مرکز کهکشان راه شیری کجاست؟ 

مرکز کهکشان راه شیری

اندازه کهکشان راه شیری بسیار بزرگ است که از 300 میلیارد ستاره تشکیل شده؛ خورشید ما یکی از آن ستاره هاست. سیاره ها و سیارک های منظومه هم به دور همین ستاره زندگی بخش می گردند. کهکشان راه شیری یکی از صدها میلیارد سیاره ای است که در دنیای قابل رویت وجود دارند. هر کدام از این کهشکان ها سیستم ستاره ای خاص خودشان را دارند. برای مثال ستاره های نیوترونی، کوتوله سفید، ضربان دارها و غول قرمز که در سراسر هستی پخش شده اند. اما مرکز کهکشان راه شیری کجاست؟

مطلب پیشنهادی: کهکشان راه شیری می تواند ستارگان درحال مرگ را از خود دور سازد !

همه ما تصویری از کهکشان خودمان را دیده ایم. کهکشانی با دو بازوی مارپیچی و ستاره هایی که انگار از مرکز به سمت بیرون در حال گردشند! اما سوال اصلی که این بار می خواهم بر آن تمرکز کنم این است که قلب این کهشکان زیبا که خانه ماست کجاست؟ واقعا؛ تا به حال به این فکر کرده اید که مرکز کهکشان راه شیری کجاست؟ با من و مجله وارونه همراه باشید تا در این مورد بیشتر بدانید.

خورشید؛ یکی از کوچک ترین ستاره های کهشکان راه شیری

خورشیدِ زندگی بخش کهکشان ما احتمالا ستاره ای کوچک و خوشحال است. خیلی ها با خواندن کلمه کوچک خنده شان می گیرد. البته منظورم من از کوچک آن کوچکی نیست که شما در ذهن تان تجسم کرده اید. تقریبا یک میلیون زمین در این غول درخشان جای می گیرد. اما همین خورشید در مقایسه با سایر ستاره های کهکشان ما بزرگ نیست که هیچ، احتمالا جایش در لیست ستاره ها آخر از همه است. از تقسیم بندی ستاره ای اش برایتان می گویم. این ستاره در گروه G جای دارد. یعنی ستاره کوتوله زرد. ستاره های کوتوله زرد 15 برابر کوچک تر و 60 برابر سبک تر از ستاره های متوسط گروه O هستند. ستاره های o را با نام ستاره ابرغول آبی می شناسند.

مطلب پیشنهادی: سری ویدیوهای تایم لپس از کهکشان راه شیری ؛ تصاویر زیبا و خیره کننده!

از نابودی ستاره های غول پیکر چه چیزی حاصل می شود؟

ستاره ها در اثر پروسه ای به نام هم جوشی هسته ای گرما و نور تولید می کنند. این پروسه همانی است که در سلاح های هسته ای که این روزها به دست بشر ساخته شده هم کاربرد دارد. اما وقتی ستاره ای خیلی بزرگ می شود؛ یعنی آنقدر بزرگ که جاذبه خودش نابودش کند؛ انفجاری غیر قابل توصیف و کهکشانی اتفاق می افتد به نام سوپرنوا. در نتیجه سوپرنوا ستاره های نیوترونی و سیاه چاله ها شکل می گیرند.

مطلب پیشنهادی: سیاه چاله ها و ستاره های نیوترونی ؛ کلان جرم‌ترین و کم جرم‌ترین!

ستاره های نیوترونی؛ بقایایی کم حجم و فشرده

ستاره های نیوترونی بقایای ستاره های غول پیکری هستند که حالا به شکل جرمی فوق فشرده در آمده اند. این ستاره ها از کوچک ترین ها و در عین حال متراکم ترین ستاره های موجود در کیهان هستند. وقتی از فشردگی می گویم باید جرمی دو برابر خورشید را در نظر بگیرید که در 11 کیلومتر مربع فشرده شده است. به عبارت دیگر یک قاشق چای خوری از ستاره ای نیوترونی، جرمی معادل 5/1 برابر هرم بزرگ جیزه خواهد داشت.

