ناروتو بهتر است یا بلیچ؟
مجموعه سریال های انیمه ای ناروتو و بلیچ، هردو از بزرگترین انیمه های شونن هستن. اما ناروتو بهتر است یا بلیچ؟ اگه قرار باشه بین این دو سری اونی که بهتره رو انتخاب کنیم جواب ما قطعا ناروتو خواهد بود. همه طرفداران انیمه به خوبی میدونن که سه فرنچایز بزرگ بلیچ از “تیته کوبو”، وان‌پیس از “ایچیرو اودا” و ناروتو از “ماساشی کیشیموتو” بهترین سری های شونن دهه 2000 هستن که بر حسب اتفاق همگی از مجموعه فرنچایز دراگون‌بال از “آکیرا توریاما” الهام گرفته شدند؛ و حالا خود این آثار بعد از گذشت 2-3 دهه الهام‌بخش تولید آثار جدیدتر هستن.
مرتبط: چرا همه همین الان باید ناروتو ببینن!
پخش سریال وان‌پیس حدود یک دهه زودتر از دو سری دیگه شروع شد اما حتی بعد از اتمام فرنچایز ناروتو و ناروتو شیپودن و حتی پس از وقفه طولانی مدت سریال بلیچ ادامه داشت و البته همچنان به صورت هفتگی منتشر میشه، همچنین با توجه به آرای ثبت شده در MAL و IMDB به راحتی میشه متوجه شد که وان‌پیس حتی در بین بهترین ها بهترینه یا به قول معروف نامبر وانه! دقیقا به همین دلیل تصمیم به مقایسه دو سریال باقی مونده گرفتیم تا یک بار برای همیشه تعیین کنیم که ناروتو بهتر است یا بلیچ؟
ناروتو بهتر است یا بلیچ؟
10/ پروتاگونیست اصلی سری ناروتو جذابیت بیشتری داره
اگه بخوایم صادقانه و بی طرف دو اثر رو باهم مقایسه کنیم، اول باید اقرار کنیم که هر دو اثر در بسیاری از موارد به یک اندازه خوب عمل کردن و رقابت تنگاتنگی دارن، به همین خاطر انتخاب گاهی سخت میشه. با این حال ناروتو در طراحی و شخصیت پردازی پروتاگونیست داستان یک سر و گردن بالاتره. کارکتر اصلی این مجموعه، ناروتو اوزوماکی، یکی از محبوب ترین و دوست داشتنی ترین کارکترهای تاریخ انیمه است!
مرتبط: محبوب ترین قهرمانان انیمه های شونن طبق آخرین نظرسنجی مای انیمه لیست!
درحالی که ایچیگو کوروساکی، کارکتر اصلی انیمه بلیچ، گاهی اوقات به آدم تند و تیز و گاها آزاردهنده ای تبدیل میشه؛ ناروتو پسربچه دردسرساز و مهربون و کیوتیه :/ که توی همون چپتر یا اپیزود اول با سادگی، شوخی های بامزه اش و روحیه آزاد و شادش توجه مخاطب رو جلب میکنه. البته گاهی اوقات هم میتونه روی مخ و آزاردهنده باشه اما روی هم رفته نسبت به ایچیگو دلنشین تره و محبوبیت بیشتری داره.
9/ دنیای فرنچایز ناروتو ساختار بهتری دارد
دنیای وان‌پیس بدون شک یکی از بهترین ساختارها رو در بین سری های شونن داره. بعد از وان‌پیس، پردازش دنیای ناروتو در رتبه دوم قرار میگیره. ساختارمندی و یکپارچگی پردازش جهانی پر از رتبه بندی و نینجا به بهترین نحو ممکن انجام شده و تناقضات به حداقل رسیده؛ کم پیش میاد کسی بتونه از این دنیای سرگرم کننده ایراد بگیره. درسته که بلیچ هم بهترین خودش رو ارائه داده و در زمینه طراحی جامعه ارواح و… به هیچ عنوان کوتاهی نکرده اما با این حال نمایش جامعه چند ملیتی شینوبی دنیای ناروتو چندین قدم جلوتر از سری بلیچ ست.
دنیای ناروتو با تاریخ، افسانه های قدیمی، جغرافیای جالب توجه، مجسمه های غولپیکر و سازه های طبیعی و دست‌ساز و روابط سیاسی هیجان انگیز و پرتنشش تصویری بی نقص و جذاب برای مخاطب خلق کرده. دنیایی که بر پایه خونریزی های بیشمار و بی پایان و در عین حال بر پایه روحیه خوشبینانه سرزندگی، همکاری و دوستی اهالی دهکده بنا شده.
