بهترین کارگردان های کره ای که به سینمای کره اوج دادند 

با معرفی بهترین کارگردان های کره ای در خدمت شما هستیم. اگر فقط کمی اهل فیلم دیدن بوده باشید، قطعا نام فیلم انگل به گوشتان خورده که همین چند سال پیش تمامی جوایز مهم سال را از آنِ خود کرد و تبدیل به اول فیلم خارجی زبان تاریخ سینما شد که بهترین فیلم سال را از آکادمی اسکار ربود و اگر زیاد اهل فیلم دیدن نباشید و سینما را به طور جدی دنبال نکرده باشید احتملا در روزها و هفته‌های اخیربا دیدن سریال پرآوازه‌ی بازی مرکب متعحب و کنجکاو شده‌اید که کشور کوچکی مثل کره جنوبی کی به چنین دستاوردی رسیده که توانسته این چنین اثری بسازد و جهان سریال‌ها را قبضه کند؟!

علت اصلی را باید نه در سریال‌های کره‌ای بلکه باید در سینمایشان جست و جو کرد. واقعیتش این است که صنعت فیلم‌‌سازی کره با شروع قرن بیست و یکم و گذر از بحران مالی در دهه‌ی 1990 میلادی با رشد زیادی همراه بود و به مرور به سیستم صنعتی جدیدی برای این کشور تبدیل شد و بلاک باسترهای کره‌ای و کارگردانان نسل جدیدی را با تفکرات متفاوتی به جهان معرفی کرد.

مرتبط: بهترین فیلم های کره ای | کودتایی از شرق آسیا علیه هالیوود 

بهترین کارگردان های کره ای

در این مطلب به معرفی چند تن از این کارگردانان مهم و تأثیرگذار سینمای کره می‌پردازیم. افرادی که با آثارشان سینمای کره را یک گام به جلو پیش راندند و همواره حرف‌های جدیدی برای گفتن دارند. با وارونه همراه باشید:

کانگ جه – گیوو (Kang Je-gyu)

کانگ (متولد 1962) نخستین فیلم خود را در سال 1990 ساخت، اما در واقع با ساخت فیلم معمایی – جاسوسی شیری (1999)، [ نام نوعی ماهی رودخانه‌ای در کره]، موج نوی جدید سینما کره را آغاز کرد. فیلمی که به سبک فیلم‌های هالیوودی ساخته شد و با وجود بحران اقتصادی شدید به بودجه‌ی زیادی نیاز داشت اما با فروش بالای خود (که حتی رکورد تایتانیک را هم شکست.) سینمای کره را وارد دوره‌ی تازه‌ای کرد. وی  پنج سال بعد فیلم تائه گوکی (2004) را ساخت که توانست با آن رکورد فروش فیلم شیری را بزند.

کانگ را حلقه‌ی واصل بین دو سینمای قدیم و جدید کره می‌دانند. دیگر فیلم‌های او عبارتند از:

خب، گاهی به آسمان نگاه کنیم (1990)، چه کسی پنجه‌های ازدها را دید (1991)، دوران رُزها (1994)، قواعد بازی (1994)، راه من (2011)، درود بر عشق (2015)، آدم‌های بد همیشه می‌میرند (2015)…

مرتبط: بهترین سریال های تاریخی کره ای که ارزش تماشا دارند! 

کیم جی – وون (Kim Jee-woon)

کیم جی – وون (متولد 1964) از جمله فیلم‌سازانی است که توانایی خودش را در ژانرهای مختلف ثابت کرده است. آثار او ژانرهای مختلفی از جمله، وحشت، کمدی، روانشناسانه، خون آشام، درام، اجتماعی، گنگستری، فانتزی و اکشن را در برمی‌گیرد اما شهرت بیشتر وی در ایران به خاطر دو فیلم ترسناک و اسلشرِ داستان دو خواهر (2003) و من شیطان را دیدم (2010) است.

