درود. امروز بنا بر این است که یک مطلب درباره ی نجوم و همچنین مسائل بنیادین کهکشان در اختیار شما قرار بگیرد. من باب ابر های ماژلانی و یک سری چیز های دیگر. اما ابر های ماژلانی دیگر چه هساتن؟! با ما همراه باشید.
تلسکوپ فضایی هابل ناسا در حال بررسی بقایای یک انفجار گسترده فضایی است که در 3.5 میلیون سال پیش اتفاق افتاده است. یک سیاهچاله ی کلان جرم معروف به نام *sgr A در مرکزکهکشان راه شیری ما قرار دارد که در آن انفجار، مقدار زیادی انرژی آزاد کرد. تحقیقات جدید نشان می دهد که انرژی چنان گسترده بود که گاز پس از انفجار آن از فاصله ی دو کهکشان دور تر از ما هم دیده می شد: ابر ماژلانی بزرگ (LMC) و ابر ماژلانی کوچک (SMC) . اندرو فاکس، محقق اصلی تحقیق و اخترشناس در موسسه علوم تلسکوپ فضایی (STScI) در بالتیمور گفت: “این فلاش به قدری قدرتمند بود که جریان گاز را مانند درخت کریسمس روشن می کرد. این یک رویداد فاجعه آمیز بود.” او این سخنان را در بیانیه ناسا گفته است.
همچنین بخوانید: در کدام کهکشان احتمال وجود حیات هوشمند بیشتر است!
فاکس با اشاره به ساختار عظیم گاز روبان مانند که از ابرهای ماژلانی ایجاد می شود، افزود: “این به ما نشان می دهد که مناطق مختلف کهکشان با هم پیوند دارند. آنچه در مرکز کهکشان رخ می دهد با آنچه در جریان ماژلان رخ می دهد ، متفاوت است. ما در حال یادگیری چگونگی تأثیر سیاهچاله بر روی کهکشان و محیط آن هستیم.”
فعالیت سیاه چاله به احتمال زیاد از ابر بزرگ هیدروژن، حدود 100000 برابر جرم خورشید ناشی می شود که روی ماده ای که در نزدیکی سیاهچاله می چرخد قرار گرفته است. تشعشعات ماوراء بنفش در اثر انفجار متعارف به مراتب بالای کهکشان ما نفوذ کرده و اتم الکترون های آن ها را در جریان ماژلانی سلب می کند.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این انفجار قدیمی، چشم های ماوراء بنفش قدرتمند هابل در پس زمینه Magellanic Stream به کوازار (هسته های کهکشان های فعال) نگاه کرد. این امر به طیف نگار تلسکوپ اجازه می دهد امضاهای اتم های “برانگیخته شده” (یونیزه شده) را در نور ماوراء بنفش ببیند. محققان همچنین 10 کوازار را در پشت بازوی Leading مشاهده کردند که این ویژگی گازی درست پیش از LMC و SMC در مدار کهکشان ها در اطراف کهکشان راه شیری است.
همچنین بخوانید: کشف کهکشان باستانی عجیب ؛کمکی به یافتن راز های تشکیل جهان!
ایلین فرزر، متخصص تحقیق و ابزار دقیق در STScI که در این پژوهش شرکت کرده است، گفت: “هنگامی که نور ناشی از کوازار از گاز مورد نظر ما عبور می کند، مقداری از نور در طول موج خاص توسط اتم های ابر جذب می شود. در همان بین، وقتی طیف نوری کوازار را در طول موج مشخصی نگاه می کنیم، شواهدی از جذب نور را مشاهده می کنیم که نمی بینیم نور از میان ابر عبور نکرده است. از این رو، می توان درمورد آن گاز، نتیجه گیری کرد. در این مطالعه تفاوت در گاز بین جریان ماژلانی و بازوی پیشرو را نشان داد. یون های موجود در جریان ماژلانی در اثر انفجار سیاهچاله تشکیل شده اند.
حتی اگر این جریان تقریباً 200000 سال نوری از سیاهچاله فاصله داشته باشد. به نظر می رسد که بازوی پیشرو تحت تأثیر قرار نگرفته است. پژوهشگران بر این اندیشه اند که دلیل این امر این می باشد که بازوی پیشرو به خوبی از مجل وقوع انفجار دور بود.
جریان ماژلانی تنها ساختار کیهانی نیست که در اثر انفجار *Sgr A تحت تأثیر قرار گرفته است. یک دهه پیش، محققان دریافتند که پلاسمای گرم ناشی از انفجار هنوز حدود 30،000 سال نوری بالاتر و زیر بالاترین لایه ی کهکشان راه شیری قابل مشاهده است. تلسکوپ فضایی پرتوهای گاما فری ناسا در سال 2010 پلاسمایی را که “فرمی حباب” نامیده می شود، کشف کرد. سپس هابل در سال 2015 حباب ها را بررسی کرد تا سرعت حباب ها را گسترش دهد و اطلاعات بیشتری در مورد ترکیب آن ها بگذارد.
همچنین بخوانید: ناسا امواج رادیویی مرموزی از اعماق کهکشان کشف کرده. منبع این امواج رادیویی چیست؟
فاکس، که همچنین در مطالعه هابل در سال 2015 شرکت کرده است، گفت: “ما همیشه در گوشه ی ذهنمان تصور می کردیم که حباب های فرمی و جریان های ماژلانی جداگانه و بی ارتباط با یکدیگر نیستند و کارهای خود را در نقاط مختلف هاله کهکشان انجام می دادنداکنون می بینیم که همان فلاش قدرتمند از سیاهچاله مرکزی کهکشان ما نقش مهمی در هر دو بازی کرده است. هم حباب فرمی و هم جریان های ماژلانی.”
یک مطالعه مبتنی بر این پژوهش برای انتشار در مجله Astrophysical Journal پذیرفته شده است. این اثر همچنین تقریباً در تاریخ 2 ژوئن در 236مین نشست انجمن نجوم آمریکا ارائه شد.
