نگاهی به سریال یاغی
اگر پیگیر اخبار سینما و تلویزیون باشید، حتما تاکنون نام سریال یاغی به گوشتان خورده. یاغی، یکی از جدیدترین و محبوب ترین سریال های پلتفرم فیلیمو است که موفق شده از همان هفته های اول انتشار، طرفداران متعددی را به خود جذب کند. سریال یاغی اقتباسی از رمان سالتو، نوشته مهدی افروزمنش است و بازیگرانی مثل علی شادمان، پارسا پیروزفر، امیر جعفری، نیکی کریمی و طناز طباطبایی در آن به ایفای نقش پرداخته اند.
سریال یاغی، درباره پسر جوانی به نام جاوید (با بازی علی شادمان) از طبقات پایین جامعه است که با خواهر ناتنی اش زندگی و با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می کند. او شناسنامه ندارد، از راه های نامناسبی پول در می آورد و در مسابقات غیرقانونی کشتی شرکت می کند. با این حال، جاوید با تمام وجودش سعی می کند زندگی اش را به سمت بهبود هدایت کند؛ چرا که او واقعا می خواهد زندگی سالمی داشته باشد. در ادامه این مطلب، همراه مجله وارونه باشید تا دلایل محبوبیت سریال یاغی را بررسی کنیم.
چرا مردم سریال یاغی را دوست دارند؟
سریال یاغی داستان دارد!
همانطور که احتمالا خودتان بهتر می دانید، اغلب فیلم ها و سریال های چند سال اخیر ایران – به ویژه اگر در ژانر کمدی یا عاشقانه باشند – داستان خاصی ندارند و انگار به هر جهت که باد می وزد، به همان سمت می روند. خبری از کشمکش، شخصیت یا پیام نیست. چنین آثاری، صرفا بابت بازیگرها و طراحی صحنه و گریم های پر زرق و برقشان، یا دیالوگ های به ظاهر “جنجالی” اما بی فایده‌شان دیده می شوند.
در بالاتر، اشاره کردم که سریال یاغی، اقتباسی از رمان سالتو است و رمان ها فقط و فقط با کلمات و محتواست که می توانند خودی نشان بدهند و جایی برای استفاده از “تیم پر ستاره” برای جذب مخاطب ندارند. دقیقا به همین دلیل، در سریال یاغی، شاهد عنصر داستان هستیم. داستانی که دغدغه مند به نظر می رسد و شخصیت هایی متفاوت از همدیگر دارد و در آن کشمکش و درگیری – که معمولا علت دنبال شدن یک داستان توسط مخاطب است – به چشم می خورد. همین موضوع، باعث شده سریال یاغی نسبت به اغلب تولیدات نمایش خانگی، سینما و صدا و سیما، بیشتر با ذهن تماشاگر بازی و او را به خود جلب کند.
موسیقی متن
در کشور ما، موزیسین ها و هنرمندان بسیار با استعدادی پیدا می شوند، اما متاسفانه اغلب آنها به دلیل عدم دریافت حمایت از مسئولین و خود مردم، هرگز به اندازه لیاقتشان دیده نمی شوند. حمایت نکردن از هنرمندانی که ارزش و اعتباری واقعی دارند، باعث شده آثار بی کیفیت و فراموش شدنی، در پلی لیست مردم فرمانروایی کنند و در نتیجه، کم پیش می آید که ببینیم موسیقی استفاده شده در فیلم ها و سریال های ایرانی، ارزش اشاره کردن را داشته باشند.
با این وجود، موسیقی سریال یاغی، واقعا تاثیرگذار است. آهنگ تیتراژ آغازین، به خوبی مخاطب را برای تماشای یک اپیزود آماده می کند و در طول لحظات هر قسمت، ترک های زیبایی به گوش می خورند که کاملا با فضا و حس آن لحظه همخوانی دارند. برخلاف سریال های مناسبتی صدا و سیما، موسیقی اغراق آمیز نیست و با صدایی بلندتر از صدای بازیگران پخش نمی شود. همچنین، استفاده از سازهای زورخانه ای در کنار سازها، نه تنها تکراری به نظر نمی رسد، بلکه حالت خلاقانه و جذابی دارد و باعث همراهی بیننده با داستان می شود. عملکرد بامداد افشار به عنوان آهنگساز در سریال یاغی، بسیار چشمگیر و درخشان است.
دوری از دنیای بی دغدغه سریال های منوچهر هادی
حتی اگر سریال دل را تماشا نکرده باشید، مطمئنا آنقدر شاهد تمسخر آن در فضای مجازی بوده اید که کم و بیش با ماجرا آشنایی دارید. اگر هم راجع به این قضیه چیزی نمی دانید، اشکالی ندارد؛ فقط کافی است امتیاز IMDB این سریال را چک کنید تا به عمق فاجعه پی ببرید. سریال “عاشقانه” نیز همین وضعیت را دارد: اوج دغدغه این سریال این است که یک زوج بابت گم شدن “پاپت”، سگ عزیزشان، می خواهد از همدیگر جدا شوند. غم پاپت آنقدر برای یکی از آنها آنقدر ناگوار است که او به مرور زمان دچار مشکلات روحی می شود و زندگی اش به شکل قابل توجهی تحت تاثیر قرار می گیرد.