کیم جی – وون که به خاطر استقبال خوب از فیلم‌هایش چندین سال است علاوه بر کره در آمریکا هم مشغول ساختن فیلم است از جمله کارگردانان مهم کره‌ای است که توانسته ظرفیت‌های سینمایی کره را به سطحی جهانی بشناساند و آن‌ها را تحت تأثیر قرار دهد. از جمله فیلم‌های مهم او می‌توان به:

خانواده آرام (1998)، پادشاه فاسد (۲۰۰۰)، داستان دو خواهر (۲۰۰۳)، زندگی تلخ – شیرین (2005)، خوب، بد، عجیب (2008)، من شیطان را دیدم (۲۰۱۰)، کتاب رستاخیز (۲۰۱۲)، آخرین مقاومت (۲۰۱۳)، عصر سایه‌ها (2015)…

مرتبط: 7 فیلم نفس گیر از سینمای کره جنوبی که حتما باید ببینید! 

نا هونگ – جین (Na Hong-jin)

نا هونگ – جین (متولد 1974) که نسبت به سایر بهترین کارگردان های کره ای جوان‌تر است، از بااستعدادترین کارگردانان این سال‌های کره است که با وجود اینکه آثار کمی ساخته (سه فیلم) اما آن‌ها در جشنواره‌های مختلفی از جمله کن پذیرفته شده‌اند. هونگ – جین هم از طریق فیلم‌نامه نویسی و سپس ساخت فیلم کوتاه وارد عرصه فیلم‌سازی شد.

او با نخستین فیلم جنایی اسلشرش، تعقیب کننده (2008)، نامش را بر سر زبان‌ها انداخت و در طی این سال‌ها تنها دو فیلم دیگر ساخته که هر دو آثار خوب و خوش‌ساخت و درجه یکی هستند. یکی در فیلم جنایی اکشن دریای زرد (2010) و دیگری فیلم ترسناک ماورایی شیون (2016).

سه فیلم نا هونگ – جین عبارتند از:

تعقیب‌کننده (2008)، دریای زرد (2010)، شیون (2016).

هونگ سانگ – سوو (Hong Sangsoo)

هونگ سانگ – سوو (متولد 1961) فیلمساز پر کار و مستقل کره‌ای که در آمریکا درس خوانده و بزرگ شده است اما فیلم‌هایش بیشتر به زندگی روزمره مردم عادی کره و چالش‌های ارتباطی آن‌هاست که معمولا بسیار مورد توجه منتقدان و جشنواره‌های هنری و خارجی قرار می‌گیرد اما در گیشه زیاد مورد استقبال قرار نمی‌گیرد.

جوایز مهمی که وی گرفته عبارتند از:  جایزه نوعی نگاه از کن برای “فیلم هاهاها” (2010)، پلنگ نقره‌ای بهترین کارگردانی برای “فیلم سونهی ما” (2013) و پلنگ طلایی لوکارنو برای “فیلم درستی که غلط می‌شود” (2015). تعدادی فیلم‌های مهمی او عبارتند از:

روز یک خوک سقوط به چاه (۱۹۹۶)، زن آینده مرد است (۲۰۰۴)، افسانه سینما (۲۰۰۵)، زنی در ساحل (۲۰۰۶)، شب و روز (۲۰۰۸)، هاهاها (2010)، فیلم اوکی (۲۰۱۰)، روزی که آن مرد می‌آید (۲۰۱۱)، در کشوری دیگر (۲۰۱۲)، خودت و آنچه متعلق به توست (۲۰۱۶)، شبی تنها در ساحل (۲۰۱۷)، علف (2018)، زنی که رفت (2020)…

مرتبط: چرا سریال squid game تبدیل به یک موفقیت جهانی شد؟ 

لی چانگ – دونگ (Lee Chang-dong)