سیاه چاله های؛ بقایایی کم حجم تر و فشرده تر

ستاره های نیوترونی فشرده تر و ستاره های غول پیکر در نهایت موجب پیدایش منبع حیرت و سرگردانی ما در کهکشان می شوند؛ یعنی همان سیاه چاله ها. سیاره چاله جرمی فوق فشرده است. یعنی آنقدر فشرده که حتی نور هم نمی تواند از جاذبه اش فرار کند. در واقع وجود چنین ساختارهای مبهوت کننده ای تا سال 1960 مورد تایید محققان نبود. حتی خود انیشتین هم این طور فکر می کرد که هر آنچه در فیزیک و ستاره شناسی بوده و نبوده تعریف کرده است. اما در نهایت همگی با هم به این اشتراک نظر رسیدند که بله! سیاه چاله ها در سراسر هستی وجود دارند!

مطلب پیشنهادی: قطعه ی مفقود در مطالعه سیاه چاله ها؟ تلسکوپ میلیمتر آفریقا می تواند اسرار جدیدی را باز کند

سیاه چاله گرسنه، اجرام را می بلعد

خب! همه ما در مورد سیاه چاله ها کم و بیش می دانیم. نقاشی اش را در عکس ها دیده ایم و گاها در فیلم های علمی تخیلی هم چنین ساختارهای مبهوت کننده ای دیده شده است. هم چنین می دانیم که یک سیاه چاله می تواند در ساختار فضا-زمان تغییر ایجاد کند و اجرام را به سمت خودش بکشد. تا جاییکه وارد افق رویداد شوند. منطقه ای که بازگشتی در آن درکار نیست.

نور هم طعمه سیاه چاله کلان جرم خواهد شد

سیاه چاله ها معمولا خیلی خیلی کوچک تر از ستاره هایی هستند که در قسمت های قبلی از آنها صحبت کردیم. اما در عین حال خیلی خیلی خیلی فشرده تر از ستاره ها هستند. تا جاییکه می توانند با نیروی جاذبه شان هر چیزی، حتی نور را، به سمت خودشان بکشند. به چنین ساختارهایی سیاه چاله کلان جرم گفته می شود.

مرکز کهکشان راه شیری یک سیاه چاله است؟

در سال 1971 دو فضاشناس فرضیه ای ارائه دادند مبنی براینکه مرکز کهکشان راه شیری یک سیاه چاله است. یک منبع امواج رادیویی فضایی هم از جایی در این مرکز دریافت شد. این نقطه از منظومه شمسی ما 26000 سال نوری فاصله دارد. این منطقه وسعتی به اندازه 40000 کیلومتر داشته و با نام کمان A شناخته می شود. این را هم بگویم که در مقایسه با سایر سیاه چاله ها این یکی خیلی هم کوچک است. آنقدر کوچک که اگر در مرکز منظومه شمسی قرار می گرفت تنها وسعتی به اندازه مدارهای عطارد را پر می کند.

مطلب پیشنهادی: مرکز جهان دقیقا کجاست؟ 

کمان A؛ سیاه چاله ای کلان جرم در مرکز کهکشان مان

البته ما چیز زیادی در مورد کمان A نمی دانیم چون خیلی کوچک و خیلی هم از ما دور است. پس تلسکوپ های ما عملا در این زمینه کاربردی ندارند. البته به امواج رادیویی که می فرستد دسترسی داریم و تقریبا مطمئنیم که این ساختار سیاه چاله ای کلان جرم است. چرا که با این حجم بسیار کوچک جرمی به اندازه 1/4 برابر خورشید دارد.

داستان از این قرار است که …

پس داستان از این قرار است که کهکشان راه شیری به احتمال زیاد به دور سیاه چاله کلان جرم و بسیار قدرتمندی می گردد که در ساختار فضا و زمان تغییر ایجاد کرده و همه چیز را به درون افق رویداد می بلعد. تمام کهکشان به دور همین سیاه چاله تکامل پیدا می کند. و البته جای شکرش باقی است که از ما خیلی دور راست. به امید آنکه همین طور دور بماند!