8/ اهداف ناروتو از ایچیگو بهتر هستند
هر قهرمانی توی دنیای انیمه به هدف بزرگ و والایی احتیاج داره تا دیده بشه. میدوریا ایزوکو از انیمه Boku no Hero Academia قصد داره به نماد صلح و بهترین قهرمان دنیای خودش تبدیل بشه و برای رسیدن به هدفش خیلی تلاش میکنه، لوفی از انیمه وان‌پیس آرزو داره پادشاه دزدان دریایی بشه؛ و مهم تر از همه ناروتو ایزوماکی قسم خورده هرکاری لازمه انجام بده تا به یه هوکاگه مورد احترام تبدیل بشه و یه روزی بلاخره توسط اهالی دهکده به رسمیت شناخته بشه. “اسپویلر از آینده: اون در نهایت موفق شد!” ناروتو بعد از سال ها تلاش و انتظار به همون هوکاگه مورد احترامی تبدیل شد که همیشه آرزوش رو داشت و این بهترین راه برای به پایان رسوندن مجموعه بود.
مرتبط: آموزه های انیمه های شونن در دنیای واقعی ؛ چی یاد گرفتی؟
هدف ایچیگو شرافتمندانه ست اما به اندازه کافی هیجان انگیز نیست. بزرگترین هدف ایچیگو محافظت کردن از دوستانش و کساییِ که دوستشون داره، اما چنین هدفی به ندرت به رشد شخصیتی احتیاج داره. ایچیگو تنها نیاز داره از دوستانش در برابر خطرات دفاع کنه به همین دلیل خیلی کم پیش میاد حس کنه نیاز داره چیزی رو تغییر بده یا ترفند جدیدی یاد بگیره؛ مگر اینکه دشمنانش حرکتی انجام بدن که متقابلا ایچیگو مجبور به واکنش بشه. این هدف کم کم به یک نوع سبک زندگی تبدیل شد و باعث شد ایچیگو هیچ انگیزه شخصی نداشته باشه و بدون دوستانش از پس انجام هیچ کاری بر نیاد.
7/ ناروتو مربیان بهتری دارد
بیشتر انیمه های شونن دارای یه شخصیت رهبر یا مربی هستن؛ از آل‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌مایت (انیمه My Hero Academia) گرفته تا گوجو ساتورو (انیمه Jujutsu Kaisen) و یا ایزومی کورتیس (انیمه Fullmetal Alchemist). ناروتو و بلیچ هم هرکدوم به نوعی شخصیتی مشابه رو به نمایش میذارن تا به قهرمان داستان برای رسیدن به هدفش کمک کنه و اون رو برای مبارزه در راه رسیدن به هدفش تعلیم بده؛ مربی ناروتو “جیرایا – Jiraiya” و راهنمای ایچیگو، روح زانپاکوتو، “زان‌گِتسو – Zangetsu” از این دسته کارکترها هستن.
در حالی که ایچیگو به خوبی با مربیانش کنار میاد و چیزهای زیادی از اونها یاد میگیره، ما شاهد روابط خاص تر و پیچیده تری بین ناروتو و مربیاش هستیم که بسیار قابل توجه هستن. کاکاشی یکی از مربیان فراموش نشدنی ناروتو ست اما مهم تر از کاکاشیِ محبوب و قابل اعتماد، حضور جیرایا به عنوان استاد ناروتو اتفاق تازه ای در دنیای انیمه بود. احساس اعتماد و ایمان بین ناروتو و جیرایا به مرور زمان باعث شکل گرفتن احساسات فراتری شد؛ احساس معلم و شاگردی کم کم به احساس پدر و پسری تغییر کرد و رابطه عاطفی عمیقی به وجود اومد. این اتفاق به خوبی به مخاطب نشون داد که گاهی اوقات خانواده معنایی فراتر از DNA مشترک داره.
مرتبط: بدترین و بهترین فیلرهای ناروتو
6/ در ناروتو تایم اسکیپ ها بهتر برنامه‌ریزی شده اند
در بسیاری از فیلم و سریال ها شاهد تایم اسکیپ یا جهش زمانی هستیم. بازه ای که شامل اتفاق یا ماجرای خاصی نمیشه و به نوعی طبق روال روزمره ست و بی حادثه طی میشه به تصویر کشیده نمیشه. میشه گفت سازندگان از تولید بخش های غیرضروری و بدون ایوِنت خودداری میکنن که نتیجه ای عمل فاصله زمانی چند روزه، چند ماهه یا گاها چند ساله ست. طبیعتا بعد از هر تایم اسکیپ وابسته به شدت طولانی بودن دوره اسکیپ شده شاهد تغییراتی باشیم. گاهی اوقات این ترفند درست استفاده نمیشه و باعث گیج شدن مخاطب یا بهم ریختن خط داستانی میشه؛ اما مجموعه ناروتو در این زمینه هم به خوبی عمل کرده و با انتشار ناروتو شیپودن استاندارهای جدیدی به وجود آورده.
