقراری ارتباط با همسایه های فضایی مان 100 برابر بیشتر از قبل شده است.
نیمه پر لیوان! اکتشاف فضای بی پایان
البته نباید فقط نیمه ی خالی لیوان را نگاه کرد. تحقیقات در این مورد به دانش ما در مورد سیاره های مدار خارجی افزوده است. تا سال 1992 تنها یک سیاره ی مدار خارجی کشف شده بود. اما حالا بیش از 5000 سیاره کشف شده و سرعت اکتشاف ما در فضا هر روز بالاتر می رود. شاید هر کدام از این سیاره های کشف شده برای موسسه ستی مقصدی برای ارسال پیام باشند. خلاصه اینکه بشر دو راه برای برقراری ارتباط دارد. یا گوش کند یا حرف بزند! مشخص است که راه اول خیلی کم خطر تر و بی دردسرتر از راه دوم است.
به شخصه درک نمیکنم که با وجود یک راه سرراست تر و بی خطرتر چرا باید راه ناشناخته و احتمالا خطرناک انتخاب شود.هر کدام از این راه ها پستی ها وبلندی های خودش را دارد و البته نتیجه اش زندگی تمام انسان های روی این کره خاکی را رقم میزند. پس چه بهتر که با نظر سنجی و در جریان گذاشتن تمام این انسانها تصمیمی گرفته شود. باید پیش از اینکه خیلی زود دیر شود اقدام کرد!