لی چانگ – دونگ (متولد 1954) یکی از مهمترین و قدیمی‌ترین فیلمسازان موج جدید سینمای کره است. او که کارش را با تئاتر و رمان‌نویسی و سپس فیلم‌نامه‌نویسی آغاز کرده و دوره‌ای هم وزیر فرهنگ و گردشگری کره بوده تا به حال نامزد نخل طلای کن و شیر طلایی ونیز نیز بوده و توانسته دو جایزه مهم بهترین کارگردانی از جشنواره ونیز برای فیلم واحه (Oasis) در سال 2002 و بهترین فیلم‌نامه برای فیلم شاعرانگی (Poetry) در سال 2010 از جشنواره کن را به دست آورد.

لی فعالیت فیلم‌سازی را در سال 1997 با فیلم جنایی اجتماعی ماهی سبز آغاز کرد و در طول این 25 سال کلا 6 فیلم بلند ساخته که او را نسبت به سایر همکارانش کم کارتر و گزیده کارتر نشان می‌دهد اما هر 6 فیلم او از سوی منتقدان و تماشاگران مورد توجه قرار گرفته است و علاوه بر کسب جوایز بین‌المللی در جشنواره‌های آسیایی و داخلی نیز جوایز متعددی را به دست آورده است. فیلم‌های بلند او در مقام کارگردان عبارتند از:

ماهی سبز (1997)، آب نبات نعناعی (2000)، واحه (۲۰۰۲)، آفتاب پنهان (2007)، شاعری (2010) و سوختن (2017)

مرتبط: بهترین فیلم های اکشن قرن بیست و یکم 

پارک چان – ووک (Park Chan-wook)

پارک چان – ووک (متولد 1963) یکی دیگر از صاحب سبک ترین و بهترین کارگردان های کره ای در قرن بیست و یکم است. خشونت شدید، انتقام، کمدی تلخ، قاب‌بندی‌های منحصر به فرد و نامتعارف از جمله ویژگی‌های سینمای این کارگردان‌اند.

پارک که دانش‌اموخته‌ی فلسفه بوده از سال 1992 وارد حیطه‌ی فیلم‌سازی شد اما در واقع در سال 2000 بود که نامش بر سر زبان‌ها افتاد. او با فیلم اکشن و جنگی منطقه‌ی امنیتی مشترک توانست نظر منتقدان و گیشه را به خود جلب کند [این فیلم حتی رکورد فروش فیلم شیری (1999) را هم زد.] و راه را برای ساخت سه گانه انتقامش و یکی از مهمترین و مشهورترین آثار خود و تاریخ سینمای کره، هموار کند. پارک با فیلم اولدبوی [پیرپسر] (2003) توانست جایزه بزرگ کن را از آنِ خود کند و این اثر را به یکی از ‌شاخص‌ترین آثار تاریخ سینمای کره جنوبی تبدیل کند.

پارک بعد از موفقیت در کره پایش به سینمای آمریکا باز شد و فیلم استوکر (2013) را با بازی هنرپیشه‌های هالیوود از جمله نیکول کیدمن جلوی دوربین برد اما با وجود فروش خوب فیلم‌هایش این فیلم‌ساز را می‌توان جز دسته فیلم‌سازان گزیده کار دانست چرا که وی در طول مدت 30 سال فعالیت فیلم‌سازی تنها 10 فیلم بلند ساخته است. آثار او عبارتند از:

ماه… رؤیای خورشید است (۱۹۹۲)، سه گانه (۱۹۹۷)، منطقه امنیتی مشترک (2000)، سه گانه‌ی انتقام: «همدردی با آقای انتقام (2002)، اولد بوی (2003)، بانوی انتقام (2005)»، من یک سایبرگ هستم، ولی مهم نیست (2006)، عطش (2009)، استوکر (2013) و ندیمه یا کنیز (2016) …

همچنین بخوانید: بهترین فیلم های عاشقانه قدیمی که نگاهی متفاوت به عشق داشتند! 