در داستان بلیچ هم شاهد یه تایم اسکیپ هستیم اما به جز معرفی “استرن‌ریترها” (شوالیه های ستاره یا Sternritters) به عنوان آنتاگونیست های جدید تفاوت چندانی با دوره قبل از تایم اسکیپ احساس نمیشه.
این مطلب را از دست ندهید: بهترین انیمه های شبیه به بلیچ را بشناسید!
5/ ناروتو پرمحتوا تر است
بعضی ها اینطور فکر میکنن که ژانر شونن یا پسرانه فقط برای ساخت آثار تینیجری و نوجوان پسندیه که پر از جادو و هیولاست و یا به طور خلاصه شونن عنوان دیگه ای برای تولید آثار فانتزیه؛ اما اصلا اینطور نیست. آثار شونن میتونن مفاهیم خیلی عمیق تری داشته باشن و احساسات و طرز فکرهای متفاوتی رو به مخاطبشون القا کنن. بلیچ در این رابطه تاثیرات زیادی روی مخاطبانش داشته و تا حدود زیادی موفق عمل کرده. هر آرک داستانی بلیچ به نوعی به مخاطب نشون داده که چطور باید با امید در مقابل تاریکی و سختی ایستادگی کرد، یا اینکه این خطر و احتمال مرگ هست که به زندگی معنا و مفهوم میده. اما ناروتو فراتر رفته.
داستان ناروتو درباره چرخه نفرت و کینه است! اینکه تنها نتیجه نفرت، نفرت بیشترو تنها نتیجه انتقام و خونریزی، مرگ و میرهای بیشتره! داستان ناروتو درباره متوقف کردن این چرخه و جایگزین کردن اون با افعال مثبت تری مثل بخشش، مذاکره و محبته. این داستان کاملا با دنیای واقعی مرتبطه و مثال خوبی برای “گندم از گندم بروید، جو ز جو” است. این سری به مخاطب ثابت میکنه نفرت و بدی به هیچ عنوان نمیتونن نتیجه مثبتی داشته باشن و از طرف دیگه بخشش و خوبی باعث آرامش خود فرد میشن. شاید در نگاه اول به نظر کلیشه ای بیاد اما باور کنید وقتی مخاطب جوان داستانی با موضوع “عشق در مقابل نفرت” رو تماشا میکنه و ناروتویی رو میبینه که در هر شرایطی عشق رو انتخاب میکنه و با وجود شرایط سخت و ناامیدکننده اش دست از تلاش برنمیداره و با امید به راهش ادامه میده و در نهایت به هدفش میرسه؛ به صورت ناخودآگاه سعی میکنه مثل کارکتر مورد علاقه اش رفتار کنه!
ناروتو جز سری شونن (رده سنی بالای 13 سال)هایی ست که برخلاف وجود سکانس های اکشن خشن و فایت ها و مبارزه های زیاد (که البته برای تخلیه هیجانات مفید هم هستن) برای مخاطب کم سن و سال هم مناسبه و آموزنده است. اگه اطرافتون کودکی بالای 9 سال حضور داره که از نینجاها خوشش میاد، بدون تردید این سری رو بهش معرفی کنید.
4/ سکانس های مبارزه ناروتو خلاقانه‌ترند
برای تولید و نمایش یه سکانس فایت خوب و هیجان انگیز در انیمه های شونن به عناصر زیادی نیازه، که البته هر سه عضو Big Three در این زمینه بسیار موفق عمل کردن. میوه های شیطانی وان‌پیس، زانپاکوتو در بلیچ و جوتسو در انیمه ناروتو باعث پدید اومدن سکانس های اکشن فوق العاده ای شدن؛ اما در آخر مبارزات ناروتو نسبت به بلیچ خلاقانه تر و هیجان انگیزتر بودن.