درست است که غم های هر کس برای خودش بزرگ است و ما در زندگی دیگران نیستیم، پس حق قضاوت آنها را نداریم (شاید اگر من هم پاپت را می شناختم و به منش و بزرگواری اش آگاهی داشتم، هر سال روز سالگرد گم شدنش، ایستگاه صلواتی به راه می انداختم، از دیگران می خواستم بابت این مصیبت جانسوز به من دلداری بدهند و آنقدر تحت تاثیر قرار می گرفتم که تک تک آدم های مهم زندگی ام را دور می انداختم) و درست است که تنها دغدغه سریال عاشقانه، پاپت نبود – بلکه چند چیز دیگر مثل پاپت بود – اما… واقعا بیخیال! زمانی که ملت نگران تلف شدن بچه هایشان از گرسنگی و بی خانمان شدن هستند، پیامی که مردم نیاز به شنیدنش دارند، «بابت گم شدن هاپو کوچولو از هم طلاق نگیرید» نیست!
سریال یاغی، کاملا با مشکلات خنده دار و فضای لوکس دور از دسترس عموم و امثال پاپت فاصله دارد. زمانی که اوضاع روز به روز بدتر و نگرانی ها ثانیه به ثانیه بزرگتر می شوند، تماشای زنی که بابت فقدان پاپت دیوانه می شود، کمی توهین آمیز به نظر می رسد. شاید تماشای چنین کارهایی، هر از گاهی سرگرم کننده باشد، اما وقتی به مرور زمان، همین کارها کل سینما و تلویزیون را فتح می کنند، رسانه ها به کلی از زندگی واقعی مردم فاصله می گیرند و از همین جاست که مشکل آغاز می شود.
سریال یاغی، دغدغه خاصی دارد که با توجه به سابقه کارگردان آن، محمد کارت، قابل درک است. این سریال، تاحدودی در ژانر فلاکت قرار می گیرد و آنطور که پتانسیلش را دارد، مشکلات را ریشه یابی نمی کند. با این حال، کاملا سیاه و تاریک نیست و یادآور یکی از بزرگترین ویژگی های انسان هاست که در طول تاریخ بارها ثابت شده: جسم و ذهن شما، قابلیت تحمل دردهایی فراتر از تصورتان را دارند. پرداختن به مشکلات موجود در جامعه در حالی که قهرمان داستان امیدش را به آینده از دست نداده و قلب روشنی دارد، یکی از دلایلی‌ست که سریال یاغی انقدر محبوب و پر طرفدار است.
شخصیت های قابل همذات پنداری و ملموس
همانطور که قبل تر به آن پرداختیم، داستان سریال یاغی برخاسته از عمیق ترین زخم های اجتماع است. طبیعتا، داستانی که بخواهد به چنین مسائلی بپردازد، باید شخصیت هایی داشته باشد که برای مخاطب، ملموس و قابل درک باشند. شخصیت هایی که هر کدام هویت منحصر به فرد خود را دارند و به نوعی، نمایش دهنده واکنشی باشند که هر دسته از مردم نسبت به شرایط از خود نشان می دهند. سریال یاغی، داستان افراد مختلفی را روایت می کند. این سریال، طرز تفکر هر کدام، خط قرمزهایشان، عقاید و کار درست از نظرشان را به ما نشان می دهد و آنها را تبدیل به چیزی فراتر از صورت هایی با اسم های متفاوت می کند.
گروه بازیگران پر ستاره
یکی دیگر از عواملی که باعث محبوبیت سریال یاغی شده – در واقع، یکی از مهم ترین هایشان – بازیگران مشهور آن هستند. طبیعتا جمع شدن این همه ستاره قدیمی و نو ظهور در یک سریال، می تواند باعث تحریک شدن حس کنجکاوی بسیاری از مخاطبان شود. البته بازیگران معروف سریال یاغی، تنها ترفند خالقان سریال برای جذب بیننده نیستند و از شهرت عوامل سوء استفاده نشده است.
کارگردان معتبر
محمد کارت، بیشتر به خاطر فیلم شنای پروانه با بازی جواد عزتی شهرت دارد؛ فیلمی که با تمام نقاط ضعف و اشکالاتی که داشت، توانست بازخوردها و نظرات مثبتی را دریافت کند و باعث درخشش کارنامه کارگردانش شود. در حال حاضر، سبک فیلمسازی محمد کارت شناخته شده و مخاطب می داند که با شنیدن نام او، می تواند انتظار چگونه کاری را داشته باشد. بنابراین، از آنجا که سریال یاغی اثر کارگردانی معتبر و شناخته شده است، دنبال کنندگان جدی و سختگیر سینما و تلویزیون نیز نسبت به سریال جدید فیلیمو کنجکاو شده اند.
سریال یاغی نسبت به اغلب آثار اخیر بهتر است
سریال یاغی، شاهکار نیست. نقاط ضعف متعددی در آن به چشم می خورند و کیفیت کلی آن در طول سریال، افت و خیزهایی را تجربه می کند و ثابت نیست. با این حال، نمی توان انکار کرد که سریال یاغی، نسبت به بسیاری از تولیدات اخیر که به سرعت فراموش می شوند، بالاتر، ارزشمندتر، بهتر و جذاب تر است. این سریال لایق حمایت است؛ در شرایطی که درصد قابل توجهی از تولیدکنندگان ترجیح می دهند بدون هر گونه ریسکی، به ساختن آثاری که دیگر حتی یکبار مصرف هم نیستند و رسما زباله محسوب می شوند ادامه دهند، باید از فیلم و سریال هایی مانند یاغی حمایت کرد، چرا که با حمایت امثال یاغی است که می توان همچنان به تولید آثار با کیفیت امید داشت.
در ادامه بخوانید: بهترین فیلم های جنگی ایرانی: ترکش های جنگ در سینمای ایران