کیم کی – دوک (Kim Ki-duk)

کیم کی – دوک (متولد 1960- درگذشته 2020) را می‌توان صاحب سبک‌ترین فیلم‌ساز کره‌ای دانست. هنرمند پر کاری که آثارش امضای خاص خودش دارد و تنها مختص به خود اوست. فیلم‌های وی تلفیقی است از تعالیم بودا، عرفان و خشونت شدید و سکوت. اولین فیلمش به نام کروکودیل را در سال 1996 ساخت که مورد توجه منتقدین قرار گرفت و پس از آن تقریباً هر سال فیلم ساخته است.

سبک خاص کیم کی – دوک، وی را به یکی از موفق‌ترین و پر افتخارترین فیلم‌سازان آسیایی تبدیل کرده است. او توانسته جوایز معتبری نظیر؛ شیر طلای ونیز برای فیلم پی‌ یه تا (2012)، شیر نقره‌ای ونیز برای خانه‌ی خالی (2004)، خرس نقره‌ای بهترین کارگردانی برای ساماریا (2004) و جایزه نوعی نگاه کن را برای مستند آریرنگ (2011) کسب کند.

مشهورترین فیلم کی – دوک اثر عرفانی فلسفی بهار، تابستان،  پاییز، زمستان… و بهار (2003) نام دارد که وی شادی، غم، لذت و خشم زندگی آدمی را در غالب فصل‌ها تصویر می‌کند. برخی از مهمترین آثار وی عبارتند از:

کروکودیل (1996)، جزیره (2000)، داستانی واقعی (۲۰۰۰)، آدرس نامعلوم (2001)، پسر بد (2001)، بهار، تابستان، پاییز، زمستان… و بهار (2003)، ساماریا (۲۰۰۴)، خانه‌ خالی (2004)، کمان (2005)، زمان (2006)، پی ‌یه تا (2012)، موبیوس (2013)…

بونگ جون – هو (Bong Joon-ho)

حالا دیگر بونگ جون هو (متولد 1969) به لطف جایزه اسکاری که برده را می‌توان علاوه بر یکی از بهترین کارگردان های کره ای مشهورترین فیلم‌ساز کره‌ای هم دانست که احتمالاً هر فیلم‌دوست و سینما دوستی او را می‌شناسد. فیلم‌ساز کاربلد و ماهری که در سبک‌های مختلفی دست به ساخت فیلم زده که هم مورد استقبال منتقدان قرار گرفته و هم فروش خوبی در گیشه داشته‌اند. او فیلم‌سازی را با فیلم مستقل کمدی سگ‌هایی که پارس می‌کنند گاز نمی‌گیرند در سال 2000 آغاز کرد اما در فیلم دومش، خاطرات قتل (2003)، به سراغ قصه‌ای جنایی رفت و خیلی زود با این فیلم بود مورد توجه قرار گرفت و به مرور به شهرت آنقدر افزوده شد تا جایی که فیلم علمی تخیلی اوکجا (2017) را با حضور ستارگان هالیوودی ساخت.

آخرین فیلم او انگل علاوه بر دریافت چهار جایزه اسکار توانست نخل طلای کن را هم ازآنِ خود کند تا این فیلم را هم در کنار آثار شاخص سینمای کره جنوبی قرار دهد.

خشونت صریح در لایه‌های کمدی و انتقاد از نظام‌های سرمایه‌داری را می‌توان ویژگی مشترک اکثر آثار جون – هو دانست.

فیلم‌های او عبارتند از:

سگ‌هایی که پارس می‌کنند گاز نمی‌گیرند (2000)، خاطرات قتل (2003)، میزبان (2006)، مادر (2009)، برف‌شکن (2013)،  اوکجا (2017) و انگل (2019)…

امیدواریم از معرفی بهترین کارگردان های کره ای لذت برده باشید. لطفا مثل همیشه نظرات خود را با ما به استراک بگذارید.