متاسفانه خیلی از فایت های قبلی بلیچ بیش از حد ساده بودن و خیلی از اونها به سرعت فراموش شدن، فایت های بلیچ معمولا احساس مصنوعی بودن دارن و این هم به دلیل تکیه بیش از حد به تغییرات دقیقه نودی نتیجه مبارزه است. همه چیز آهسته و به نفع آنتگونیست پیش میره و یک دفعه با یک اتفاق یا یک فکر گذرا قدرت خاموش پروتاگونیست بیدار میشه و نتیجه مبارزه رو در چند ثانیه به کلی عوض میکنه. این در حالیه که مبارزات و فایت سین های ناروتو همگی بر اساس تحلیل دقیق کارکترها، به کارگیری و به تصویر کشیدن دقیق تکنیک ها و استراتژی های مبارزه و در عین حال استفاده از عنصر غافلگیری شکل میگیرن. به نظر شما در سکانس های مبارزه ناروتو بهتر است یا بلیچ؟
مرتبط: موسیقی متن انیمه ناروتو Naruto Shippuden را گوش کنید: غباری از رنگ ها
3/ مرگ کارکترها در ناروتو تاثیرگذارتر است
*این بند حاوی اسپویلر می باشد
بلیچ شامل چند مرگ تاثیرگذار و احساسی مثل مرگ جین ایچیمارو و کانام توسن بود اما به طور کلی مرگ کارکترها در ناروتو به مراتب احساسی تر و حتی حماسی تر بودن و خیلی بیشتر از وقایع مشابه در بلیچ مخاطب رو تحت تاثیر قرار دادن. شاید کمی عجیب به نظر برسه ولی همین مرگ و میرهای دراماتیک یکی از دلایل محبوبیت و افزایش بازدید ناروتو ست.
مرگ تراژیک جیرایا طی مبارزه با پِین سکانس دردناکی بود که احتمالا تا ابد در ذهن طرفداران ناروتو باقی میمونه؛ این موضوع درباره فداکاری نجی در چهارمین جنگ شینوبی هم صدق میکنه. حتی هوکاگه سوم هم طی مبارزه با اوروچیمارو کشته شد؛ زندگی آسوما ساروتوبی به دست هیدان به آخر رسید.
2/ ناروتو ویلین های بهتری دارد (وجود آکاتسوکی در ناروتو نقطه قوت سریال است)
کمتر انیمه شوننی پیدا میشه که ویلین مشخصی نداشته باشه. گروه های خلافکار و شروری که معمولا حداقل یک مغز متفکر دارن و قهرمان داستان رو به چالش میکشن؛ درخت آئوگیری و دوازده شیطان ماه از این دسته کارکترها هستن. ویلین های بلیچ اسپاداس و ده نفر از قوی ترین آرانکارهای قدرتمند و جالب توجه هستن که در مقابل شینیگامی ها مبارزه میکنن، اما با این وجود گاهی اوقات میتونن حوصله سر بر به نظر برسن.
اعضای گروه معروف آکاتسوکی (Akatsuki) ویلین های اصلی سری ناروتو هستن که خب صادقانه در مقابل ویلین های بلیچ از سطوح جدیدی از قدرت، جذابیت و شخصیت پردازی رونمایی کردن! قطعا این گروه با وجود اهداف و نقش شون در داستان و توانایی شون در استفاده از جوتسو به عنوان ویلین اصلی سری یکی از نقاط قوت ناروتو هستن و باعث جذابیت دوچندان سری شدن.
مرتبط: چرا انیمه های شونن انقدر محبوب هستند؟
1/ سیستم مبارزه در ناروتو بهتر برنامه‌ریزی شده
هر دوی مجموعه های بلیچ و ناروتو دارای سیستم های مبارزه برجسته و جذابی هستن و میشه گفت تقریبا در یک سطح قرار میگیرن. با این حال اگه جزئیات سیستم های مبارزه ای دو اثر رو زیر میکروسکوپ بذاریم متوجه میشیم این سیستم در ناروتو تا حدودی دقیق تر و بهتر پردازش شده. این برتری به دلیل توضیحات زیاد موجود در مانگا و انیمه است که در ابتدا توسط نویسنده سری یعنی ماساشی کیشیموتو به مخاطب داده شده. نویسنده سعی کرده با توضیح تمام جزئیات و نحوه کارکرد سیستم محیطی قابل لمس برای مخاطب بسازه تا مخاطب حس کنه در همون دنیا زندگی میکنه و بیشترین احساس نزدیکی به کارکترها رو تجربه کنه.
سیستم مبارزه در بلیچ بر پایه شمشیرهایی به نام زانپاکوتو ست که به مرور و طی مرحلی ارتقا پیدا میکنن و به بانکای تبدیل میشن. علاوه بر این شمشیرها، کارکترها در مبارزات از جادویی به نام کیدو استفاده میکنن که تا حدودی باعث جذابیت مبارزات سری شده.
در ادامه بخوانید: بهترین انیمه های شبیه Naruto
خیلی ممنون که تا انتهای این مطلب همراه ما بودین. لطفا مثل همیشه نظراتتون رو با ما درمیون بذارید. به نظر شما ناروتو بهتر است یا بلیچ؟
